bugün yine üzücü bir olayla karşılaştık.akşam 17.30 da eşimin yanına kliniğe gittim birlikte alış-verişe gidecektik.tam kapıdan çıkıyordukki bir bayan kucağında sarıp sarmaladığı kedisiyle geldi.kediciğe motosikletli iki çocuk çarpıp kaçmış.görenler öyle söylemiş.bu olay sabah 8'de olmuş.komşuları kadına akşam haber vermişler.kedinin karın bölgesindeki organlar dışarı çıkmış.ama saatler geçmesine rağmen ölmemiş kedicik.sürüne sürüne sokağa kadar gelmişte onca insandan bir taneside şu kediciğe bir bakalım ne olmuş dememiş.apar topar ameliyat etti eşim.ilaç verdi.kedicik sanki ağlıyordu geldiğinde.dikişler attı yarayı güzelce kapattı.ilaçta verdi.inşaallah ölmez.
insanlara ne oluyor böyle anlamıyorum.daha bitmedi.kedinin sahibi köyde oturuyor.kediyi sarıp yola çıkmış araba bulmak için ama ne mümkün kimse durmamış.sonunda bir araba durmuş.yaşlı bir amca ne o kızım demiş.oda kedimi veterinere götürmem lazım yolunuzun üstüyse bırakırmısınız demiş.adam arkadan minibüs geliyor sen en iyisi ona bin demiş.kadın minübüs yavaş gider kedim yolda ölür deyince adam -ehh napalım yani- deyip son hız uzaklaşmış oradan.sonuç olarak minibüsle geldiler.
birde işin başka bir tarafı var.sahibi kediyi öyle bir sarmışki hiç bir yeri görünmüyordu.yol kenarında durduğunda arabayla geçenler onun bir kedi değilde bebek olabileceğinidemi düşünmediler.sakın yanlış anlamayın kedi önemsiz demek istemiyorum.ama demekki orada sarılı olan insanda olsa bizim insanımız insani duygularını yitirmiş.geçen gün bir arkadaşımız bir konuyla ilgili bu dünyadan taşınmak istiyorum yazmıştı.bende katılıyorum.eğer gidecek bir yer varsa bende gelmek istiyorum.
klava:
