- 26 Temmuz 2022
- 22
- 10
- 28
- Konu Sahibi franszkaldm
- #1
Herkese merhaba.. Buraya ailemden uzakta derdimi anlatabilceğim kimsem olmadığı için yazıyorum birde ailemde bir eş ilişkisi görmedim belki o yüzden, neyse başlıyorum şimdiden teşekkürler.
Üç yıldır evliyim eşimle 4 yıl da sevgiliydik üniversitede aşık oldum ona o zamandan beri onsuz bir hayat düşünmedim eşim de tanıştığımızda psikolojik olarak kötü durumdaydı hayata küsmüştü bazı sebeplerden ona çok iyi geldiğimi söylerdi beni güzel sözlerle şımartır göklere çıkarırdı ağzından prenses güzeller güzeli demeden söz çıkmazdı gerçekten arkadaşlarım özenirdi seni ne kadar seviyor diye bende bi o kadar delilik yapmışımdır onun için hala anlatır. Böyleyken diğer yandan bu güzel ilişkiye ters kavgalar vardı bunlarda eşim bağırıp çağırır çeker gider telefondan beni engellerdi bu tartışmanın orta yerinde olurdu bazen. Yan yanayken temas etmeye başladı elimi kolumu sıkıp beni ittirdiği oldu bunlar olurken ben dur napıyosun sus bağırma diye ona hakim olmaya çalışırdım sadece çok ağrıma gider saatlerce ağlardım konuşup neden böyle yaptığını sorar hep gereksiz tepki verdiğini anlatmaya çalışırdım barıştığımız an sevgilim yine beni dünyanın en güzeli mükemmeli yapar sözleriyle harikalar anlatırdı bir sonraki tartışmada telefondaysak kapatır beni engeller dışardaysak yanımdan çeker gider kaybolurdu o sap gibi kalma hissini anlatamam size.. Bi çocuğa aşılar gibi çok dil döktüm gerçekten hep anlattım eşim de çaba sarfetti bu davranışları geride kaldı çoğunlukla.. Ama benim içimdeki o fevri her an gidebilcek beni silebilcek endişesi hemde nasıl iyi günde böyle kötü günde yanımda yok düşüncesi yıllarla geçmedi.
Evlendiğimizden beri ben öfke problemi yaşamaya başladım tartışmalarda vs kendime hakim olamıyorum normalde hanfendi çok sakin tanımlanan biriyimdir çevremde bende kendimi tanıyamaz oldum bazı konularda evde canavara dönüşüyorum sanki gram tahammülüm kalmadı. Eşimin sabahları uyanamama problemi var yıllardır kendisi uyanamaz uyandırırken de beni mahveder her sabah yarım saatimi ona ayırıp üstüne saçma sapan laflarını uykumu alamadım diye suratını çekerim asla halledemedik. En baştaki tartışmalardan biri bu memlekete gidiyoruz kalabalıl sofra konuluyor benimki kalkamıyor onun ailesine gidiyoruz öğlen oluyor bi yere planımız var ama o kalkamıyor çok planımız çöp oldu böyle üniversitede dersten kaldı kalkıp sınava giremediği için. Bende kafamda böyle düşündükçe onu aciz bi insan olarak artık saygı dahi duyamıyorum galiba herşeyde direk pes eder hayatı tamamen rastgele yaşar karnı çok geniş biridir. Nolur tanımadın mı demeyin bende kendimi bu yüzden yiyorum dert hastası olucam artık
Üç yıldır evliyim eşimle 4 yıl da sevgiliydik üniversitede aşık oldum ona o zamandan beri onsuz bir hayat düşünmedim eşim de tanıştığımızda psikolojik olarak kötü durumdaydı hayata küsmüştü bazı sebeplerden ona çok iyi geldiğimi söylerdi beni güzel sözlerle şımartır göklere çıkarırdı ağzından prenses güzeller güzeli demeden söz çıkmazdı gerçekten arkadaşlarım özenirdi seni ne kadar seviyor diye bende bi o kadar delilik yapmışımdır onun için hala anlatır. Böyleyken diğer yandan bu güzel ilişkiye ters kavgalar vardı bunlarda eşim bağırıp çağırır çeker gider telefondan beni engellerdi bu tartışmanın orta yerinde olurdu bazen. Yan yanayken temas etmeye başladı elimi kolumu sıkıp beni ittirdiği oldu bunlar olurken ben dur napıyosun sus bağırma diye ona hakim olmaya çalışırdım sadece çok ağrıma gider saatlerce ağlardım konuşup neden böyle yaptığını sorar hep gereksiz tepki verdiğini anlatmaya çalışırdım barıştığımız an sevgilim yine beni dünyanın en güzeli mükemmeli yapar sözleriyle harikalar anlatırdı bir sonraki tartışmada telefondaysak kapatır beni engeller dışardaysak yanımdan çeker gider kaybolurdu o sap gibi kalma hissini anlatamam size.. Bi çocuğa aşılar gibi çok dil döktüm gerçekten hep anlattım eşim de çaba sarfetti bu davranışları geride kaldı çoğunlukla.. Ama benim içimdeki o fevri her an gidebilcek beni silebilcek endişesi hemde nasıl iyi günde böyle kötü günde yanımda yok düşüncesi yıllarla geçmedi.
Evlendiğimizden beri ben öfke problemi yaşamaya başladım tartışmalarda vs kendime hakim olamıyorum normalde hanfendi çok sakin tanımlanan biriyimdir çevremde bende kendimi tanıyamaz oldum bazı konularda evde canavara dönüşüyorum sanki gram tahammülüm kalmadı. Eşimin sabahları uyanamama problemi var yıllardır kendisi uyanamaz uyandırırken de beni mahveder her sabah yarım saatimi ona ayırıp üstüne saçma sapan laflarını uykumu alamadım diye suratını çekerim asla halledemedik. En baştaki tartışmalardan biri bu memlekete gidiyoruz kalabalıl sofra konuluyor benimki kalkamıyor onun ailesine gidiyoruz öğlen oluyor bi yere planımız var ama o kalkamıyor çok planımız çöp oldu böyle üniversitede dersten kaldı kalkıp sınava giremediği için. Bende kafamda böyle düşündükçe onu aciz bi insan olarak artık saygı dahi duyamıyorum galiba herşeyde direk pes eder hayatı tamamen rastgele yaşar karnı çok geniş biridir. Nolur tanımadın mı demeyin bende kendimi bu yüzden yiyorum dert hastası olucam artık
