• Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.

Duygular ve Piskoloji Benim ikinci adim hic bir zaman "ANNE" olmayacak....

emelcik5500 .!.:
Selamlar herkeze!!

Ben biraz icimi dökmek ve rahatlamak istiyorum mümkün oldugunca....

Ben 4 senelik evliyim ve 3 senedir tedavi görüyorum ve hallen bir cocuk sahibi olamadim...
Yasim 31 ve hic bir zaman cocuk sahibi olamiyacak duygusu beni deli ediyor.
Zaman zaman aglamak bagirmak isyan etmek istiyorum. Zaman zamanda kendime hakim olup kaderime razi gelmeye calisiyorum.
Hamile birini görmek canimi yakiyor, kiskaniyorum imreniyorum ama ne fayda...olmuyor.
Bir bebek görünce dahada asiri yogun bir sIkIntiya düsüyor, ilgi bile gösteremiyorum.
Icimde bir nefret yer aliyor bazen, ölmek istiyorum...
Bebek esyalari aliyorum gizli gizli, herkezden gizli bir yere sakliyorum.
Zaman zaman acip bakiyorum icim dahada aciyor sanki nefesim tükeniyor vicudum kitleniyo.
Kendi kendime nasil davranmam gerektigini bilmiyorum ozaman cagreyi aglamakda buluyorum.
Birgün iyi hissediyorum kendimi, ama en ufacik bir durumda bu aninda degise biliyor ve kendimi bir an yerlerde hissediyorum.
Cevremde bir Hamilelik haberi duyunca, kacip gitmek istiyorum.
Bir yandan icim daraliyor konusmak istiyorum, ama öteki yandan utanma duygusu hakim aliyor beni...
Her sorana bir baska yalan uydurmakdan tükeniyorum, ama yine uyduruyorum birseyler cünki "Olmuyor" demek gücüme gidiyor.
Psikolojik tedavi aldim bu yüzden, sanki düzelir gibi oldu...
Ama bir süre sonra yine ayni duygular beni arayip buldu...
Ben bukadar zayif, hassas ve duygusal degildim diyorum kendime ama demeki herkezi hakim alan birseyler varmis, kendimi taniyamiyorum artik, bir baska ben geldi...
Oysa ne büyük bir Askla birgün hamlie kalmayi hayal edip, bir yavruyu icimde hissetmeyi arzulamisdim.
Inanamiyorum, kabullenemiyorum, mutsuzum...
Yani simdi ben hic bir zaman yuvami bir evlat kokusuyla dolduramiyacgim...
Yani biz hep "Iki" kisi kalicagiz...
Biz hic bir zaman ne o duyguyu, ne o ilk anlari yasayamiyacagiz...
Hic bir zaman bir cana can katmanin tadini alamiyacagiz...
Kendimizden hic birsey veremiyecegiz...
Biz hep biz kalacagiz, hayatimiz bos gececek...
Ne isim bulma sevincinle kitaplara sarilip aylarca arayacagiz...
Nede ilk kelime, ilk adim, ilk okul hic bir heyecanimiz olmayacagiz...
Öylece baskalarinin hayatlarina karsidan bakip imrenecegiz, ve bizim olmayacak...
Yani öylesine hep IKI kisi kalip yaslanacagiz ikibasimiza...
BU nasil birsey, benmi abartiyorum onuda anlamiyorum...
Icim icime sigmiyor yaaaa...
Yalvarmak, aglamak, haykirmak hic bir fayda degil, ama en iyi arkadasim olmak zorunda oldular...
Acinacak hallde beynimin ici, iyiki göz görmüyor yürek acisini...sükür...

Iste böyle birseyler icimdekiler. Bu durumda kendini bu yada buna benzer hisseden birtek benmiyim...
Aslinda duygularim bu basit kelimlerden cok daha yogun ve aci...
O kadar zor ki kabullenmek, bunu anlatmaya bir kelime bille yok ...
Bu duygular azalicakmi yoksa hep böylemi olacak benim dünyam...
Sucum ne, neden...
Ne gücüm kaldi, ne de gözümde yas.......

Öylesine icimi dökmek istedim, ama birseye yaradigida yok, cikmazin icinde dön dön dönüyorum böyle deli gibi..
bir evladin degerini hic tadamiyacagim,,,,,

Benim ikinci adim hic bir zaman "ANNE" olmayacak....

Sevgiler....
Genişletmek için tıkla...

canım benim ne söylesem moral için az kalır bende 2 düşük yaşadım kendi kendime atlatmaya çalıştım üstelik kimseye belli etmeden içimde yaşadım aman eşim üzülmesin aman annem üzülmesin diye çevrendekiler zaten hiç anlamıyor 2 sene sonra cesaretimi topladım ama hala çokda iyi düşünceler içinde değilim ama şu varki allaha sığınmaktan başka çaremiz yok kendini çok salma bol bol dua et namaz kıl kimseden seni anlamasınıda bekleme yaşamayanlara çok basit miş gibi geliyor çünkü bide ibrahim saraçoğlunun soğan kürü var polikistik over için ve bir çok şey için faydası var senin için bi yararı olurmu bilemiyorum ama bi araştır canım istersen ümidinide kaybetme allah izin verirse her şey olur ümüdini kaybettiğin an bitmiş olursun sakın karamsarlığa kapılma umarım o kadar çok konuşan bi çocuğun olsunkki anne anne die kafanı şişirsin senin :54:
 
emelcik5500 .!.:
Selamlar herkeze!!

Ben biraz icimi dökmek ve rahatlamak istiyorum mümkün oldugunca....

Ben 4 senelik evliyim ve 3 senedir tedavi görüyorum ve hallen bir cocuk sahibi olamadim...
Yasim 31 ve hic bir zaman cocuk sahibi olamiyacak duygusu beni deli ediyor.
Zaman zaman aglamak bagirmak isyan etmek istiyorum. Zaman zamanda kendime hakim olup kaderime razi gelmeye calisiyorum.
Hamile birini görmek canimi yakiyor, kiskaniyorum imreniyorum ama ne fayda...olmuyor.
Bir bebek görünce dahada asiri yogun bir sIkIntiya düsüyor, ilgi bile gösteremiyorum.
Icimde bir nefret yer aliyor bazen, ölmek istiyorum...
Bebek esyalari aliyorum gizli gizli, herkezden gizli bir yere sakliyorum.
Zaman zaman acip bakiyorum icim dahada aciyor sanki nefesim tükeniyor vicudum kitleniyo.
Kendi kendime nasil davranmam gerektigini bilmiyorum ozaman cagreyi aglamakda buluyorum.
Birgün iyi hissediyorum kendimi, ama en ufacik bir durumda bu aninda degise biliyor ve kendimi bir an yerlerde hissediyorum.
Cevremde bir Hamilelik haberi duyunca, kacip gitmek istiyorum.
Bir yandan icim daraliyor konusmak istiyorum, ama öteki yandan utanma duygusu hakim aliyor beni...
Her sorana bir baska yalan uydurmakdan tükeniyorum, ama yine uyduruyorum birseyler cünki "Olmuyor" demek gücüme gidiyor.
Psikolojik tedavi aldim bu yüzden, sanki düzelir gibi oldu...
Ama bir süre sonra yine ayni duygular beni arayip buldu...
Ben bukadar zayif, hassas ve duygusal degildim diyorum kendime ama demeki herkezi hakim alan birseyler varmis, kendimi taniyamiyorum artik, bir baska ben geldi...
Oysa ne büyük bir Askla birgün hamlie kalmayi hayal edip, bir yavruyu icimde hissetmeyi arzulamisdim.
Inanamiyorum, kabullenemiyorum, mutsuzum...
Yani simdi ben hic bir zaman yuvami bir evlat kokusuyla dolduramiyacgim...
Yani biz hep "Iki" kisi kalicagiz...
Biz hic bir zaman ne o duyguyu, ne o ilk anlari yasayamiyacagiz...
Hic bir zaman bir cana can katmanin tadini alamiyacagiz...
Kendimizden hic birsey veremiyecegiz...
Biz hep biz kalacagiz, hayatimiz bos gececek...
Ne isim bulma sevincinle kitaplara sarilip aylarca arayacagiz...
Nede ilk kelime, ilk adim, ilk okul hic bir heyecanimiz olmayacagiz...
Öylece baskalarinin hayatlarina karsidan bakip imrenecegiz, ve bizim olmayacak...
Yani öylesine hep IKI kisi kalip yaslanacagiz ikibasimiza...
BU nasil birsey, benmi abartiyorum onuda anlamiyorum...
Icim icime sigmiyor yaaaa...
Yalvarmak, aglamak, haykirmak hic bir fayda degil, ama en iyi arkadasim olmak zorunda oldular...
Acinacak hallde beynimin ici, iyiki göz görmüyor yürek acisini...sükür...

Iste böyle birseyler icimdekiler. Bu durumda kendini bu yada buna benzer hisseden birtek benmiyim...
Aslinda duygularim bu basit kelimlerden cok daha yogun ve aci...
O kadar zor ki kabullenmek, bunu anlatmaya bir kelime bille yok ...
Bu duygular azalicakmi yoksa hep böylemi olacak benim dünyam...
Sucum ne, neden...
Ne gücüm kaldi, ne de gözümde yas.......

Öylesine icimi dökmek istedim, ama birseye yaradigida yok, cikmazin icinde dön dön dönüyorum böyle deli gibi..
bir evladin degerini hic tadamiyacagim,,,,,

Benim ikinci adim hic bir zaman "ANNE" olmayacak....

Sevgiler....
Genişletmek için tıkla...



offfff ne yaptın ya agla agla ıcım şişti iş yerındekılerde bana noldu noldu dıyıp duruyolar yapma boyle hersey guızel olucak ve bırgun bızde anne oluyorum dıye buraya baslık atacagız.
billiyorum herkesın acısı kendıne büyük benımde 8ıncı yıla bastık ama yok ıste olmuyo yemedıgım ot ıcmedıgım kür kalmadı ama yok napalım buda bı sınav oyle düşün tevekkül et canım:ssz:
 
emelcik5500 .!.:
Aslinda heoimiz bikmisiz aglamakdan, yani ayni kaderi paylasanlar...
Doktorlarada güvenim yok zaten artik, laf olsun diye yapiyorlar tedaviyi parayi aliyorlar bitti...
Allaha siginmak en dogrusu tabiki, ama önce kabullenmek lazim, ama benim icin mümkün degil su anda...
O duygu ne aci öyle degilmi...
Genişletmek için tıkla...

lütfen kendizi daha fazla yıpratmayın.Allah herşeyin hayırlısını versin.en iyisini o bilir. vardır bundada bir hayır. hayattan zevk almak için başka meşguliyetler bulsanız size iyi gelebilir
 
inşallah en kısa sürede bebeğine kavuşursun.her zaman umut vardır.güçlü olmalısın.yaşın 31.daha 40 yaşına kadar 9 senen var.9 senede o kadar büyük güzellikler olur ki sen bile şaşırırsın.diyelim yıllarca denedin olmadı.belki evlatlık alırsın.tabi bunu sende istiyorsan.anne olmaya hazırsın yazdıklarından anladım.o yüzden o bebeğe kendi annesinden bile daha iyi annelik yapacağını düşünüyorum.ama bu konularda karar verecek olan sensin.hakkında hayırlısı olsun.
 
emelcik5500 .!.:
En cok üzüldügüm sudurki, biz baskalari gibi sevgi dolu bir askdan olsusan, Meyvalari tadamiyacagiz, bizler Doktor Tedavi kosturup duracagiz... Belki olacak belki olmayacak...
Iki kisinin arasinda olan o özel hic bir zaman olmayacak, igneler hormonlar karar verecek, BIZler, askimiz yada sevgimiz degil...
Acaba bizim frakimiz ney bunu analamak istiyorum ben....Sucumuz -Günahimiz....
Genişletmek için tıkla...


ama öyle düşünme ... ilahi takdir... hayat imtihanla dolu.. inş rabbim sizede nasip edecektir...
bebeğnizi inş kucağınıza alacaksınız...
 
emelcik5500 .!.:
Selamlar herkeze!!

Ben biraz icimi dökmek ve rahatlamak istiyorum mümkün oldugunca....

Ben 4 senelik evliyim ve 3 senedir tedavi görüyorum ve hallen bir cocuk sahibi olamadim...
Yasim 31 ve hic bir zaman cocuk sahibi olamiyacak duygusu beni deli ediyor.
Zaman zaman aglamak bagirmak isyan etmek istiyorum. Zaman zamanda kendime hakim olup kaderime razi gelmeye calisiyorum.
Hamile birini görmek canimi yakiyor, kiskaniyorum imreniyorum ama ne fayda...olmuyor.
Bir bebek görünce dahada asiri yogun bir sIkIntiya düsüyor, ilgi bile gösteremiyorum.
Icimde bir nefret yer aliyor bazen, ölmek istiyorum...
Bebek esyalari aliyorum gizli gizli, herkezden gizli bir yere sakliyorum.
Zaman zaman acip bakiyorum icim dahada aciyor sanki nefesim tükeniyor vicudum kitleniyo.
Kendi kendime nasil davranmam gerektigini bilmiyorum ozaman cagreyi aglamakda buluyorum.
Birgün iyi hissediyorum kendimi, ama en ufacik bir durumda bu aninda degise biliyor ve kendimi bir an yerlerde hissediyorum.
Cevremde bir Hamilelik haberi duyunca, kacip gitmek istiyorum.
Bir yandan icim daraliyor konusmak istiyorum, ama öteki yandan utanma duygusu hakim aliyor beni...
Her sorana bir baska yalan uydurmakdan tükeniyorum, ama yine uyduruyorum birseyler cünki "Olmuyor" demek gücüme gidiyor.
Psikolojik tedavi aldim bu yüzden, sanki düzelir gibi oldu...
Ama bir süre sonra yine ayni duygular beni arayip buldu...
Ben bukadar zayif, hassas ve duygusal degildim diyorum kendime ama demeki herkezi hakim alan birseyler varmis, kendimi taniyamiyorum artik, bir baska ben geldi...
Oysa ne büyük bir Askla birgün hamlie kalmayi hayal edip, bir yavruyu icimde hissetmeyi arzulamisdim.
Inanamiyorum, kabullenemiyorum, mutsuzum...
Yani simdi ben hic bir zaman yuvami bir evlat kokusuyla dolduramiyacgim...
Yani biz hep "Iki" kisi kalicagiz...
Biz hic bir zaman ne o duyguyu, ne o ilk anlari yasayamiyacagiz...
Hic bir zaman bir cana can katmanin tadini alamiyacagiz...
Kendimizden hic birsey veremiyecegiz...
Biz hep biz kalacagiz, hayatimiz bos gececek...
Ne isim bulma sevincinle kitaplara sarilip aylarca arayacagiz...
Nede ilk kelime, ilk adim, ilk okul hic bir heyecanimiz olmayacagiz...
Öylece baskalarinin hayatlarina karsidan bakip imrenecegiz, ve bizim olmayacak...
Yani öylesine hep IKI kisi kalip yaslanacagiz ikibasimiza...
BU nasil birsey, benmi abartiyorum onuda anlamiyorum...
Icim icime sigmiyor yaaaa...
Yalvarmak, aglamak, haykirmak hic bir fayda degil, ama en iyi arkadasim olmak zorunda oldular...
Acinacak hallde beynimin ici, iyiki göz görmüyor yürek acisini...sükür...

Iste böyle birseyler icimdekiler. Bu durumda kendini bu yada buna benzer hisseden birtek benmiyim...
Aslinda duygularim bu basit kelimlerden cok daha yogun ve aci...
O kadar zor ki kabullenmek, bunu anlatmaya bir kelime bille yok ...
Bu duygular azalicakmi yoksa hep böylemi olacak benim dünyam...
Sucum ne, neden...
Ne gücüm kaldi, ne de gözümde yas.......

Öylesine icimi dökmek istedim, ama birseye yaradigida yok, cikmazin icinde dön dön dönüyorum böyle deli gibi..
bir evladin degerini hic tadamiyacagim,,,,,

Benim ikinci adim hic bir zaman "ANNE" olmayacak....

Sevgiler....
Genişletmek için tıkla...
canımmm emın ol yalnız degılsın.senınle aynı duyguyu aynı kaderı yasayan ınsan o kadar cokkı.bole duygular zamanla korelır, kalpde zamanla taslasırmıs cevremdekıler oyle soluyo.ama olmuyo ıste bıgun anne olabılmek umuduyla yanıp tutustugumuzu gorenler ıllakı bızı tesellı etmeye calısıyolar.ama unuttukları bısey var.bunu soleyenlerın hepsıde en az bı kere o yuce annelık duygusunu tatmıslar.yanı bızlerı asla anlayamıcaklar.ancak bız bırbırımıze destek olabılırız.emın ol yalnız degılsın ve hepımızınde ıcınde yanan atese aklından gecenlere tercuman olmussun.
rabbım ınsalllah hepmızın yuzune gulsun.ınsallah o yuce annelık duygusunu hepımıze tattırsın...
 
Herkezin ilgi ve alakasinadan allah razi olsun.
Bazen sabirli olmak cok zor, allah affetsin...
insallah birgün hepimizin yüzü gülecek, ama ozamana kadar sükür ediyorum hergün, dua ediyorum allahima.
Insallah birgün...insallah

Allah herkeze hayirlisini nasip etsin.
 
Selamlar benim annem ben küçükken hep derdi senden yüksektekilere bakıp üzülme senden aşagıdakilere bak sevin... Oda kimden duyduysa :)canım annem benim dah çok olmadı 1,5 yıl oldu ama etrafında moral bozmaya programlanmış insanlar ve senle beraber evlenenler dogum yapanLAR ve hatta bir yıl sonra bile evlenip 6 7 aylık hamile olnları görünce pskoljin çöküyor dogal olarak fazla uzatmım yine çökük oldgum bir zamanda kiiii bu sadece memlekete gidince oluyor malum..eşimin bir akrabası genç kız ben 24 yasındayım tahmini o 27 falan ama çok güzel bir kız o bana sordu bebek falan varmı bende dedm yok sgara içmeye balkona çıkmıştı nie içion yazık degilmi falan maval okurken birden agladı uzatmim doğuştan rahimi vajinası yok muş sonra bana dedi gene sen her ay umutla bekleyeceksin benim evlenme gibi bir şansım BİLE yok ogünden beri üzüldükçe o kız aklıma gelir UTANIRIM RABBİMDEN ve 2 3 tnıDık var biri 55 yaşında biri 32 DGERİ 46 falan hala bekarlar onlarında hiç sansı yok.... Bence elimzde olmayanlara üzülüp haşa isyan edip o derdin mükafatınıda kaybetmeyelim elimizde olanalrın şükrünü eda edelim.. BU DÜNYA BİR MİSAFİRHANE BizDE birer misafiriz önemli olan bizim isteklerimiz degil ev sahibinin istekleri.. Zordur allah yardımcınız olsun ama zman imtihan zamanı rabbim mükafatını verecektir çünkü şüphesiz allah kuluna azap etmez VE ALLAH DİYEN MAHRUM KALMAZ kusura bakmayın uzttım iyi gec
 
asyali27 .!.:
Selamlar benim annem ben küçükken hep derdi senden yüksektekilere bakıp üzülme senden aşagıdakilere bak sevin... Oda kimden duyduysa :)canım annem benim dah çok olmadı 1,5 yıl oldu ama etrafında moral bozmaya programlanmış insanlar ve senle beraber evlenenler dogum yapanLAR ve hatta bir yıl sonra bile evlenip 6 7 aylık hamile olnları görünce pskoljin çöküyor dogal olarak fazla uzatmım yine çökük oldgum bir zamanda kiiii bu sadece memlekete gidince oluyor malum..eşimin bir akrabası genç kız ben 24 yasındayım tahmini o 27 falan ama çok güzel bir kız o bana sordu bebek falan varmı bende dedm yok sgara içmeye balkona çıkmıştı nie içion yazık degilmi falan maval okurken birden agladı uzatmim doğuştan rahimi vajinası yok muş sonra bana dedi gene sen her ay umutla bekleyeceksin benim evlenme gibi bir şansım BİLE yok ogünden beri üzüldükçe o kız aklıma gelir UTANIRIM RABBİMDEN ve 2 3 tnıDık var biri 55 yaşında biri 32 DGERİ 46 falan hala bekarlar onlarında hiç sansı yok.... Bence elimzde olmayanlara üzülüp haşa isyan edip o derdin mükafatınıda kaybetmeyelim elimizde olanalrın şükrünü eda edelim.. BU DÜNYA BİR MİSAFİRHANE BizDE birer misafiriz önemli olan bizim isteklerimiz degil ev sahibinin istekleri.. Zordur allah yardımcınız olsun ama zman imtihan zamanı rabbim mükafatını verecektir çünkü şüphesiz allah kuluna azap etmez VE ALLAH DİYEN MAHRUM KALMAZ kusura bakmayın uzttım iyi gec
Genişletmek için tıkla...

gerçekten çok şükür halimize.okuyunca tuhaf oldum
 
arkadaşlar bende çok fazla uzatıp sizi sıkmadan yaşadıklarımı sizlerle paylaşmak istedim. daha öncede burdan böyle şeyleri okuyup moral buluyodum şimdi de belki ben sizlere moral olurum diye düşündüm. bende 3 senelik evliyim, 7 ay bekledikten sonra doktora gittim yumurtalarım tam gelişmiyomuş klomen kullandım sonra çatlatma iğnesi ama sonuç alamadım üstelik doktor yumurtam tam gelişmeden iğneyi yaptırdığı için kist oluştu. sonra başka bi doktora gittim o da doğum kontrol hapı verdi kist için ve fsh değerimin çok yüksek olduğunu (12 civarıydı) çocuk sahibi olmamın çok zor olduğunu vakit kaybetmeden tüp bebek merkezine gitmemi söyledi. tabi o an yıkıldım çok üzüldüm ama o gerizekalı doktorun söylediklerini eşime bile anlatmadım onun da morali bozulmasın diye. daha sonra ilacı da kullanmadım (soğan kürünü yaptım) başka bi doktora da gitmedim sadece Allahıma sığındım hergün belki her saniye ona dua ettim ama hiç inancımı kaybetmeden ve Allahım bana mucizemi 2 ay sonra verdi. şuan Allahın izniyle 13 haftalık hamileyim. size bunları yazmamın nedeni lütfen inancınızı kaybetmeyin biliyorum insanın morali çok bozuluyo zor bir süreç ama herşey Allahtan geliyo. inşallah bi gün hepinizin duaları kabul olur Allahım bu duyguyu isteyen herkese nasip eder.
 
kevsercelik .!.:
arkadaşlar bende çok fazla uzatıp sizi sıkmadan yaşadıklarımı sizlerle paylaşmak istedim. daha öncede burdan böyle şeyleri okuyup moral buluyodum şimdi de belki ben sizlere moral olurum diye düşündüm. bende 3 senelik evliyim, 7 ay bekledikten sonra doktora gittim yumurtalarım tam gelişmiyomuş klomen kullandım sonra çatlatma iğnesi ama sonuç alamadım üstelik doktor yumurtam tam gelişmeden iğneyi yaptırdığı için kist oluştu. sonra başka bi doktora gittim o da doğum kontrol hapı verdi kist için ve fsh değerimin çok yüksek olduğunu (12 civarıydı) çocuk sahibi olmamın çok zor olduğunu vakit kaybetmeden tüp bebek merkezine gitmemi söyledi. tabi o an yıkıldım çok üzüldüm ama o gerizekalı doktorun söylediklerini eşime bile anlatmadım onun da morali bozulmasın diye. daha sonra ilacı da kullanmadım (soğan kürünü yaptım) başka bi doktora da gitmedim sadece Allahıma sığındım hergün belki her saniye ona dua ettim ama hiç inancımı kaybetmeden ve Allahım bana mucizemi 2 ay sonra verdi. şuan Allahın izniyle 13 haftalık hamileyim. size bunları yazmamın nedeni lütfen inancınızı kaybetmeyin biliyorum insanın morali çok bozuluyo zor bir süreç ama herşey Allahtan geliyo. inşallah bi gün hepinizin duaları kabul olur Allahım bu duyguyu isteyen herkese nasip eder.
Genişletmek için tıkla...

zaten her şey duayla canım ya.yoksa bütün ilaçları iç dua etmedikçe boş bence.bende pko luyum bu ay meryem suresini okuyorum.inşallah bende senin gibi sevinirim bu ay.sende sağ salim kucağınaalırsın inşallah bebişini :16:
 
zehra9090 .!.:
zaten her şey duayla canım ya.yoksa bütün ilaçları iç dua etmedikçe boş bence.bende pko luyum bu ay meryem suresini okuyorum.inşallah bende senin gibi sevinirim bu ay.sende sağ salim kucağınaalırsın inşallah bebişini :16:
Genişletmek için tıkla...

inşallah canım teşekkür ederim. Allahım inşallah senin ve bütün isteyenlerin dualarını kabul eder
 
başlığı okuyunca gözlerim doldu gerisini okuyamadım işteyim ağlayamamak da çok kötü. benim hissettiğim gibi hisseden bir sürü insan varken üzülmelimiyim sevinmeli mi bilmiyorum. ama bizi bizden başkasının anlamadığı çok aşikar.çok şey yazmak istiyorum ama yazmadan da anlayacağınıza eminim...
 
emelcik'in yazdıklarını okuyunca bundan 1,5-2 yıl önce yaşadıklarımı hatırladım... Her reglimde hüngür hüngür ağlıyordum. Doktor doktor dolaştım, bende hiçbir sorun çıkmadı. Eşim de çok sorun ettiğim için olmadığını söyleyip bana kızıyordu. En sonunda psikolojim bozuldu, obsesif kompulsif bozukluk tanısı kondu. Çok zor günler geçirdim 1 yıl boyunca, bırak çocuk özlemi çekmeyi, yeter ki sağlığıma kavuşayım asla çocuğum olmasın razıyım diye yalvarıyordum Allah'a, o derece kötüydüm... Çok şükür o zor günleri atlattım, artık iyiyim. Sonra eşimin sperm sayısının az olduğu ve morfolojisinin de bozuk olduğu ortaya çıktı. Kısmetse haziranda tüp bebek tedavisine başlayacağız. Ama inanın içim o kadar rahat ki, zerre kadar ya olmazsa korkusu yaşamıyorum. Çünkü anladım ki hayatta sağlıktan daha önemli hiç bir şey yokmuş! Evlilikte mutluluğun tek şartı çocuk değil, kimin ne söylediği, ne düşündüğü zerre kadar önemli değil. Herşeyin hayırlısı Allah'tan, eğer kaderde varsa zaten bir şekilde olacaktır, boşu boşuna kendini yıpratmanın hiçbir faydası yok. Allah isteyen herkese SAĞLIKLI ve HAYIRLI evlat nasip etsin. Artık hep ettiğim dua şu: "Allah'ım evladım sağlıklı ve hayırlı evlat olacaksa nasip et, olmayacaksa nasip etme ya Rabbim..."
 
arkadaşlar tüm yaşadıklarımı tek tek dile getirmişsiniz tam6 yıl önce 24 ay bunları çektim her ay adet olmak işkenceliydi heleki sorup duran kayınvalide dili yokmu...

dr gittik pko+zayıf yumurta birsürü ilaç bekleme süresi ama o kızdığım kayınvalidem tuttu kolumdan götürdü beni bir lokman aktar varmış sonra samimi olduk ama o an adamı öldüresim gelmişti sorularından dolayı...

bana bişeyler sordu sonra bir kavanoz verdi bunu4 hafta ye ama ilaç asla alma aspiirin bile yok dedi...ben nasıl ağlıyorum sormayın
sonra zor la baskıyla yedim kayınvalidem hergün gelip kont ediyordu yüzüm gözüm kaşıntı oldu bala alerjim varmış meğer:)

neyse sonuç o ay bir adet oldum ama sanki düşük yapar gibi resmen sonraki ay bekle bekle yok dedim kesildim menepoz oldum üzüntüden kayınvalide başımda tabiii sonra mucizem gelivermiş meğer ben inanmam dediğim olay başıma taç oldu bebeğim geldi dr.bile iananamadı yemin ederim adamın adresini aldı bizden..

lütfen bazen büyük önerilerini dikkate alallım isteyen herkeze adres veririm derdinize derman olabilirsem ne mutlu bana....
 
emelcik5500 .!.:
Selamlar herkeze!!

Ben biraz icimi dökmek ve rahatlamak istiyorum mümkün oldugunca....

Ben 4 senelik evliyim ve 3 senedir tedavi görüyorum ve hallen bir cocuk sahibi olamadim...
Yasim 31 ve hic bir zaman cocuk sahibi olamiyacak duygusu beni deli ediyor.
Zaman zaman aglamak bagirmak isyan etmek istiyorum. Zaman zamanda kendime hakim olup kaderime razi gelmeye calisiyorum.
Hamile birini görmek canimi yakiyor, kiskaniyorum imreniyorum ama ne fayda...olmuyor.
Bir bebek görünce dahada asiri yogun bir sIkIntiya düsüyor, ilgi bile gösteremiyorum.
Icimde bir nefret yer aliyor bazen, ölmek istiyorum...
Bebek esyalari aliyorum gizli gizli, herkezden gizli bir yere sakliyorum.
Zaman zaman acip bakiyorum icim dahada aciyor sanki nefesim tükeniyor vicudum kitleniyo.
Kendi kendime nasil davranmam gerektigini bilmiyorum ozaman cagreyi aglamakda buluyorum.
Birgün iyi hissediyorum kendimi, ama en ufacik bir durumda bu aninda degise biliyor ve kendimi bir an yerlerde hissediyorum.
Cevremde bir Hamilelik haberi duyunca, kacip gitmek istiyorum.
Bir yandan icim daraliyor konusmak istiyorum, ama öteki yandan utanma duygusu hakim aliyor beni...
Her sorana bir baska yalan uydurmakdan tükeniyorum, ama yine uyduruyorum birseyler cünki "Olmuyor" demek gücüme gidiyor.
Psikolojik tedavi aldim bu yüzden, sanki düzelir gibi oldu...
Ama bir süre sonra yine ayni duygular beni arayip buldu...
Ben bukadar zayif, hassas ve duygusal degildim diyorum kendime ama demeki herkezi hakim alan birseyler varmis, kendimi taniyamiyorum artik, bir baska ben geldi...
Oysa ne büyük bir Askla birgün hamlie kalmayi hayal edip, bir yavruyu icimde hissetmeyi arzulamisdim.
Inanamiyorum, kabullenemiyorum, mutsuzum...
Yani simdi ben hic bir zaman yuvami bir evlat kokusuyla dolduramiyacgim...
Yani biz hep "Iki" kisi kalicagiz...
Biz hic bir zaman ne o duyguyu, ne o ilk anlari yasayamiyacagiz...
Hic bir zaman bir cana can katmanin tadini alamiyacagiz...
Kendimizden hic birsey veremiyecegiz...
Biz hep biz kalacagiz, hayatimiz bos gececek...
Ne isim bulma sevincinle kitaplara sarilip aylarca arayacagiz...
Nede ilk kelime, ilk adim, ilk okul hic bir heyecanimiz olmayacagiz...
Öylece baskalarinin hayatlarina karsidan bakip imrenecegiz, ve bizim olmayacak...
Yani öylesine hep IKI kisi kalip yaslanacagiz ikibasimiza...
BU nasil birsey, benmi abartiyorum onuda anlamiyorum...
Icim icime sigmiyor yaaaa...
Yalvarmak, aglamak, haykirmak hic bir fayda degil, ama en iyi arkadasim olmak zorunda oldular...
Acinacak hallde beynimin ici, iyiki göz görmüyor yürek acisini...sükür...

Iste böyle birseyler icimdekiler. Bu durumda kendini bu yada buna benzer hisseden birtek benmiyim...
Aslinda duygularim bu basit kelimlerden cok daha yogun ve aci...
O kadar zor ki kabullenmek, bunu anlatmaya bir kelime bille yok ...
Bu duygular azalicakmi yoksa hep böylemi olacak benim dünyam...
Sucum ne, neden...
Ne gücüm kaldi, ne de gözümde yas.......

Öylesine icimi dökmek istedim, ama birseye yaradigida yok, cikmazin icinde dön dön dönüyorum böyle deli gibi..
bir evladin degerini hic tadamiyacagim,,,,,

Benim ikinci adim hic bir zaman "ANNE" olmayacak....

Sevgiler....
Genişletmek için tıkla...
Dicek biseu bulamiyorum nekadarda
Beni anlatmissin yasadigin herseyi bende yasiyorim canim
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

G
Tedavi süreci ve sonrasında gelen doğal gebelik
Yorumlar
3
Görüntüleme
2K
Peraeylem
Peraeylem
G
Türk annelerinin gözünden görmek istediğim bir derdim
3 4 5
Yorumlar
91
Görüntüleme
12K
albatroza
albatroza
H
Keske benimde dag gibi bi babam olsaydi
Yorumlar
6
Görüntüleme
2K
ZemheriPoyraz
ZemheriPoyraz
fairymoon
  • Kilitli
Benimkisi platonik bir aşk hikayesi...
2 3
Yorumlar
43
Görüntüleme
9K
mslanlt
M
D
  • Kilitli
DİŞ'Lİ YAK'AR'IŞIM İÇİN LÜTFEN BİR'LİK OLALIM
4 5 6
Yorumlar
105
Görüntüleme
9K
Mune
Mune
Back
X