Bu tarz konuları çok sık açıyorsam, özür dilerim. Biraz ısıtıp ısıtıp aynı dertleri tekrar önünüze seriyormuş gibi olabilirim ama kötü anlarımda kendime zarar vermemek için anlatma ihtiyacı hissediyorum ve yazacak burası var sadece.
Ben lise 2 öğrencisiyim ve babamla yaşıyorum. Annemle görüşmüyoruz, babam beni anlamıyor hiç. Önceden biliyorsunuzdur istemediğim bir bölümü seçtirdi vs. Öğretmenim konuştu ama babam yine kabul etmedi. Hatta bana "Ne kadar kapalı bir görüşte baban" dedi, ki gerçekten öyle. Her neyse artık ona alıştım da, birisinden ilgi sevgi görmek çok çok çok çok istiyorum. Birisinin beni sevmesini ve değerli hissetmeyi. Kendimi ne kadar sevsem de bu bana yetmiyor insan illa ki birinden samimiyet,sıcak bir gülüş bekliyor. Bugün gittiğim markette bir çalışan o kadar güleryüzlüydü ki bu beni tüm gün mutlu etmeye yetti mesela. Öyle büyük şeyler de istemiyorum. Sadece birinin benimle ilgilenmesini, derdimi dinlemesini, benim yetmediğim yerde bana yetmesini istiyorum. Bu arada sevgili değil istediğim. Bir hala olur, komşu olur, teyze ya da bir öğretmen. Beni sevecek anlayacak biri. Kötü anlarımda "Bunlar beni anlamasalar da olur. Zaten o beni anlıyor." diyebileceğim biri.
Bugün doğum günüm çok az kişi kutladı. Sadece babam pasta almış onu evde sessizce yedik şimdi o içerde. Ben de öyle telefona bakıyorum ne kadar güzel ve eğlenceli bir doğum günü değil mi? Sınıfta bilenler dedi beş altı kişi o kadar.
Bir kızın doğum gününü öğretmenler bile kutlamıştı. Benimkini bir tane bile öğretmen bilmiyor bilse de kutlamazlar zaten. Öyle işte iğrenç bir doğum günü oluyor. Ya böyle herkesi mutlu edecek birileri yok mudur sizce? Yani insanın insana ihtiyacı vardır bence yaşamak için. Beni hayatta motive eden şey maalesef para veya başarı değil. Sevgi ve mütevazi bir hayat istiyorum.
Hatta hayatımı sevgiyle doldurmak istiyorum çünkü ailem tarafından gerçekten hiç sevilmedim ve birinin bana sarılmasına muhtacım. Bunu bir zayıflık olarak görebilirsiniz ama ben ne istediğimi biliyorum. Sevmek, sevilmek en büyük amacım. Fakat bu toplumdan da kopuk yaşıyorum. Fikirlerim, görüşlerim, hayata bakışım bizim kültürle hiç örtüşmüyor. Kendi halinde sevgiye muhtaç biriyim işte.. içedönük desen değilim ama yorgunum.
Sanırım psikolojik çöküş içindeyim ve sevgiye çok ihtiyacım var. Hani ne bileyim çevrende bir çok insan vardır ama çoğunlukla boş ( bana göre öyle gibi ) içlerinde sevgi diye bir şey yok. Birisi de beni kendi kızı gibi ya da ne bileyim en değer verdiği konuma koysun istiyorum. Bütün dertlerimi anlattığım köpeğim vardı sürekli bizim evim oralarda olurdu onu sahiplenmiş gibiydim en azından çok yanlız hissettiğinde sarılırdım ağladım yani bir tek onun beni sevdiğini hissederdim tabi sonra ne oldu ÇALDILAR.
Öyle işte bugün doğum günüm bitmek üzere ve kalbim çoook kırık ağlayacağım artık biri başımı okşasın diye.