evimicin nerdesin cok dibe vurdum ben kim cekip cıkarabilir beni burdan ki. icim kapkaranlık, gozyaslarımı durduramıyorum. Gozlerim aglamaktan sistiler. Insanların yuzune bakamıyorum. Sanki ben bir hata mı yaptım? Neden utanıyorum. Neden yolda yururken basımı öne egiyorum? Neyin ezikliğini hissediyorum ben???
Bu psikoloji nasıl duzelir? Ben nasıl yeniden tam bir insan olurum? Nasıl yeni tedavilere guc toplarım? Ya da yeni tedavilere kadar nasıl cocuksuz biri olma duygusuna alısırım?
Nasıl cıkıcam bu kuyudan yalvarırım biri bana bunu soylesin. 2,5 yıl! Iki Bucuk Koca Yıl! Ve daha ne kadar kimbilir?
Ben bugun bir karar aldım, nasıl kasbul edecegimi bilmiyorum ama savasmayı bir muddet bırakma ve cocuksuz bir aile olabilme ihtimalimize alısmaya calısma kararı. Yapabilir miyim? Yapmazsam cok harap olacagım.
2 deneme tutmadı demek daha yol uzun mu demek;? ya biri bana yardım etsin. 3. denemede artık gercekten oran dusuyor mu? Aklımı kaybedicek gibiyim