sanki kendim yazmışım gibi hissettim okuyunca. ben de adını koyamadığım bi huzursuzluk yaşıyorum. herşeye karşı isteksizim. işe başlama zamanım yaklaşıyor, kabuslar görüyorum. annem ve kayınvalidem gelecekler sırayla bebeğe bakmaya ama onu paylaşmak zor gelecek. onu bırakıp gitmek düşüncesi beni rahatsız ediyor. giyim ve beslenme konusunda annemin baskılar yapacağını biliyorum. ama onu sarmalamadan ve süt dışında bişey vermeden onu bu zamana getirdim, şükür hasta falan olmadı, kilomuz da gayet iyi.

şimdi ben görmeden hem giydirip hem de yedirecek diye düşünüyorum. şimdiden bunun için strese giriyorum. belki zaman geçtikçe alışacam. onlarda kendilerince doğru olanı yapıyor, biliyorum ama şu da var ki annem 20 günlükken yoğurda başlatmaya kalktı, kilo sorunumuz da yoktu. ama doktorumuz 6 ay sadece annesütü deyince bi süreliğine vazgeçti. bi tarafta tecrube konuşuyor bi tarafta doktorlar-bilim. ben bilim yanlısıyım ama tecrubeyi buna nasıl ikna edeceğimi bilmiyorum benneyaptımki zamanla buna takmamayı mı öğreneceğim acaba a.s