en yakın arkadaşının sana karşı bi şeyler hissetmesi

Yaklaşık bir yıldır çok iyi arkadaş olduğum bi çocuk var,daha önce de tanışıyoduk aslında ama arkadaş diildik,sonra bi gün bi yerde karşılaştık o gün bi konuşmaya başladık sonra devamı geldi.ilk başlarda sadece internette sohbet ediyoduk açıkçası.sonra benim hayatıma biri girdi,daha doğrusu hayatıma girmedi duygularımla oynadı sadece,onun da tanıdığı biriydi.duygularımla oynayan çocuk yüzünden çok üzüldüm tabi,çok zor zamanlarım oldu,ve o zor zamanlarımda arkadaşlarım hep yanımda oldu,kimseye anlatamadığım dertlerimi ona anlattım,ki ben derdini kolay kolay anlatabilen bi insan diilimdir,hani insan genelde kız arkadaşlarıyla dertleşir ya kız arkadaşlarımla dertleşmiyodum onunla dertleşiyodum,hatta hayatımda bende derin izler bırakmış,kimselere anlatamadığım dertlerimi bile anlatabildim ona.sadece derdimi dinlediği yetmiyomuş gibi üstelik beni üzen çocuğa karşı da sevindi beni,beni daha fazla üzmemek için bana fazla bi şey diyemedi işi diğer çocuk tarafından halletmeye çalıştı,oynama bu kızla falan diye uyardı.üstelik o olmasa ben hala o çocuğun sözlerine kanıyo olcaktım.ben onunla hep derdimi paylaştığım için bana karşı bi şeyler hissedebiliceğini hiç düşünemedim.üstelik hala da fark etmiycektim kuzeniyle konuşurken bana aç gözünü biraz falan dedi.ondan sonra davranışlarına,sözlerine biraz dikkat ettim ki gerçekten bana karşı bi şeyler hissediyo,hatta daha da ötesi resmen seviyo,bana çok değer veriyo.bana asılma gibi bişeyi kesinlikle yok,öyle bi şey olsa hemen arkadaşlığımı bitiririm zaten,hislerinin gerçek olduğundan eminim.o yüzden bu kadar düşünüyorum zaten.bana açılmadı henüz,ona karşı nasıl davranıcağımı bilemiyorum.onu üzmekten korkuyorum.açıkçası hayatımda hiç kimse bana bu kadar değer vermedi,hiç öyle gerçek bi sevgi tadamadım.onunla ilgili bu zamana kadar öyle bişey aklımın ucundan bile geçmedi,ama bazen düşünüyorum ben de onu sevmeyi denesem diye.benim için herşeyi göze alıcağından,bana çok değer verdiğinden eminim o yüzden bazen diyorum bırak,bugüne kadar senin sevdiklerinden sana hayır geldi mi ki bi kere de seni gerçekten seven biriyle ol,belki mutlu olursun diye.ama onu sevgilim gibi de düşünemiyorum hiç,arkadaş olarak çok seviyorum onu ama sevgili olarak düşündüğüm zaman ısınamıyorum bi türlü.kendimde en ufak bi umut görsem denemeye cesaret edicem belki.ama sonra saçmalama diyorum kendime,sevmiyosan sırf seni çok sevdiğini bildiğin için neden kendini sevmeye zorlıycaksın ki?hem ya sevemezsen,o zaman çocuğa baştan umut verip sonradan daha çok kırmış olursun,bunu yapmaya hakkın var mı diye düşünüyorum kendi kendime.şu aralar duygusal olarak çok karışığım,boşlukta gibiyim sanki dediğim gibi hiç gerçek sevgiyi tadamadım,benim için çok değerli insanlar için ben hep değersiz biri oldum,hani bu kadar değer veren biri karşıma bi daha çıkar mı ondan da emin diilim o yüzden korkuyorum da bazen gerçekten mutlu olabilme şansını mı ıskalıyorum yoksa diye.hep keşke bana çok değer veren,beni çok seven biri olsa diye hayal kurardım ama insan bi şey hissetmeyince de hiç bi şey olmuyo işte.hep sorguladığım,insan hangisini seçmeli diye hep düşündüğüm şeyle şimdi kendim karşı karşıyayım.insan belki mutsuz olucağını bile bile kendi sevdiği biriyle mi olmalı,yoksa kendisini mutlu ediceğini,çok değer verdiğini bildiği birini bulduğu an kaçırmamalı mı??Selvi Boylum Al Yazmalım'daki Asya gibi soruyorum kendime resmen sevgi neydi diye ahh bu kadar duygusal biri olmasam hiç düşünmeden onu kabul ederdim belki.ama ben hep yanımda sevdiğim biri olsun istedim,onun yanında kalbim çarpsın,beni mutsuz edicekse de insan sevdiği için buna da katlanır diye düşündüm,sevmek bambaşka çünkü.hani bazen sorarlar ya sevmek mi sevilmek mi diye.ben hiç düşünmeden sevmek derim,sevilmek sonradan gelir.sevmek insanın kalbini güzelleştirir çünkü bence,hayata bakışını değiştirir.sevdiğin için herşeye katlanırsın.ama sevmediğin biri olduğu zaman o seni ne kadar severse sevsin gerçekten mutlu olamaz insan.mutlu olduğunu sanır hep,ama içinde hep bi boşluk olur.hayat devam eder mi?eder.onunla yaşamaya devam eder misin?edersin.ama onun yanında kalış sebebin aşk diil belki de bi süre sonra sadece minnet olur,benim için onca şey yaptı diye düşünüp gitmek istesen bile gidemezsin belki de,vicdanın el vermez.hep böyle düşünürüm aslında,ama arada diyorum ki sen hayatı ne kadar tanıyosun ki?ya böyle senin sandığın gibi diilse?sana değer veren birini bulmak sevdiğin biriyle olmaktan daha iyiyse??offf niye hep böyle olur ki?seni seveni sen sevmezsin,senin sevdiğin seni sevmez.napiym ben nasıl davranıym ya?? belki ben de severim diye deniym mi,onu kırarım belki diye düşünüp hiç denemeyip boş mu versem?boşversem bile ona karşı nasıl davranıym artık??bin türlü soru var kafamda

baslıgını okudum sadece konuyu okumadım cok yorgun gözlerım okumak istemedım o yuzden ve tek dıyecegım su kı erkekten arkadas olmaz kardeşim olmaz ne dersenız diyin olmaz... sewıyorsa yapacak yok haklıdır sewsin.

Ateşle barut yanyana durmuyor işte..doğamız gereği arkadaş olamayız ben hiç görmedim ömür boyu yakın olup arkadaş kalabilenleri. Mutlaka biri duygularına söz geçiremiyor... Allah yardımcın olsun canım eğer sevgili gözüyle bakamıcaksan onunla arkadaşlığını azaltmalısın. Çünkü samimi oldukça ümitleniyor besbelli.