Kesinlikle.
Cocuk doguranin cocugu. Kim senin sevincini paylaşabilir ki annenden kocandan başka.
Evlilik teklifi de aynı şekilde.
Benim icin,benim gözümde bir arkadaşımın evlenmesi,boşanması, doğurması, hatta evlilik dışı hamile kalması, atanması, yurtdışina taşınması,bir aile üyesini kaybetmesi, hatta hapse girmesi..hepsi hayatın doğal akışında yaşanabilir şeyler. Şu süreçlerin hepsine yakın arkadaşlarımda tanık oldum, hiçbirine öyle wooaaww/vah vah tepkileri vermedim. İnsanız yani,bunların hepsi başa gelebilir. Arkadaşım ne zaman destek istese beni arayabilir,gelip bende de kalabilir.Yardım istese muhtemelen yaparım. (Mesela haksız yere tutuklanan tanıdığım haber gondermis,evine cilingirle girdim,kedisini aldım ,yakın akrabası benden teslim alana kadar besledim. Zaten ilk celsede çıktı. Sonrasında da ay nasıl oldu, vah nasıl oldu falan hiç demedim. Anlatmak istedigi kadarını anlattı,oldu bitti) Öneri istese iki cümle kurarım. Ama yani geçer gider. Büyük tepkiler verip pespese aramam. Herkesin sevinci de acısı da kendine.
Evlilik teklifine ne diyecekti yani kız? Benim öz ablam,ayni odada yaşadığım, ikiz gibi büyüdüğüm kardeşim evlenme teklifi aldı, ona bile zıplayıp sarilmadim:) bana ne yani. Allah mesut etsin. Bebek haberinde de aynı şekilde. Yeğenime bayılırım, bence o da beni çok sever. İyi bir teyze olmaya gayret ediyorum. Ama sonuçta benim çocuğum değil. Hamilelik zamanı tebrik ettim,geçti gitti. Hiç aramadım 'bebek nasıl' falan diye. Arasıra gördükçe bebek giysisi aldım sadece.
Bu arada hiç soğuk biri degilimdir, sevgi dolu ilgili biriyimdir. Ama yani bana ne

niye aşırı tepki vereyim insanların hayatina.
Eğer çevremden biri bunu kıskançlık olarak yorumluyorsa onun hatalı bakişi olur kesinlikle