Öncelikle gece olay daha da abartıldığı için dönüş yapamadım. Bir de özür dilerim gerçekten olayın şoku ile normal bir cümle kurmadan konu açmışım. Konuyu gerçekten akıl sormak adına açtım. Hala daha ne yapacağım bilmiyorum.
Bu arada eşya ya da bohça alışverişi değildi. Sadece iki takım elbise almak için çıktık ve onlar değil nişanlım ve ben ödüyoruz bunu. Ne gelinlik ne beyaz eşya ne de mobilya için kimseyi çağırmadık zaten. Hepsini iki kişi hallettik.
Hoşgeldiniz deme adetim vardır. Zaten Bir gün öncesinde anlattığım gibi kayınpederime görür görmez el falan öptüm ama kayınvalidem evde uyuyordu. Bu nedenle kendisini ertesi gün görecektim. Annem aradığı zaman akşamüstü hala uykulu olduğu için rahatsız etmek istemedim.
Açıkçası babam olayı görmedi çünkü dışarıda, mağazanın önünde itti. Kayınpederime durumu açıkladım ve kendisi sen duyma onu abartıyor yine dedi. Bu arada ben toplumsal kurallara sıkı sıkıya bağlı insanlardan değilim. Ailem de bayağı güldü bu ağlama muhabbetine. Annem "e oğlan da bazen bayramda, kandilde aramadığı oldu ne var canım gençler bazen yapar öyle" dedi geçti. İnfial yaratacak kadar bir durum yok bizim için.
Özür dilerim demem kimseye böyle saçma bir durum için ama ayağına kadar gittim. Aynı gün gelin buketimi almayı, kargoya gitmeyi de unuttum. Kafam bir milyon iş varken "önemliyim ben" tribini atması çok manasız benim gözümde. Kendi annem yapsa asla yanına gitmem. Fırça çekerim çok rahat. Nişanlıma da söylemem. Geç içeri derim. Aşırı saygı durumu ne yazık ki her zaman faydalı değil, zararlı.
Kayınvalidem zaten bizim uzağa taşınmamızı, 4. katta oturmamızı, eve alınacak kedi/köpeği bile problem eden bir insan. Çeyiz için bir kez arayıp sormadığı için ben zaten kırgındım. Annem babam da sürekli problem yarattıkları için normalleştirdiler. Olayın en başı evlerinde evlendiğim gece dahil iki gece kalmayı reddetmemle başladı. Özür dilenecek ve eli öpülecek birisi varsa anne babam ve sabrı.
Bu hayatta insanın en kıymetlisi evladı, onu mutsuz edeceğini bile bile böyle davranan anne, sonra ne yapmaz.
