Selam benim kafamı meşkul eden bi konu var ve sizlerle paylaşmak,fikrinizi almak istedim.Konu yakın bi arkadaşım beni formdan tanıyanlar varsa bilir.Bu yaz evlencem olayın benimle ilgisi yok ama insanın gerçekten sevdiği ve samimi arkadaşı olunca işin ucunda sizlerde bilirsinizki kendimiz yaşar gibi kafaya takar,üzülürüz.Benim de böyle bir arkadaşım var ve bir sorunu var.Arkadaşım 2 yıldır evli ve eşiyle aynı işyerinde çalışıyolardı ve eşi bi kaç ay önce hak ettiğim konuma gelemiyorum diye işten ayrıldı ve bir süre evde kaldıktan sonra kendi işini kurdu.İyi kötü kazanıyo ve ailesinin desteği kızda çalışınca maddi olarak bi sorunları yok.Fakat adam çocuk istemiyo daha ben kendime bakamıyorum.Kendimizi geçinidiremiyoruz sağlık sahat olsun falan diyo.Arkadaşımda kafaya takmıyo gibi görünüyo.Eger bebegim olsa işyerinde başarılı olamam falan diyo ama istiyo kendi de farkında bende farkındayım.Ortak bi arkadaşlarıyla kocası facede konuşurken ileti geçmişinden görmüş.Arkadaşına bebegin arada sonsuza kadar bir bağ olacagını,çocuk olduktan sonra yürümeyen evliliğin iyice içinden çıkılmaz bir hal aldıgından falan bahsetmiş ve arkadaşımda bunlara çok bozulmuş.Kızlar bir erkek neden böyle düşünür.Benim aklıma gelen tek şey adam ilerde ayrılmayı düşünüyo.Bahsettiğim kişi kızlarla şakalaştıgında,takıldıgında hayat buldugnu söyleyen,kendini mutlu hisseden bir adam.Bunu arkadaşımada söylüyo.Ben sınırımı biliyorum diyo.Sempatik hayat dolu fakat ne biliyim bana tuaf geliyo.Bu adamın daha evvelde uzun süren bi ilişkisi olmuş kız evlenmeyi beklerken ayrılmış.Ben başkasına aşık oldum seni aldatamam deyip(Aşık oldugu kişide arkadaşım bu arada)...Birde evlenmeden önce kızın ailesine bana devamlı gelinmesinden hoşlanmam demiş.Bana her haliyle olumsuz geliyo çocuk.Haa severim iyidir hoştur bana karşı ama işin içinde birde canım ciğerim arkadaşım var.Sizler ne düşünüyosunuz?