canım bende sana katılıyorum.elbette umut ve arayışlarımız hiç bitmesin ama gözümüzede perde inmesin.
ben 11 yıllık evliyim .bu süreçte neler yaşadım anlatsam roman olur.ve biz bunca mücadeleyi tek başımıza yaşıyoruz.
kimseye anlatmıyorum.herkes benden kaynaklı sanıyor ve bu beni hiç rahatsız etmiyor.böyle bilsinler.
hayatımda çok saçma şeylerle uğraştım azospermii eşimle iliklerimize kadar işlettik.doktorlar ne ders desin biz umudumuzu yitirmedik.biz eşimle inandık ve inanıyoruzki bizim evladımız olacak.böyle inandırdık.hangi doktor karşımıza sizin çocuğunuz olmaz derlerse desin umursamıyoruz.bütün olumsuzluklara rağmen olacak diyoruz.bunun inan doktorla alakası yok.biz eşime nişanlıyken testisler yerinde değildi.ve 11 yılda olmaz denilen imkansızlıklar yaşadık.o umudu hiç ama hiç yitirmeyin.ama asla bir insana aşırı derecede umut bağlamayın.çünkü bunun yıkımı çok ağır olur.doktorunuza inanın ama asla güvenmeyin.bu hayat menfaat dünyası malesef.bu herkes için geçerli tabiki.
