Arkadaşlar merhaba forumu uzun zamandır üye olmafan takip ediyordum ama artık üyelik zamanımın geldiğini düşündüm diyaloğa girebilmek için çünkü dışardan bakan gözlere ihtiyacım var..25 yaşındayım 19 yaşındayken bir evlilik geçirdim 2 sene sürdü ve 4 yaşında bir kızım var eski eşimle ayrılalı bu temmuzda 3 yıl olacak.ve kızım 8 aylıktı en son babasını gördüğünde babasını tanımıyor.ve ben bir daha kesinlikle kimseyi sevmiyeceğim ömrümü kızıma adayacağım derken 1.5 yıl önce bir ilişkim başladı.aramızda 10 yaş var ve kendisi hiç evlenmemiş.açık konuşmak gerekirse bu ilişki ilk başladığında ikimizindr ilerisi umrumuzda değildi.ama zaman geçtikçe birbirimizi tanıdıkça birlikte vakit geçirdikçe birbirimizi gerçekten sevdik.onun deyimine göre bu dünyaya bir daha gelsem senin gibi seven birini bulamam diyor ama kızımı bir sorun olarak görüyor ve bunu yenmeye çalıştığını söylüyor.onada hak veriyorum 35 yaşında ailesinin tek erkek evladı bu yaşa kafar bekledinde dul karımı aldın diyecekler.ama kendi kendime düşünüyorum benim durumumda o olsa bir değil üç çocuğuda olsa canımın canı diye bağrıma basardım.ailesi tamamen karşı bu duruma ve oda arada kalıyor bende artık yıprandım..inanın çok üzülüyorum dul bit çocuklu olmak benim tercihim değildiki bekar olmuş olsaydım koşa koşa beni istemeye geleceklerdi çünkü ben aynı benim davranışlarım düşğncelerim sadece bir çocuğum var.. sizce ne düşğnmeliyim değerli fikirlerinize ihtiyacım var şimdiden teşekkürler..