Merhabalar öncelikle kendimi çok üzgün çok çaresiz çıkmazda hissettiğim günler geçiriyorum fake değilim yemin ederim.Yaşadıklarımı tüm hayatımı gözden geçirince çok şansız olduğumu en güzel günlerimin çöp olduğunu düşünüyorum.Ben 26 yaşındayım 5 yaşındayken annem vefat ediyor ve babam evleniyor tahmin edersiniz üvey anne şiddetini ve açlıkla büyüdüğüm için kas hastalığım çıkıyor bacaklarım güçsüz olduğu için uzun yıllar koltuk değneğiyle yürüdüm.Hiç sevilmedim hep aşağılanma şiddet hakaret fakirlikle büyüdüm hasta olmama rağmen hep çalıştım kazancımı babama verirdim borçları olduğu için üniversiteye bile çok geç başladım önlisans bölümü corona oldu 1 dönem tek gittim düşünüyorumda hayatımda ne sevildim ne şehir değiştirdim ne hayallerim gerçek oldu 26 yaşındayım kabus gibi bir hayatım oldu en güzel günlerim çöp oldu gitti yaşayasım yok.İçimi dökmek istedim bu hissettiklerimi paylaşacağım ne annem ve ne kardeşim ....