- 8 Şubat 2024
- 7.321
- 10.839
- 168
Ben de aynı şekilde böyle olacağına olmasın boşver daha iyiİnsanın olan hevesini de kaçırıyorlar.simdi böyle insanla nasıl arkadaş olayım olalım arkadaşsız kaldım diye buna mı katlanalim off çekemiyorum artık kimseyi ben ona karar verdim.
30 yaşındayım ve benimde dostum yok, bu yüzden çok üzgünüm gerçektenmerhabalar ben 6 senelik evli 1.5 yaşında olan 32 yaşında bir kadınım.üniversiteden hiçbir arkadaşımla görüşmüyorum dostum yok.Yıllar içinde yaşadığım kötü tecrübeler beni yalnızlığa itti.üniversite zamanlarında çok sosyal çok arkada çevresi olan biriydim gel zaman git zaman 1. Sınıftaki her farklı çevreden olan çokça arkadaşımı zaman içerisinde eleyerek çevremde az insan bıraktım.Son yılda elimde birkaç görüştüğüm arkadaşım kalmıştı onlarla da çeşitli kendimce geçerli sebeplerden dolayı kaliteli yalnız adı altında mesafe koyarak görüşmez oldum.yasadıgım şehire üniversitede taşınmıştık geçmişten tanıdığım akarabalarım dışında da kimse yoktu.Şimdi ne kadar katı ve yanlış yaptığımı düşünüyorum kimse muhteşem değildi ama arkamdan konuşulduğu için ya da hasetlenen yakın arkadaşlarımı samimi bulmadığım için dostluğumu bitirme düşüncesi şimdilerde yanlış geliyor.Ne vardı sanki kim mükemmeldi öyle ya da böyle insanları olduğu gibi kabul edebilirdim.
Şuanki işimde herhangi bir kamu sektörü gibi bir sektör olmadığı için ( işimi kendim kurdum çalışanlarımız var) herhangi bir sosyal çevre edineceğim bir yer değil.Sonuc olarak böyle olmuş olmaktan şimdilerde mutlu değilim.Kendimi suçluyorum hayatımı hiç güzel işleyemedim diye.benim de iş arkadaşlarımın ya da eski dostlarımın olduğu bir çevrem olsaydı keşke.
Hayatımı doğru işleyememişim.Yeni tanıştığım insanlarla da samimi olamıyorum.Kendimi sadece yüzeysel sohbetler içersinde konuşurken buluyorum.Kendini her konuda üniversiteden beri geliştirmeye çalışan biriyken nasıl oldu da sonuç böyle oldu hiç bilmiyorum.Kendime hiçbir şey katamamışım sanki.Nasıl böyle oldu ki bilmiyorum.Görüştüğüm insanlar bile annemin sosyal çevresi onların kızları annemin arkadaşları vs. Mezun olduğumdan beri hayatımda çok zorlu yaşadım ailevi ve iş konusunda.evlendikten sonra iş bulamadım mesleğimle alakalı işe giremedim yüksek lisansa başladım.iş kurdum babam hasta oldu bir buçuk yıl yoğun bakım kapısında bekledik babam vefat etti yaş sürecim oldu derken kimseyi görecek gözüm olmadı birkaç yıl.
32 yaşındayım ne olmuş diye dönüp bakıyorum hep bir mücadele. Hayatım böyle devam etsin de istemiyorum. Güzel şekillendirememişim hayatımı ne yapabilirim bu konuda içimi dökmek ve tavsiye almak isterim sizlerden
Üç yakın dostuz.Birbirimizin iyi günü kötü günü hep beraberiz.İnsanız, elbette hatamız oluyor; önemli olan bunları konuşarak halledebiliyoruz.Onlarla içtiğim bir kahvenin keyfi anlatılamaz benim için.merhabalar ben 6 senelik evli 1.5 yaşında olan 32 yaşında bir kadınım.üniversiteden hiçbir arkadaşımla görüşmüyorum dostum yok.Yıllar içinde yaşadığım kötü tecrübeler beni yalnızlığa itti.üniversite zamanlarında çok sosyal çok arkada çevresi olan biriydim gel zaman git zaman 1. Sınıftaki her farklı çevreden olan çokça arkadaşımı zaman içerisinde eleyerek çevremde az insan bıraktım.Son yılda elimde birkaç görüştüğüm arkadaşım kalmıştı onlarla da çeşitli kendimce geçerli sebeplerden dolayı kaliteli yalnız adı altında mesafe koyarak görüşmez oldum.yasadıgım şehire üniversitede taşınmıştık geçmişten tanıdığım akarabalarım dışında da kimse yoktu.Şimdi ne kadar katı ve yanlış yaptığımı düşünüyorum kimse muhteşem değildi ama arkamdan konuşulduğu için ya da hasetlenen yakın arkadaşlarımı samimi bulmadığım için dostluğumu bitirme düşüncesi şimdilerde yanlış geliyor.Ne vardı sanki kim mükemmeldi öyle ya da böyle insanları olduğu gibi kabul edebilirdim.
Şuanki işimde herhangi bir kamu sektörü gibi bir sektör olmadığı için ( işimi kendim kurdum çalışanlarımız var) herhangi bir sosyal çevre edineceğim bir yer değil.Sonuc olarak böyle olmuş olmaktan şimdilerde mutlu değilim.Kendimi suçluyorum hayatımı hiç güzel işleyemedim diye.benim de iş arkadaşlarımın ya da eski dostlarımın olduğu bir çevrem olsaydı keşke.
Hayatımı doğru işleyememişim.Yeni tanıştığım insanlarla da samimi olamıyorum.Kendimi sadece yüzeysel sohbetler içersinde konuşurken buluyorum.Kendini her konuda üniversiteden beri geliştirmeye çalışan biriyken nasıl oldu da sonuç böyle oldu hiç bilmiyorum.Kendime hiçbir şey katamamışım sanki.Nasıl böyle oldu ki bilmiyorum.Görüştüğüm insanlar bile annemin sosyal çevresi onların kızları annemin arkadaşları vs. Mezun olduğumdan beri hayatımda çok zorlu yaşadım ailevi ve iş konusunda.evlendikten sonra iş bulamadım mesleğimle alakalı işe giremedim yüksek lisansa başladım.iş kurdum babam hasta oldu bir buçuk yıl yoğun bakım kapısında bekledik babam vefat etti yaş sürecim oldu derken kimseyi görecek gözüm olmadı birkaç yıl.
32 yaşındayım ne olmuş diye dönüp bakıyorum hep bir mücadele. Hayatım böyle devam etsin de istemiyorum. Güzel şekillendirememişim hayatımı ne yapabilirim bu konuda içimi dökmek ve tavsiye almak isterim sizlerden
Öncelikle hayat bu , herşey olabilir. Üzmeyin kendinizi. Yaş ve evlilik vs sebepleriyle üniversite tarzı çok canım arkadaşım tarzı arkadaşlık olmuyor artık. Ama kesinlikle bence bu yaşınıza uygun çok güzel arkadaşlıklar kuruluyor. Ama eşim ve kızım öncelik olduğu için beraber vakit geçirme vs noktasinda arkadaslikta daha relaks oluyor insan. Arkadaş değeri daha oturaklı oluyor. Üniv ya da lise gibi çocuksu bir vericilik olmuyor. İnsanları eskisi kadar net eleştirmiyor ve çabuk bağları koparmiyirsunuz. Kendinize bu konuda haksızlık etmeyin . O dönemki yaşımız daha bağ çabuk koparan bir duygudaydi. Şimdi farklı düşüncelere daha saygılı olduğumuz ve başka bakış açılarını varlığını kabul ettiğimiz evredeyiz.merhabalar ben 6 senelik evli 1.5 yaşında olan 32 yaşında bir kadınım.üniversiteden hiçbir arkadaşımla görüşmüyorum dostum yok.Yıllar içinde yaşadığım kötü tecrübeler beni yalnızlığa itti.üniversite zamanlarında çok sosyal çok arkada çevresi olan biriydim gel zaman git zaman 1. Sınıftaki her farklı çevreden olan çokça arkadaşımı zaman içerisinde eleyerek çevremde az insan bıraktım.Son yılda elimde birkaç görüştüğüm arkadaşım kalmıştı onlarla da çeşitli kendimce geçerli sebeplerden dolayı kaliteli yalnız adı altında mesafe koyarak görüşmez oldum.yasadıgım şehire üniversitede taşınmıştık geçmişten tanıdığım akarabalarım dışında da kimse yoktu.Şimdi ne kadar katı ve yanlış yaptığımı düşünüyorum kimse muhteşem değildi ama arkamdan konuşulduğu için ya da hasetlenen yakın arkadaşlarımı samimi bulmadığım için dostluğumu bitirme düşüncesi şimdilerde yanlış geliyor.Ne vardı sanki kim mükemmeldi öyle ya da böyle insanları olduğu gibi kabul edebilirdim.
Şuanki işimde herhangi bir kamu sektörü gibi bir sektör olmadığı için ( işimi kendim kurdum çalışanlarımız var) herhangi bir sosyal çevre edineceğim bir yer değil.Sonuc olarak böyle olmuş olmaktan şimdilerde mutlu değilim.Kendimi suçluyorum hayatımı hiç güzel işleyemedim diye.benim de iş arkadaşlarımın ya da eski dostlarımın olduğu bir çevrem olsaydı keşke.
Hayatımı doğru işleyememişim.Yeni tanıştığım insanlarla da samimi olamıyorum.Kendimi sadece yüzeysel sohbetler içersinde konuşurken buluyorum.Kendini her konuda üniversiteden beri geliştirmeye çalışan biriyken nasıl oldu da sonuç böyle oldu hiç bilmiyorum.Kendime hiçbir şey katamamışım sanki.Nasıl böyle oldu ki bilmiyorum.Görüştüğüm insanlar bile annemin sosyal çevresi onların kızları annemin arkadaşları vs. Mezun olduğumdan beri hayatımda çok zorlu yaşadım ailevi ve iş konusunda.evlendikten sonra iş bulamadım mesleğimle alakalı işe giremedim yüksek lisansa başladım.iş kurdum babam hasta oldu bir buçuk yıl yoğun bakım kapısında bekledik babam vefat etti yaş sürecim oldu derken kimseyi görecek gözüm olmadı birkaç yıl.
32 yaşındayım ne olmuş diye dönüp bakıyorum hep bir mücadele. Hayatım böyle devam etsin de istemiyorum. Güzel şekillendirememişim hayatımı ne yapabilirim bu konuda içimi dökmek ve tavsiye almak isterim sizlerden
Benimde arkadaşım yok 27 yaşındayım mesleğimi elime aldım ama şuan iş bulamıyorum KPSS ye hazırlanıcam seni arayıp sormayanı sen bir defa ararsın en fazla bu ilişkiler karşılıklıdır bende hep kendimi sorguladım bari eşim olsun yuvamda mutlu oluyum dedim oda Şuanlık olmadı çok takma yanimerhabalar ben 6 senelik evli 1.5 yaşında olan 32 yaşında bir kadınım.üniversiteden hiçbir arkadaşımla görüşmüyorum dostum yok.Yıllar içinde yaşadığım kötü tecrübeler beni yalnızlığa itti.üniversite zamanlarında çok sosyal çok arkada çevresi olan biriydim gel zaman git zaman 1. Sınıftaki her farklı çevreden olan çokça arkadaşımı zaman içerisinde eleyerek çevremde az insan bıraktım.Son yılda elimde birkaç görüştüğüm arkadaşım kalmıştı onlarla da çeşitli kendimce geçerli sebeplerden dolayı kaliteli yalnız adı altında mesafe koyarak görüşmez oldum.yasadıgım şehire üniversitede taşınmıştık geçmişten tanıdığım akarabalarım dışında da kimse yoktu.Şimdi ne kadar katı ve yanlış yaptığımı düşünüyorum kimse muhteşem değildi ama arkamdan konuşulduğu için ya da hasetlenen yakın arkadaşlarımı samimi bulmadığım için dostluğumu bitirme düşüncesi şimdilerde yanlış geliyor.Ne vardı sanki kim mükemmeldi öyle ya da böyle insanları olduğu gibi kabul edebilirdim.
Şuanki işimde herhangi bir kamu sektörü gibi bir sektör olmadığı için ( işimi kendim kurdum çalışanlarımız var) herhangi bir sosyal çevre edineceğim bir yer değil.Sonuc olarak böyle olmuş olmaktan şimdilerde mutlu değilim.Kendimi suçluyorum hayatımı hiç güzel işleyemedim diye.benim de iş arkadaşlarımın ya da eski dostlarımın olduğu bir çevrem olsaydı keşke.
Hayatımı doğru işleyememişim.Yeni tanıştığım insanlarla da samimi olamıyorum.Kendimi sadece yüzeysel sohbetler içersinde konuşurken buluyorum.Kendini her konuda üniversiteden beri geliştirmeye çalışan biriyken nasıl oldu da sonuç böyle oldu hiç bilmiyorum.Kendime hiçbir şey katamamışım sanki.Nasıl böyle oldu ki bilmiyorum.Görüştüğüm insanlar bile annemin sosyal çevresi onların kızları annemin arkadaşları vs. Mezun olduğumdan beri hayatımda çok zorlu yaşadım ailevi ve iş konusunda.evlendikten sonra iş bulamadım mesleğimle alakalı işe giremedim yüksek lisansa başladım.iş kurdum babam hasta oldu bir buçuk yıl yoğun bakım kapısında bekledik babam vefat etti yaş sürecim oldu derken kimseyi görecek gözüm olmadı birkaç yıl.
32 yaşındayım ne olmuş diye dönüp bakıyorum hep bir mücadele. Hayatım böyle devam etsin de istemiyorum. Güzel şekillendirememişim hayatımı ne yapabilirim bu konuda içimi dökmek ve tavsiye almak isterim sizlerden
Ben de benzer bir sorgulamadayım. Bir yanlışta insanları siliyorum. Bir diyorum hatasız kul olmaz affet devam et, bir diyorum bana yapılan kötülüğü affedip devam etmem için o kişinin ancak ailemden biri olması vazgeçilemeyecek biri olması lazım.merhabalar ben 6 senelik evli 1.5 yaşında olan 32 yaşında bir kadınım.üniversiteden hiçbir arkadaşımla görüşmüyorum dostum yok.Yıllar içinde yaşadığım kötü tecrübeler beni yalnızlığa itti.üniversite zamanlarında çok sosyal çok arkada çevresi olan biriydim gel zaman git zaman 1. Sınıftaki her farklı çevreden olan çokça arkadaşımı zaman içerisinde eleyerek çevremde az insan bıraktım.Son yılda elimde birkaç görüştüğüm arkadaşım kalmıştı onlarla da çeşitli kendimce geçerli sebeplerden dolayı kaliteli yalnız adı altında mesafe koyarak görüşmez oldum.yasadıgım şehire üniversitede taşınmıştık geçmişten tanıdığım akarabalarım dışında da kimse yoktu.Şimdi ne kadar katı ve yanlış yaptığımı düşünüyorum kimse muhteşem değildi ama arkamdan konuşulduğu için ya da hasetlenen yakın arkadaşlarımı samimi bulmadığım için dostluğumu bitirme düşüncesi şimdilerde yanlış geliyor.Ne vardı sanki kim mükemmeldi öyle ya da böyle insanları olduğu gibi kabul edebilirdim.
Şuanki işimde herhangi bir kamu sektörü gibi bir sektör olmadığı için ( işimi kendim kurdum çalışanlarımız var) herhangi bir sosyal çevre edineceğim bir yer değil.Sonuc olarak böyle olmuş olmaktan şimdilerde mutlu değilim.Kendimi suçluyorum hayatımı hiç güzel işleyemedim diye.benim de iş arkadaşlarımın ya da eski dostlarımın olduğu bir çevrem olsaydı keşke.
Hayatımı doğru işleyememişim.Yeni tanıştığım insanlarla da samimi olamıyorum.Kendimi sadece yüzeysel sohbetler içersinde konuşurken buluyorum.Kendini her konuda üniversiteden beri geliştirmeye çalışan biriyken nasıl oldu da sonuç böyle oldu hiç bilmiyorum.Kendime hiçbir şey katamamışım sanki.Nasıl böyle oldu ki bilmiyorum.Görüştüğüm insanlar bile annemin sosyal çevresi onların kızları annemin arkadaşları vs. Mezun olduğumdan beri hayatımda çok zorlu yaşadım ailevi ve iş konusunda.evlendikten sonra iş bulamadım mesleğimle alakalı işe giremedim yüksek lisansa başladım.iş kurdum babam hasta oldu bir buçuk yıl yoğun bakım kapısında bekledik babam vefat etti yaş sürecim oldu derken kimseyi görecek gözüm olmadı birkaç yıl.
32 yaşındayım ne olmuş diye dönüp bakıyorum hep bir mücadele. Hayatım böyle devam etsin de istemiyorum. Güzel şekillendirememişim hayatımı ne yapabilirim bu konuda içimi dökmek ve tavsiye almak isterim sizlerden
Bir süreliğine ben de böyleydim, bu beni biraz bunalima bile sürükledi. Peki nasıl çözdüm? Kendimi değiştirerek. Hareketlerimi insanlara bakış acimi değiştirerek. Çok seçiciydim çok önyargılıydım. Eskiden olan arkadaşlarım da öyle denk gelmiş olmuştuk. Sonra onlarla da görüşmedim iş arkadaşlarımla da görüşemiyorduk. Sonra dedim ki kendimi değiştirmem lazım. Baktım ki çok önyargılıyım, hatta maalesef bazen küçümsediğin bile oluyordu. Yani aslında arkadaş edinmemek için elimden geleni yapıyormuşum. Çok sevdiğim arkadaşlarımla küsmüştüm. Önce önyargımı kırdım. Sonra insanlara bakış acimi değiştirdim. Hatta daha önce küstüğüm arkadaşlarıma mesaj attım. Şimdi hiç küsmemişiz gibi hayatımıza devam ediyoruz dhhdjd yeni arkadaşlar edindim, şu an çok mutluyum çok şükür. Ama mesela şehir değiştireceğim. Orada tanıdığım kimse yok. Arkadaşlarım uzakta. Ona da bakacağım artık inşallah güzel arkadaşlar denk gelir.merhabalar ben 6 senelik evli 1.5 yaşında olan 32 yaşında bir kadınım.üniversiteden hiçbir arkadaşımla görüşmüyorum dostum yok.Yıllar içinde yaşadığım kötü tecrübeler beni yalnızlığa itti.üniversite zamanlarında çok sosyal çok arkada çevresi olan biriydim gel zaman git zaman 1. Sınıftaki her farklı çevreden olan çokça arkadaşımı zaman içerisinde eleyerek çevremde az insan bıraktım.Son yılda elimde birkaç görüştüğüm arkadaşım kalmıştı onlarla da çeşitli kendimce geçerli sebeplerden dolayı kaliteli yalnız adı altında mesafe koyarak görüşmez oldum.yasadıgım şehire üniversitede taşınmıştık geçmişten tanıdığım akarabalarım dışında da kimse yoktu.Şimdi ne kadar katı ve yanlış yaptığımı düşünüyorum kimse muhteşem değildi ama arkamdan konuşulduğu için ya da hasetlenen yakın arkadaşlarımı samimi bulmadığım için dostluğumu bitirme düşüncesi şimdilerde yanlış geliyor.Ne vardı sanki kim mükemmeldi öyle ya da böyle insanları olduğu gibi kabul edebilirdim.
Şuanki işimde herhangi bir kamu sektörü gibi bir sektör olmadığı için ( işimi kendim kurdum çalışanlarımız var) herhangi bir sosyal çevre edineceğim bir yer değil.Sonuc olarak böyle olmuş olmaktan şimdilerde mutlu değilim.Kendimi suçluyorum hayatımı hiç güzel işleyemedim diye.benim de iş arkadaşlarımın ya da eski dostlarımın olduğu bir çevrem olsaydı keşke.
Hayatımı doğru işleyememişim.Yeni tanıştığım insanlarla da samimi olamıyorum.Kendimi sadece yüzeysel sohbetler içersinde konuşurken buluyorum.Kendini her konuda üniversiteden beri geliştirmeye çalışan biriyken nasıl oldu da sonuç böyle oldu hiç bilmiyorum.Kendime hiçbir şey katamamışım sanki.Nasıl böyle oldu ki bilmiyorum.Görüştüğüm insanlar bile annemin sosyal çevresi onların kızları annemin arkadaşları vs. Mezun olduğumdan beri hayatımda çok zorlu yaşadım ailevi ve iş konusunda.evlendikten sonra iş bulamadım mesleğimle alakalı işe giremedim yüksek lisansa başladım.iş kurdum babam hasta oldu bir buçuk yıl yoğun bakım kapısında bekledik babam vefat etti yaş sürecim oldu derken kimseyi görecek gözüm olmadı birkaç yıl.
32 yaşındayım ne olmuş diye dönüp bakıyorum hep bir mücadele. Hayatım böyle devam etsin de istemiyorum. Güzel şekillendirememişim hayatımı ne yapabilirim bu konuda içimi dökmek ve tavsiye almak isterim sizlerden
Cocugunuz oyun grubuna basladıgında ya da kreşe ( ki oyun grupları anneleri daha Cok bır araya toplar)merhabalar ben 6 senelik evli 1.5 yaşında olan 32 yaşında bir kadınım.üniversiteden hiçbir arkadaşımla görüşmüyorum dostum yok.Yıllar içinde yaşadığım kötü tecrübeler beni yalnızlığa itti.üniversite zamanlarında çok sosyal çok arkada çevresi olan biriydim gel zaman git zaman 1. Sınıftaki her farklı çevreden olan çokça arkadaşımı zaman içerisinde eleyerek çevremde az insan bıraktım.Son yılda elimde birkaç görüştüğüm arkadaşım kalmıştı onlarla da çeşitli kendimce geçerli sebeplerden dolayı kaliteli yalnız adı altında mesafe koyarak görüşmez oldum.yasadıgım şehire üniversitede taşınmıştık geçmişten tanıdığım akarabalarım dışında da kimse yoktu.Şimdi ne kadar katı ve yanlış yaptığımı düşünüyorum kimse muhteşem değildi ama arkamdan konuşulduğu için ya da hasetlenen yakın arkadaşlarımı samimi bulmadığım için dostluğumu bitirme düşüncesi şimdilerde yanlış geliyor.Ne vardı sanki kim mükemmeldi öyle ya da böyle insanları olduğu gibi kabul edebilirdim.
Şuanki işimde herhangi bir kamu sektörü gibi bir sektör olmadığı için ( işimi kendim kurdum çalışanlarımız var) herhangi bir sosyal çevre edineceğim bir yer değil.Sonuc olarak böyle olmuş olmaktan şimdilerde mutlu değilim.Kendimi suçluyorum hayatımı hiç güzel işleyemedim diye.benim de iş arkadaşlarımın ya da eski dostlarımın olduğu bir çevrem olsaydı keşke.
Hayatımı doğru işleyememişim.Yeni tanıştığım insanlarla da samimi olamıyorum.Kendimi sadece yüzeysel sohbetler içersinde konuşurken buluyorum.Kendini her konuda üniversiteden beri geliştirmeye çalışan biriyken nasıl oldu da sonuç böyle oldu hiç bilmiyorum.Kendime hiçbir şey katamamışım sanki.Nasıl böyle oldu ki bilmiyorum.Görüştüğüm insanlar bile annemin sosyal çevresi onların kızları annemin arkadaşları vs. Mezun olduğumdan beri hayatımda çok zorlu yaşadım ailevi ve iş konusunda.evlendikten sonra iş bulamadım mesleğimle alakalı işe giremedim yüksek lisansa başladım.iş kurdum babam hasta oldu bir buçuk yıl yoğun bakım kapısında bekledik babam vefat etti yaş sürecim oldu derken kimseyi görecek gözüm olmadı birkaç yıl.
32 yaşındayım ne olmuş diye dönüp bakıyorum hep bir mücadele. Hayatım böyle devam etsin de istemiyorum. Güzel şekillendirememişim hayatımı ne yapabilirim bu konuda içimi dökmek ve tavsiye almak isterim sizlerden
Benimde aynı böyle oldu ve gerçekten insan canı sıkıldığında arayabilecegi yeri geldiğinde beraber ağlayıp beraber güle eği arkadaşı dostu olsun istiyor.Üniversiteyi okuduğum ve çalıştığım şehirde çok iyi arkadaşlarım vardı. Hepsi de o şehrin yerlisiydi. Ben yıllar sonra memlekete geldim, onlar o şehirde kaldı. Memleketimde de herkesin çevresi yıllar içinde oluşmuş, ben dışarda kaldım. Yalnızlıktan geberiyorum resmen. Kendim kolay çevre yapabilen biri de değilim. Nereye kadar bakalım
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?