allahım;
ne olur ama ne olur duamı hayırlı ise tez zamanda kabul et..beni ve eşimin de anne-baba olmamızı , arkamızdan dua edicek evlat sahibi olmamızı nasip et (amin)
çabalamaktan yoruldum ,çevreme mutluymuşum rolü yapmaktan yoruldum
herkesin ama herkesin bebeğini çok seviyorum içime sokarak koklayarak seviyorum
ben kıskanç değilim kimsenin mutluluğunda gözümde yok
ama nedeeeeeeen nedenn ben demekten kendimi alamıyorum nasıl kurtulcam bu düşünceden bilmiyorum
kendimi bile tanımıyorum bazen kendi düşüncelerimden korkuyorum.....
ne yaptıysak olmadı paramız da gitti maneviyatımız da gitti.....
içimden bağırmak geliyor hemde şimdi şuanda sabahın 5 buçuğunda camı açıp bağırmak istiyorum
sürekli içimde iki kişi var gibi hissediyorum ...ikisi aynen şöle konuşuyor :
1-bıktım insanların bana acıyarak bakmasından ....
2-hayırrrrrrrrr bana öle geliyor kimsenin bana acıdığı yok yanımda olmaya çalışıyolardır..
1-bıktım arkadaşlarımın kuzenlerimin akrabalarımın hamile olmasından ve bunu ilk bana sölemelerinden
2-hayat bu benim olmuyo diye kimsenin olmasın mı allahh korusun allah kimseye aratmasın
1- zaten bebeği olan arkadaşlarımın bana ayyy ben ikiciyide yapıcam die yüzüme yüzüme sölemesinden
2-o arkadaş benim durumu anlamaz ondan istemeden sölemiştir heralde .
1-bıktım herkesin bebesinin konuşmasını yürümesini diş çıkarmasını hasta olmasını otuna bokuna kadar
facebooka instagrama oraya buraya heryere koymasından
2-benim bebeğimde olsa bende koyardım bütün resimleri öle deme gayet güzel paylaşım bunlar
sanırım aklımı kaybetmek üzereyim içimdekileri buraya yazmak istedim neden yaptığımı bile bilmiyorum
sanki birileri yazdıklarımı okuyunca ben rahatlıaycam ...............
İşte "Sınav" denilen tam da bu canım.
Bazısı dünyaya bakacak gözü bulamaz, bazısı günden güne çocuğunun kanserden eriyip gitmesini elinden hiç bir şey gelmeden seyretmek zoruda kalır, bazısı kötü bir eşe düşüp hayatındaki hergünü sıkıntı içinde geçirir, bazısı "acaba
ben bugün eve ekmek götürebilecekmiyim ?" diye kaygılanır...
bu liste böyle uzar gider.... Çekilen acılar sıralamasında mutlu bir karı kocanın çocuk sahibi olamaması inan çok üst sıralarda yer almaz.
Bırak oyuncağı, kaliteli gıdaya erişimi oksijen tüpü olmadan nefes alamayan, makinasız kalbi bile atamayan acı içinde kıvranan çocuklar var bu dünyada. Maruz kaldıkları (ve tabi beraberinde ebeveynlerinin) acılar, zorluklar, kederler.. gerçek olan bunlar aslında.
Ayrıca Tanrının "herkese çocuk vericem söz" gibi bir vaadide yok be arkadaşım. Vadedilen sadece sınavı layığıyla geçersen
"gerçek mutluluk". Bahşedilen çocuklar bile sınavın bir parçası.
Zamanın getirdikleriyle, değiştirmeye gücünün yetmedi şeylerle savaşma, çatışma. Kazanamazsın.
Sadece uyum sağla, kabullen.
Umudunuda toptan yitirme sakın :)