- 2 Ocak 2015
- 353
- 184
- 103
İyi akşamlar.
O kadar dolu ve çaresizim ki.. Daha öncede buna benzer bir konu açtım ama düzelme olmadı malesef.
Kimine göre çok saçma gereksiz kafaya takılmayacak bir durum belki ama anlatacak ve anlayacağını düşündüğüm kimse olmadığı için yazıyorum.
İçime kapanıklığım yüzünden kendimi yiyorum.
Bir ortamda bir insan hepmi en pasif olur. Aile ve kendime yakın gördüğüm insanlar hariç diğer yerlerde öyleyim.
Örneğin bir ortama sonradan girmek benim için ölüm gibi selam veremem,hal hatır soramam. Genellikle bulunmam gereken yere hep en önce gitmeye çalışırım. Ve o ortamdan en son kalkmaya özen gösteririm ki ben kalktığımda arkamdan kimse konuşmasın diye.
Artık sokağa bile çıkmak istemiyorum ki yol da biri ile karşılaşıp konuşmamak için.
Çocuğumu parka vs götüremem genelde eşim ilgilenir.
Psikolojik olarak çocukluk ve ergenlik dönemim çok zor geçti. Sürekli baskı altında onu yapma o ne der, bunu yapma şu ne der ikazları ile büyüdüm .
Arkadaşlar hastamıyım ben hayatımın en güzel senelerini böyle geçirmek istemiyorum,bir çocuğum var ve ona acıyorum böyle bir anneye sahip olduğu için acıyorum.
Eşim her konuda destek ama yaptığım hiç birşeyi tamamlamadım.
Okulumu yarım bıraktım, evde başladığım bütün işleri (hobi olarak) yarım bıraktım .
Herşeyden hemen sıkılır mı bir insan?
Bu hayatta hiç birşey başaramamış pasif,ezik bir insan müsveddesi gibiyim evet öyleyim..
Aptalca gelecek belki ilk defa ölmeyi düşündüm, aşamıyorum kendimi ve bu halim aile ilişkilerimi etkiliyor artık .
İçimde bir kor ateş var ve günden güne beni bitiriyor sanki.
Bağırmak kimin hakkında ne düşünüyorsam söylemek, haklı olduğum konularda kendimi müdafaa etmek istiyorum ama yapamıyorum.
Ruh halim berbat,en dipteyim,en sondayım sanki!
Belki karışık oldu kusura bakmayın ama şuan ağlayarak ve kendime acıyarak yazdım. Bir nebzede olsa içimi boşaltmak için..
O kadar dolu ve çaresizim ki.. Daha öncede buna benzer bir konu açtım ama düzelme olmadı malesef.
Kimine göre çok saçma gereksiz kafaya takılmayacak bir durum belki ama anlatacak ve anlayacağını düşündüğüm kimse olmadığı için yazıyorum.
İçime kapanıklığım yüzünden kendimi yiyorum.
Bir ortamda bir insan hepmi en pasif olur. Aile ve kendime yakın gördüğüm insanlar hariç diğer yerlerde öyleyim.
Örneğin bir ortama sonradan girmek benim için ölüm gibi selam veremem,hal hatır soramam. Genellikle bulunmam gereken yere hep en önce gitmeye çalışırım. Ve o ortamdan en son kalkmaya özen gösteririm ki ben kalktığımda arkamdan kimse konuşmasın diye.
Artık sokağa bile çıkmak istemiyorum ki yol da biri ile karşılaşıp konuşmamak için.
Çocuğumu parka vs götüremem genelde eşim ilgilenir.
Psikolojik olarak çocukluk ve ergenlik dönemim çok zor geçti. Sürekli baskı altında onu yapma o ne der, bunu yapma şu ne der ikazları ile büyüdüm .
Arkadaşlar hastamıyım ben hayatımın en güzel senelerini böyle geçirmek istemiyorum,bir çocuğum var ve ona acıyorum böyle bir anneye sahip olduğu için acıyorum.
Eşim her konuda destek ama yaptığım hiç birşeyi tamamlamadım.
Okulumu yarım bıraktım, evde başladığım bütün işleri (hobi olarak) yarım bıraktım .
Herşeyden hemen sıkılır mı bir insan?
Bu hayatta hiç birşey başaramamış pasif,ezik bir insan müsveddesi gibiyim evet öyleyim..
Aptalca gelecek belki ilk defa ölmeyi düşündüm, aşamıyorum kendimi ve bu halim aile ilişkilerimi etkiliyor artık .
İçimde bir kor ateş var ve günden güne beni bitiriyor sanki.
Bağırmak kimin hakkında ne düşünüyorsam söylemek, haklı olduğum konularda kendimi müdafaa etmek istiyorum ama yapamıyorum.
Ruh halim berbat,en dipteyim,en sondayım sanki!
Belki karışık oldu kusura bakmayın ama şuan ağlayarak ve kendime acıyarak yazdım. Bir nebzede olsa içimi boşaltmak için..