Bir Başka Doğum Hikayesi
Hiç hesapta yokken yine hamile kaldım. Bundan öncekileri evlatlık vermiştim, bunlar da (kesin birden fazladır, hissediyorum) evlatlık gidecek çaresiz. Evlatlık verdiğim yavrucaklarımdan birini ara sıra görüyorum. Beni tanıdığını sanmam ama yine de uzaktan da olsa gül yüzünü görmek mutlu ediyor beni. Doğum kontrolünden haberin yok mu kadın, diye azarlayacaksınız. Kontrolden haberim var da uygulamaya koymak mümkün değil. Kendi başıma ha deyince gidip bir doktora görünemem ben. Neden diye sormayın, olmaz da ondan. Biri alacak götürecek, doktor ücretleri ödenecek, vesaire vesaire… Yani zor. Hatta imkansız. Yardım edecek, yol gösterecek birini bulamazsam imkansız.
Çocukların (dedim ya, birden fazladırlar yine) babasına gelince… Ne siz sorun, ne ben söyleyeyim. Onun tuzu kuru. Bir eli yağda, bir eli balda. Kendisine zengin bir kapı bulmuş. Adı ortalığa yayılmış bir kere. Benim gibi bir sürü kadının başını yakmış ama umurunda değil. Yanında yaşadığı aileye gitsem, o da faydasız. Onlar oğullarının “becerileriyle” övünür, gerisine karışmazlar. Bu durumlara düşmüş kadınları düşünmeyi bırakın, ortaya çıkan yavrucaklar bile umurlarında değil. İşte böyle bir aile bu. Ve ben de böyle bir çaresiz durumdayım.
Hamileliğim iyice belli oluyor artık. Konu komşudan halimi görüp de yardım eden yok değil. Ama kafamı sokacak, yavrucaklarımı barındıracak doğru dürüst bir yere ihtiyacım var benim. Her gün sokaklardayım inanın. Her gün bir lokma, bir yatak peşinde bu sıcaklarda (nedense hep de yazın doğum yapıyorum!) dolanıp duruyorum. Pejmürde halime acıyan acıyor, kimisinde hiç vicdan yok.
Sonunda yavrucaklarımla kafamı sokacağım bir delik bulabildim. Eğer kimse sataşmaz, beni yerimden etmezse doğumumu burada usulcacık yapacağım. Bebeklerimin sağlıklı olmasından başka dileğim yok. Çünkü burada, beş parasız, aç biilaç heba olup giderler. Yardım bulmama imkan yok.
Demiştim ya hissediyorum diye! Tam üç tane cimcimem var şimdi. Islak ıslak koynuma girmeleri, şapır şupur memelerime saldırmaları yok mu! İnanın içim eriyor. Hepsi de birbirinden sağlıklı. Neyse ki pek de güzeller. İki tanesi alacalı bulacalı, biri simsiyah. Kuyruklar fare kuyruğu gibi incecik, titrek. Ama eğer babalarına çekmişlerse yakında yün yumağı gibi olurlar. Bana çekmişlerse sokak kediliğine alışmaları lazım. Ahhh, onları çok seviyorum ama umarım evlat edinecek birilerini bulabilirim. Çünkü bu hayat hayat değil. Önümüzdeki seneye kalmaz yine hamile kalırım ben. Yine açlık, sefalet… Ah bir de üçünü birden kabul edecek bir ev bulabilsem!
Ne yalan söyliyim, ilk başta okurken kedi olduğu aklıma gelmemişti ortalarına doğru anladım..:Roflol:
Hiç hesapta yokken yine hamile kaldım. Bundan öncekileri evlatlık vermiştim, bunlar da (kesin birden fazladır, hissediyorum) evlatlık gidecek çaresiz. Evlatlık verdiğim yavrucaklarımdan birini ara sıra görüyorum. Beni tanıdığını sanmam ama yine de uzaktan da olsa gül yüzünü görmek mutlu ediyor beni. Doğum kontrolünden haberin yok mu kadın, diye azarlayacaksınız. Kontrolden haberim var da uygulamaya koymak mümkün değil. Kendi başıma ha deyince gidip bir doktora görünemem ben. Neden diye sormayın, olmaz da ondan. Biri alacak götürecek, doktor ücretleri ödenecek, vesaire vesaire… Yani zor. Hatta imkansız. Yardım edecek, yol gösterecek birini bulamazsam imkansız.
Çocukların (dedim ya, birden fazladırlar yine) babasına gelince… Ne siz sorun, ne ben söyleyeyim. Onun tuzu kuru. Bir eli yağda, bir eli balda. Kendisine zengin bir kapı bulmuş. Adı ortalığa yayılmış bir kere. Benim gibi bir sürü kadının başını yakmış ama umurunda değil. Yanında yaşadığı aileye gitsem, o da faydasız. Onlar oğullarının “becerileriyle” övünür, gerisine karışmazlar. Bu durumlara düşmüş kadınları düşünmeyi bırakın, ortaya çıkan yavrucaklar bile umurlarında değil. İşte böyle bir aile bu. Ve ben de böyle bir çaresiz durumdayım.
Hamileliğim iyice belli oluyor artık. Konu komşudan halimi görüp de yardım eden yok değil. Ama kafamı sokacak, yavrucaklarımı barındıracak doğru dürüst bir yere ihtiyacım var benim. Her gün sokaklardayım inanın. Her gün bir lokma, bir yatak peşinde bu sıcaklarda (nedense hep de yazın doğum yapıyorum!) dolanıp duruyorum. Pejmürde halime acıyan acıyor, kimisinde hiç vicdan yok.
Sonunda yavrucaklarımla kafamı sokacağım bir delik bulabildim. Eğer kimse sataşmaz, beni yerimden etmezse doğumumu burada usulcacık yapacağım. Bebeklerimin sağlıklı olmasından başka dileğim yok. Çünkü burada, beş parasız, aç biilaç heba olup giderler. Yardım bulmama imkan yok.
Demiştim ya hissediyorum diye! Tam üç tane cimcimem var şimdi. Islak ıslak koynuma girmeleri, şapır şupur memelerime saldırmaları yok mu! İnanın içim eriyor. Hepsi de birbirinden sağlıklı. Neyse ki pek de güzeller. İki tanesi alacalı bulacalı, biri simsiyah. Kuyruklar fare kuyruğu gibi incecik, titrek. Ama eğer babalarına çekmişlerse yakında yün yumağı gibi olurlar. Bana çekmişlerse sokak kediliğine alışmaları lazım. Ahhh, onları çok seviyorum ama umarım evlat edinecek birilerini bulabilirim. Çünkü bu hayat hayat değil. Önümüzdeki seneye kalmaz yine hamile kalırım ben. Yine açlık, sefalet… Ah bir de üçünü birden kabul edecek bir ev bulabilsem!
Ne yalan söyliyim, ilk başta okurken kedi olduğu aklıma gelmemişti ortalarına doğru anladım..:Roflol: