- 5 Mayıs 2013
- 33.861
- 41.375
- 798
Hah boyle olmak lazım tamda guclu ve her zaman tetıkte olan bır anneEleştirmek için söylemiyorum ama sizin yerinizde olamayan okadar çok anne varki mesela ben.. 2 aylık bir kızım var doğduğunda direk yoğun bakıma yattı ve 11 kaldı sonra çıktı evimize geldik ve ben ilk bebeğim olmasına rağmen hep yalnızdım annem rahmetli olmuştu 2 ablam var ama değil yanımda kalmak hala kızımı bile görmeye gelmediler ben sancaktepede yaşıyorum onlar bahçelievlerde yani arabayla 45 dakika ve arabalarıda var kaynanamda gelmedi ve kızım hala sıkıntılı nefes alıyor gözüm hep onun üzerinde bazı günler yemek bile yemeyi unutuyorum geceleri 5 6 kere kalkıyorum ve yarım saatte bikere nefes alıyomu diye kontrol edip yatıyorum yorulmadım mı ewet yoruldum ama ben anneyim ve o benim mucizem
Sevgili prensesimiz ne kadar da abartıliyor bu durum ben sezeryan yaptim ve hiç kimse yanımda yoktu ilk doğumum doğrulamiyorum ama zorluyorum ve şu an bir yaşinda sizin haftada 2 gün gelen yardimci kv ve anneniz bu kadarı şımariklik..Merhaba, 3,5 aylik bir kizim var. Ilk zamablar kolikten cok cektik. Simdi yavas yavas duzeliyor. Aylardir annem ve kv yardimci oluyordu. Haftada iki gun gelen bir yardimci kadin da var. En son annem 20 gün kadar yanimizda laldi yine. Bugün gitti. Ve ben kendimi biraksam hüngür hüngür aglicam. Kendimi yalniz ve caresiz hissediyorum. Resmen anneme bagimli oldum. Kendi kendimi teselli etmeye calisiyorum tek basina bebek bakanlar ne yapsin diyem evde surekli birileri olursa kocamla iliskimiz de bozulur diye. Ama gunduzleri tek basima olmayi hic istemiyorum. Zaten kizim gunduz uykularinda bagimli bana. Uyusa bile ya kucagimda ya ayagimda oluyo. Yemek bile yiyemiyorum.
Sizce dogum sonrasi yardim almanin bi suresi var mi ve ben bu duygulardan nasil kurtulabilirim?
El isi iyi fikir. Çünkü aksama kadar ayagimda bebekle hicbirsey yapamiyorum. Internete de girmek istemiyorum cocugun basinda. Ilk firsatta örgü baslicam. Yesekkurler tavsiye icin.Kızım 1 aylikken annem yalniz birakmak zorunda kaldi beni. Kaynanam sagolsun hic gelmedi. Bebekle basbasa kaldim. benimki de ayagimda uyuyordu hep. o uyanikken yemek yedim isimi hallettim. o ayagimda uyurken de el isleri, kanavice vs isledim. Stresi aliyor eger el beceriniz varsa tavsiye ederim. Kizim su an 2 yasina girecek. o kadar hareketli ki su an hicbir is yapamiyorum. Bebisle bas basa kalmak daha iyi. Korkmayin elbette bas edersiniz. Bol bol sevin minigi.
Ben de dogumdan once kirkim ciksin herkes gitsin diyordum. Simdi bagimli oldum resmenBende istiyorum ki kimse gelmesin yanima yardima. Sirf bu yuzden normal dogum istiyorum. İnsallah hickimseye muhtac olmadan buyuturum yavrucagimi. Siz de bence yalniz olmanin guzel yanlarini dusunun. Kimse karismiyor. Bebeginizi tek basiniza kafaniza gore buyutursunuz. Senin dogrun ve yanlislarinla buyur. Bosver.
Ben bebegimin 40 i cikana kadar cok iyiydim en bastan beri. Hamileligim de iyiydi sezeryanim da hic sorun olusturmadi. Ne zaman ki kolik basladi o zaman bu psikolojiye girdim. Bebegime yetememe onun acisini dindirememe hissi ve ustune aclik ve tuvalete bile gidememekcanım benim çok kötü bir hamilelik çok kötü bir doğum geçirdim oğlum kolikti ne yemek yerdim ne wcye gidebilirdim insan temel ihtiyaçlarını bile karsilayamayinca çok sinirli oluyor uyku yok yemek yok düz en yok sürekli sana bağımlı biri var ben yardım almadım bu pişmanım 1.5 yıl oldu bu öfke sorunum geçmedi eşimle aranız çok bozuldu düzenleyecek kadar çok...O yüzden yardım al ilaç almak istemiyorsan psikoloğa git
Sakın öyle düşünüp kendini yipratma babası ve annen de bakabilir uyumazsan daha çok gerilirsin çocuğuna sabredememeye baslarsinBen bebegimin 40 i cikana kadar cok iyiydim en bastan beri. Hamileligim de iyiydi sezeryanim da hic sorun olusturmadi. Ne zaman ki kolik basladi o zaman bu psikolojiye girdim. Bebegime yetememe onun acisini dindirememe hissi ve ustune aclik ve tuvalete bile gidememek. Bir yandan da kimseye emanet edip bi saat bile uyuyamiyorum. Kimse benim gibi bakamaz diye dusunuyorum.
Ben isi biraktim dogumla birlikte. Acaba sorunum aksama kadar tek basina olmak mi bilmiyorum. Cunku kolik aglamalarimiz azaldi baya.Benim kızımın biri 2 yaşında biri 2.5 aylık ve kolik. Ve ben çalışıyorum. Ve gurbetteyiz. Kimsemiz yok Burada. Bakıcı kadının evine ise giderken bırakıyorum gelince daha eve girmeden çocukları alıyorum. Görsen o kadar zor durumdayim ki . Sabrediyorum ara sıra Ağlıyorum. Yapacak birsey yok. Ev temizlik yemek 2 çocuk ve iş çook zor
Etrafimdan en cok elestiri aldigim konu bu zaten. Bi saat bebegimi kimseye emanet edemiyorumSakın öyle düşünüp kendini yipratma babası ve annen de bakabilir uyumazsan daha çok gerilirsin çocuğuna sabredememeye baslarsin
Merhaba, benim kızım da 2,5 aylık. Doğum yaptığımda ilk 2 gün yanımda sadece eşim vardı sonra annem geldi. 10 gün sonunda gönderdim, çünkü kendim bakmak istedim. Evde biri varken bebeğinle bağ kuramıyorsun. Annem bendeyken evde sürekli bir hareketlilik hali vardı. Oysa ben bebeğimle başbaşa kalmak istiyordum. Annem gitti ilk gün o kadar kötü hissettim ki kendimi sadece 10 gün kalmıştı oysaki, çaresiz, yalnız, sudan çıkmış balık gibiydim. Gün boyu ağladım ama ertesi gün o kadar güzeldi ki. İstediğimiz saate kadar uyuduk kızımla. Yani 7’de uyanıyor emiyor, gazını çıkarıyor, altını değiştiriyorum birdaha yatıyoruz ama evde biri varken olmuyor çünkü o kişi kahvaltı hazırlamış sizi beklediğini biliyorsunuz ve bidaha yatamıyorsunuz. Sonra gün boyu onunla ilgilendim, koynumda uyuttum, sarıldım “aman alışır, koy oraya yatsın” diyen yoktu. En güzel zamanlarımızı başbaşa doya doya geçirdik. Bol bol fotoğraflarını, videolarını çekip klasör yaptım, ona mektuplar yazdım, bazen sadece onu izledim, bazen onunla uyudum. Seninki daha da büyümüş, benim kızım 2,5 aylık hala bekliyorlar “yapamıyorum ben, koşun” diycem diye. İnan tadını çıkardıkça anlayacaksın, sen ona uy, ona göre ayarla işlerini hayatını. Benim büyüdükçe daha kolay oldu. Oyun halısında oyalanabiliyor şuan en azından yemeğimi yapıyorum. Allah analı babalı büyütsün canım.Merhaba, 3,5 aylik bir kizim var. Ilk zamablar kolikten cok cektik. Simdi yavas yavas duzeliyor. Aylardir annem ve kv yardimci oluyordu. Haftada iki gun gelen bir yardimci kadin da var. En son annem 20 gün kadar yanimizda laldi yine. Bugün gitti. Ve ben kendimi biraksam hüngür hüngür aglicam. Kendimi yalniz ve caresiz hissediyorum. Resmen anneme bagimli oldum. Kendi kendimi teselli etmeye calisiyorum tek basina bebek bakanlar ne yapsin diyem evde surekli birileri olursa kocamla iliskimiz de bozulur diye. Ama gunduzleri tek basima olmayi hic istemiyorum. Zaten kizim gunduz uykularinda bagimli bana. Uyusa bile ya kucagimda ya ayagimda oluyo. Yemek bile yiyemiyorum.
Sizce dogum sonrasi yardim almanin bi suresi var mi ve ben bu duygulardan nasil kurtulabilirim?
Bu hayatta tekim sanardım, neyseki varmış benden. “Kimseyi istemiyorum” dediğimde uzaylıymışım gibi bakıyorlardı neyseki eşim benden yana oldu, hiç kırmadı beni, onun desteği ve yardımı çok önemliydi benim için. Hamileliğim boyunca da yalnızdım ve çok güzel geçirdim, lohusalığımı da bu da bebeğe de yansıyor o da çok huzurlu çok şükür.Bende istiyorum ki kimse gelmesin yanima yardima. Sirf bu yuzden normal dogum istiyorum. İnsallah hickimseye muhtac olmadan buyuturum yavrucagimi. Siz de bence yalniz olmanin guzel yanlarini dusunun. Kimse karismiyor. Bebeginizi tek basiniza kafaniza gore buyutursunuz. Senin dogrun ve yanlislarinla buyur. Bosver.
En iyisi gercekten. Ben de hamileligimi yalniz geciriyorum. Ama doguma teyzem gelecek galiba 2 hafta kadar kalir heralde. Onun gelmesini sirf burc gorumceme kurban gitmeyim diye istiyorum. Eger gorumcemin bilmislikleriyle bunaltmayacagini bilsem teyzemi bile istemem yanimda. Herkes siradan insanlar gibi gelsinler gorsunler gitsinler istiyorum. Ama cok da duyurmuyorum kimseyi istemedigimi. Sonucta ilk cocugum olacak neyle karsilacagimi bilmiyorum. Suan tek basima her seyi halledebilirim gibi geliyor ama insallah dusundugum gibi olur. Zaten normal dogum istiyorum.Merhaba, benim kızım da 2,5 aylık. Doğum yaptığımda ilk 2 gün yanımda sadece eşim vardı sonra annem geldi. 10 gün sonunda gönderdim, çünkü kendim bakmak istedim. Evde biri varken bebeğinle bağ kuramıyorsun. Annem bendeyken evde sürekli bir hareketlilik hali vardı. Oysa ben bebeğimle başbaşa kalmak istiyordum. Annem gitti ilk gün o kadar kötü hissettim ki kendimi sadece 10 gün kalmıştı oysaki, çaresiz, yalnız, sudan çıkmış balık gibiydim. Gün boyu ağladım ama ertesi gün o kadar güzeldi ki. İstediğimiz saate kadar uyuduk kızımla. Yani 7’de uyanıyor emiyor, gazını çıkarıyor, altını değiştiriyorum birdaha yatıyoruz ama evde biri varken olmuyor çünkü o kişi kahvaltı hazırlamış sizi beklediğini biliyorsunuz ve bidaha yatamıyorsunuz. Sonra gün boyu onunla ilgilendim, koynumda uyuttum, sarıldım “aman alışır, koy oraya yatsın” diyen yoktu. En güzel zamanlarımızı başbaşa doya doya geçirdik. Bol bol fotoğraflarını, videolarını çekip klasör yaptım, ona mektuplar yazdım, bazen sadece onu izledim, bazen onunla uyudum. Seninki daha da büyümüş, benim kızım 2,5 aylık hala bekliyorlar “yapamıyorum ben, koşun” diycem diye. İnan tadını çıkardıkça anlayacaksın, sen ona uy, ona göre ayarla işlerini hayatını. Benim büyüdükçe daha kolay oldu. Oyun halısında oyalanabiliyor şuan en azından yemeğimi yapıyorum. Allah analı babalı büyütsün canım.
Bu hayatta tekim sanardım, neyseki varmış benden. “Kimseyi istemiyorum” dediğimde uzaylıymışım gibi bakıyorlardı neyseki eşim benden yana oldu, hiç kırmadı beni, onun desteği ve yardımı çok önemliydi benim için. Hamileliğim boyunca da yalnızdım ve çok güzel geçirdim, lohusalığımı da bu da bebeğe de yansıyor o da çok huzurlu çok şükür.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?