Merhaba arkadaşlar... Mutlaka yorumlarınız ve önerilerinizi bekliyorum, çünkü buna çok ihtiyacım var. Bundan yaklaşık 3-4 yıl önce yazlık aşkım oldu. Kendisiyle birbirimizi çok sevdik ama saçma nedenlerden ayrıldık ve bu zamana kadar da birbirimizi görsek dahi konuşmadık. Benim bu süreçte sevgililerim oldu, sevdim ve sevildim. Ta ki son bir yıla kadar. Bir yıldır hayatıma kimseyi almadım, insanlarla iletişimim koptu, sanki tüm erkekler benimle çokça zıtmış gibi geliyordu. Konuşunca sıkılıyordum, çekemez bir durumdaydım. Bundan 2-3 ay önce bahsettiğim eski sevgilimin babası babamı facebooktan ekleyince ben de tekrar bir düşünme durumu oldu. Hatta sadece bir anda ona odaklandım ama nasıl oldu kendim de anlayamadım. Bu süreçte çok sevdiğim, ablam gibi gördüğüm bir bayanla bu konular hakkında dertleşiyorduk, adım at diyordu ancak ben kesinlikle atmıyordum. Ve atmayı da düşünmüyordum. Sadece o adım atarsa konuşurum diyordum. Bir gün bu çocuk beni instagramda takibe aldı. Sevinçten deliye döndüm. Hemen dertleştiğim ablaya ''sen hiçbir şey yazmadın ona değil mi?'' diye sordum. O da yoo hayır, sen yazma deyince hiçbir şey yazmadım dedi. Ben de saf gibi inandım. Çocuk ilk gün bana senden sonra hiç sevgilim olmadı, kimseyle olamadım, tek seni sevdim, şu anı hatırlıyor musun yok bu anı hatırlıyor musun, yok şurda sarıldığımız anı hatırladın mı çok huzur doluydu, yok işte o huzuru kimsede bulamam inan bulamam falan neler yazdı. Ben şoktaydım. Lütfen sarıl bana, keşke şuan yanımda olsan, senin gibisi yok, senin gibi seven yok neler neler dedi. Bunlar sadece aklımda kalanlar. Benim de sürekli rüyalarıma girdiği için kendisi, o da seviyormuş be malum olmuş diye düşündüm. Ama işler beklediğim gibi olmadı. Çocuk iki gün sonra değişti, depresif bir hal aldı. Mutsuz, dünyadan zevk almayan bir haldeydi. Konuşmaya çalışınca dertleşti. Hayatında hiçbir kızla yapamadığını, kızların kendisine sıkıcı geldiğinden bahsetti. Psikolojim iyi değil diyordu. Ben de ilk gün nasıl onları yazdın peki diye sordum, devamı gelmiyor işte dedi. Tek amacım yardımcı olmak ve bu durumu birlikte atlatmaktı ama o ittikçe itti beni. 1 ay sonunda, dertleştiğim abla ile başka bir konuda kavga ettim ve bana ''aferin o çocuğa, seni neden istemediğini şimdi anladım değmezmişsin'' dedi. Ben noluyor diye afalladım. Sana bir hafta bile dayanamadı, seni arayıp sormak istemedi, görüşmek istemedi, neden sana takip attı sanıyorsun? ben konuştum ve sana bir şans verdik'' deyince tepemden aşağı kaynar sular indi. Evde böğüre böğüre ağladığımı biliyorum. Bu adi insan, benim ablam gibi sevdiğim bir insandı. Arkamdan ne çöpçatanlıklar döndüğünü, yüzüme sert bir tokat yiyince anladım. Abla dediğim insan beni engelledi tabi. Ben de eski sevgilime yazdım sert bir şekilde. İlk baya bi anlamamazlığa yattı, sonra konuşmuş olacaklar ki kabul etti. Bana sürekli o kadını savundu, seni çok önemsiyor haksızlık etme kötülüğünü istemedi dedi. Çocuğun gözünü polyanna gibi boyamış. Bir anda ben kötü insan, o iyi insan oldu. Sana anlatması normal mi diye sordum, değil ama senin iyiliğini istemiş dedi. Sen kendi mantığınla hareket edemiyor musun dedim, ben kendim istedim bana durumu anlattı düşündüm taşındım yazmaya karar verdim, kimseyle olmuyordu tek seni sevdiğim için senle olur diye düşünerek geldim dedi. Bunu çokça kez tekrar etti ama benim bütün düşüncelerim yerle bir olmuştu. Sonra ben ikisini de sildim diye bana, sen insanları tek kalemde silebilirsin, insanlar senin için ne yapmış ne düşünmüş bir önemi yok, sen sinirlenince hep böyleydin böylesin işte, ondan beraber olamadık zaten dedi bana. :) Evet doğru, arkamdan çöpçatanlık yapmanızın, ilk gün süslü cümleler kurmanın hiçbir suçu yok, ama ben bunu 1 ay sonra duyup haklı bir tepki ortaya koyunca böyle bir insan oldum işte. Evet tek kalemde silerim dedim, bu bir kötülük değildir dedim. Senin bir yolun var o yolda ilerliyorsun böyle dik başlılık olmaz dedi. Ben de en azından bir yolum var!!! dedim. Tamam benden de nefret et ablandan da dedi, nefret mi içimde hiçbir şey bırakmadın dedim. Olayın özeti bu. Sonra takibi çektim, numarasını da sildim. Ablam dediğim insan başka ablama ben yemin ederim ki takibe al demedim, kendi düşündü taşındı ve 10 gün sonra aldı. Kendi istedi demiş. Ağlarken fotoğraf atmış. Bu olay olalı 1 hafta olacak ancak sürekli ağlama isteği geliyor bana, o kadar kırgınım ki bütün bu olanlara tarifi yok. Bu iki kendini bilmez insan, ne yapmaya çalıştı kafasında fikir oluşan var mı? Bir insanın duygularını, diğer insana selam naber diye sorarmış gibi (üstelik hiç tanımadığı insana) anlatması bu kadar basit mi? Bu kocaman kadın bunu kasıtlı mı yaptı, hiç mi biraz aklıyla hareket edemedi? Hiç mi benim duygularımın, gururumun önemi yoktu?