- 17 Nisan 2012
- 30.410
- 65.394
- 598
onları kaybetmedin aslında
dualarının hepsini duyacaklarına inanıyorum
o yüzden yerinde olsam hep onlar için dua ederim..
kavuşursunuz dilerim vakti olunca cennette ..üzülmesen keşke
Başın sağolsun Bilgece. Ne denir ki, ölüm olmasın derler ya gerisi gerçekten boş. Ama biz yalan dünyada sevdiklerin gerçek dünyadalar şu an. Bak burdan kaç kişi okudu ve andı babanı, abini... Kaybetmedin onları, bekliyorlar işte sevdiklerimiz bizi oralarda.
Sen de çok tatlısın ...Allah rahmet eylesin hepsine...Canım benim ya çok tatlısın
Maalesef kaybettim, bu gerçek değişmiyor ve hayatım boyunca yokluklarını çok gördüm, çok hissettim. Neredeyse ömrümce ölüm gördüm, kuzenim vardı çok severdim o öldü derken diğerleri.. Yakın zamanda nenem ve amcam. Bir de hep feci şekilde can verdiler. En çok acıtan da o..
Rabbim güzel ölüm nasip etsin. Üzülmüyorum, giden gitti ama keşke kalanlara bir şey olmasa.
Neyse cognitive'in konusunu meşgul etmek istemem...
Senin konundan da bahsetmek istiyorumm kızkardeşimBulduğun her köşede, gecenin bir köründe kaldırımda, vapurda otobüste en arka koltuğa geçip ağlama... Değersizlik hissinin içinde debelenme... Hiçbir zaman seni sevmediklerini, birlikte vakit geçirmekten hoşlanmadıklarını bildiğin arkadaşlar...Uzaklaşma...Canının yanması... Aptal ve beceriksiz gibi hissetme...Yaşam motivasyonunu kaybetme... Yaşadığın travmanın bütün güzel ve mutlu anıları anlamsızlaştırması...Anlamsızlık hissi ve hiçbir şeye içten, samimi bir duyguyla bağlanamama... Travmanı en yakın arkadaşına bile yüzüne bakınca hatırlatmaması için anlatmama...Anlatamamadan dolayı bana kocaman sarılıp "hepsi geçecek biliyorsun" diyen birilerinin eksikliği... Bütün yaşamın boyunca hep eksik ve mutsuz kalacağını bilmenin acısı...Bütün bu olumsuzlukları alaycılıkla kapatmaya çalışma...
Sadece bir genç kızın hayatında olan olağan şeyleri yaşayabilseydim ve bunu yapmaya çalışmak bana zor gelmeseydi... Daha güçlü bir karakterim olsaydı net ve emin ve kendine acımayan. Ama zor. Debelenip duruyorum sadece.
Üzülme, herkes zamanında çok büyük tramvalar geçirmiştir ama bu tramvanın hayatımıza engel olup olmamasını sağlamak bizim elimizde..
Ben de geçirdim, babamı kaybettim iş kazasında hemen 6 ay sonra da yine iş kazasında abimi. sonra dedemi sonra sonra sonra diye devam etti.
Herkes 2015in gelişine sevinirken ben sevinemiyorum, çok korkuyorum, annem 1 yaş daha yaşlanıyor, sevdiklerim yaşlanıyor ya bir şey olursa diyorum. Çok korkuyorum. Ama yapabileceğim bir şey de yok. Her gün dua edebiliyorum sadece. Allahım onların acısını bana göstermesin. Her gece eşim uyuyunca bakıp ağlıyorum ya ona bir şey olursa diye. Aslında hep gülen bir insanım ama galiba kaybetme korkusu hiç peşimi bırakmayacak...
Bu yaşanılacak en feci duygu...
Bu arada ben de derdimi döktüm galiba..
kimse seni bilmiyor
kimse seni yadırgayamaz tanımıyor
ve buradaki sana destek tamamıyla saf duygularla o yüzden ...bence paylaş kardeşim seni seviyoruz
dinlemek isteriz:)
Yaşadığın ölüm acıları için çok üzgünüm, kendi acımla belki kıyaslamayacak kadar zor seninki. Ne güzel annen var, eşin var uzun uzun yıllar birlikte olursunuz umarım Bilgece, teselli değil içten bir dilek.
Çok teşekkür ederim, biliyorum destek olacağınızı sadece hazır değilim galiba anlatmaya dediğim gibi bunu bile paylaşmak çok zor oldu, hatta biraz pişmanlık bile var. O yüzden belki ilerde...
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?