- 20 Nisan 2010
- 2.010
- 1
- 156
- Konu Sahibi ipektuncer
- #21
Ben de en yakın mesai arkadaşım 25 yaşında dul kaldı.4 yaşında kızıyla beraber.Yanına annesini de aldı.Bayan arkadaşları dul kaldıktan sonra yavaş yavaş uzaklaşmaya başladılar,sanki kocalarını elinden alacak diye. erkek arkadaşlar da; evlisi, bekarı bir o kadar da yakınlık göstermeye başladılar.Tabiri caizse etrafında fır dönüyorlardı.Arkadaşım , sen de gelip gitmemden rahatsız olursan açıkça söyle ben alınmam dedi.O da etrafında olanların farkındaydı,duruşunu hiç bozmadı.Mesafe koydu.Evlenmedi.Oturup, sohbet ederken, Bunca yıl yaptığım tek hata, kızım iyi yetişsin diye Yatılı okula göndermem oldu, dedi.şimdiki aklım olsaydı, yanımdan ayırmaz, kızıma sıkıca sarılırdım. Kızı da, seneler sonra ingilizce öğretmeni oldu,kızıyla birebir sohbetimiz sırasında,Anneme en çok ihtiyacım olduğunda yanımda değildi, beni yanından uzaklaştırdı, neymiş ben şımarık yetişmeyeyim diye.ama ben,birgün evlenip çocuğumda olursa, bir kuru ekmeği çocuğumla paylaşacağım, asla annem gibi yapmayacağım,dul bile kalsam, bu konuda onu hiç affetmiyorum. burada konuştuklarımız aramızda kalsın diye söyledi.Sonuç olarak Arkadaşım İlk başta öz annem bile çok çektirdi,"Anne de öğretmen"Çok zoruma gidiyor sözleri.Toplumun dullara bakış açısı çok farklı, tek şey sanki cinsellikten ibaret. Allah kimseyi sütü bozuklarla karşılaştırmasın dedi.Gerçekten zor.