Merhaba, iyi geceler. Gecenin bu saatinde buraya yazıp rahatlamak istedim. Geçtiğimiz yaz Antalyaya taşındık ve ben eski şehrimdeki arkadaşımı çok özlüyorum.
Bizim yediğimiz içtiğimiz ayrı gitmezdi, ne bela aldıysak başımıza beraber alırdık, haftanın her günü görürdüm. Okuldan nefret ederdim ama şuan keşke onunla eskisi gibi aynı okulda olup haftanın her günü görebilsem diye yalvarıyorum. Gerçekten buraya taşındığımızdan beri kendimi o kadar yalnız hissediyorum ki. Ailemle konuşamıyorum bu konu hakkında çünkü çok üzülüyorlar beni ağlarken görünce. İlk taşındığımız zamanlar hüngür hüngür ağlayarak anneme anlatmıştım tamam dedi seni her istediğinde gönderirim yanına dedi merak etme dedi hem özlemek iyidir dedi ama işler hiçbir zaman planladığınız gibi gitmez ya, aynen öyle oldu işte.
17 yaşındayım, 5 yılımı verdiğim arkadaşım o benim ya, bunları yazarken bile ağlayarak yazıyorum. Bu sene okul hayatım boyunca kimseyi kendime o kadar yakın görmedim. İnanın o kadar bunaldım ki, onunla eskisi gibi konuşamıyoruz bile. Her gün konuştuğum sesini duyduğum insanla aramızda 304 kilometre var. Telefonla bile görüşemiyoruz. Ama yüz yüze gelsek yine eskisi gibi sıcak olacağımızı biliyorum. Gözlerimize bakınca ne düşündüğümüzü anlayan insanlardık biz. Ama bu lanet olası taşınma olayı yüzünden hayatımda tek güvendiğim sevdiğim dostumla artık aramda o kadar çok mesafe var ki, ne yapacağımı bilemiyorum.
Teşekkür ederim buraya kadar okuduğunuz için, sadece dertleşmek istemiştim. Burada belki yaşıtlarım vardır, ama genelde büyükler var. Lütfen yanınızda olanların kıymetini bilin. Belki çok büyük bi şey yaşamış gibi davranıyorum bu ne ya bu da dert mi diyenler de olacaktır ama herkesin derdi kendine göre büyüktür. Yanınızda olan dostlarınıza sımsıkı sarılın öpün bi şeyler yapın. Mutlu edin onları.