Hiç zor olmadı, mesela ünideyken o kadar rezilce suçlamalar ve hakaretlerle karşılaştım ki kafamdaki o insanlarla iyi olan tüm anılar silindi. Ben o evden o eve taşındım, en sonunda tek başıma eve çıktım 2 sene krallar gibi yaşadımbişey sormak istiyorum bu dostluk durumundaki görüşümüzü kabullenmeniz zor oldu mu? Ben de bunun farkındayım ama kabullenmek istemiyorum , kendi bahtsızlığıma veriyorum sadece
Bulduğun her köşede, gecenin bir köründe kaldırımda, vapurda otobüste en arka koltuğa geçip ağlama... Değersizlik hissinin içinde debelenme... Hiçbir zaman seni sevmediklerini, birlikte vakit geçirmekten hoşlanmadıklarını bildiğin arkadaşlar...Uzaklaşma...Canının yanması... Aptal ve beceriksiz gibi hissetme...Yaşam motivasyonunu kaybetme... Yaşadığın travmanın bütün güzel ve mutlu anıları anlamsızlaştırması...Anlamsızlık hissi ve hiçbir şeye içten, samimi bir duyguyla bağlanamama... Travmanı en yakın arkadaşına bile yüzüne bakınca hatırlatmaması için anlatmama...Anlatamamadan dolayı bana kocaman sarılıp "hepsi geçecek biliyorsun" diyen birilerinin eksikliği... Bütün yaşamın boyunca hep eksik ve mutsuz kalacağını bilmenin acısı...Bütün bu olumsuzlukları alaycılıkla kapatmaya çalışma...
Sadece bir genç kızın hayatında olan olağan şeyleri yaşayabilseydim ve bunu yapmaya çalışmak bana zor gelmeseydi... Daha güçlü bir karakterim olsaydı net ve emin ve kendine acımayan. Ama zor. Debelenip duruyorum sadece.
iste ben çıksın istiyorum . Bir yandan da yok oyle seyler bosver diyorum. İnsanları suçlamak da istemiyorum boyle çok çeliskili bir ruh hali icindeyim )))Hiç zor olmadı, mesela ünideyken o kadar rezilce suçlamalar ve hakaretlerle karşılaştım ki kafamdaki o insanlarla iyi olan tüm anılar silindi. Ben o evden o eve taşındım, en sonunda tek başıma eve çıktım 2 sene krallar gibi yaşadımBen o kadar sıkıntı çekerken bu benim kankiştolarım gayet mutluydular. Günah keçisi ben oldum. Bende de bi huy var bi kere soğursam daha ısınamam. Karakterle alakalı biraz da. Benim atlatmam kolay oldu. Şimdi kimseye güvenemiyorum. Ama isterdim beni dostluk kavramına inandıracak birilerinin karşıma çıkmasını. O da bi eksiklik çünkü bu hayatta.
Teşekkür ederim kızkardeşlerim mesajlarınız için, ben sadece içimi dökmek istemiştim ki bu bile zor benim için, bu yüzden bdv kısmına taşınınca panikledim biraz, çünkü hani sorular sorulsun istemedim. Sadece bir paylaşım. - bunu bile bir zor yapabiliyorum.-
Yine de çok çok sağ olun.
kimse seni bilmiyorTeşekkür ederim kızkardeşlerim mesajlarınız için, ben sadece içimi dökmek istemiştim ki bu bile zor benim için, bu yüzden bdv kısmına taşınınca panikledim biraz, çünkü hani sorular sorulsun istemedim. Sadece bir paylaşım. - bunu bile bir zor yapabiliyorum.-
Yine de çok çok sağ olun.
onları kaybetmedin aslındaÜzülme, herkes zamanında çok büyük tramvalar geçirmiştir ama bu tramvanın hayatımıza engel olup olmamasını sağlamak bizim elimizde..
Ben de geçirdim, babamı kaybettim iş kazasında hemen 6 ay sonra da yine iş kazasında abimi. sonra dedemi sonra sonra sonra diye devam etti.
Herkes 2015in gelişine sevinirken ben sevinemiyorum, çok korkuyorum, annem 1 yaş daha yaşlanıyor, sevdiklerim yaşlanıyor ya bir şey olursa diyorum. Çok korkuyorum. Ama yapabileceğim bir şey de yok. Her gün dua edebiliyorum sadece. Allahım onların acısını bana göstermesin. Her gece eşim uyuyunca bakıp ağlıyorum ya ona bir şey olursa diye. Aslında hep gülen bir insanım ama galiba kaybetme korkusu hiç peşimi bırakmayacak...
Bu yaşanılacak en feci duygu...
Bu arada ben de derdimi döktüm galiba..
Başın sağolsun Bilgece. Ne denir ki, ölüm olmasın derler ya gerisi gerçekten boş. Ama biz yalan dünyada sevdiklerin gerçek dünyadalar şu an. Bak burdan kaç kişi okudu ve andı babanı, abini... Kaybetmedin onları, bekliyorlar işte sevdiklerimiz bizi oralarda.Üzülme, herkes zamanında çok büyük tramvalar geçirmiştir ama bu tramvanın hayatımıza engel olup olmamasını sağlamak bizim elimizde..
Ben de geçirdim, babamı kaybettim iş kazasında hemen 6 ay sonra da yine iş kazasında abimi. sonra dedemi sonra sonra sonra diye devam etti.
Herkes 2015in gelişine sevinirken ben sevinemiyorum, çok korkuyorum, annem 1 yaş daha yaşlanıyor, sevdiklerim yaşlanıyor ya bir şey olursa diyorum. Çok korkuyorum. Ama yapabileceğim bir şey de yok. Her gün dua edebiliyorum sadece. Allahım onların acısını bana göstermesin. Her gece eşim uyuyunca bakıp ağlıyorum ya ona bir şey olursa diye. Aslında hep gülen bir insanım ama galiba kaybetme korkusu hiç peşimi bırakmayacak...
Bu yaşanılacak en feci duygu...
Bu arada ben de derdimi döktüm galiba..
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?