merhaba arkadaşlar
öncelikle ALLAH hepimizin yardımcısı olsun
bende 11 yıllık evli bir asker eşiyim.20 yaşında evlenmiştim eşimle...
ama gerçekten asker eşi olmak çok zormuş.2 çocuğum var büyük oğlum 1.sınıf öğrencisi,şu an elazığdayız,diğer doğu illerine göre çok rahat(sadece geçenlerde bir polis karkoluna saldırı yapıldı) velhasıl-kelam oğlum okula başlayana kadar yaşadığımız sıkıntıları hiç umursamıyordum,ama oğlum okula başladığından belli vicdanım sızım sızım sızlıyor
neden mi?burda eğitim çok kötü,öğretmenimiz çok ilgili ama diğer öğrenciler anasınıfına bile gitmeden okula başladıkları için ve genelde 5 yaşındalar çok başarısızlar,ve öğretmen bize hakkınızı helal edin ben bu çocuklarla ilgilenmekten başarılı öğrencilerle ilgilenemiyorum dedi resmen.oğlum sınıf 1. si ama eğitim vasat,batıda olsaydık en azından özel okul imkanımız olurdu diye düşünüyorum,beyefendi artık büyüdü babamızıda kızıyor ''baba sen neden burayı yazdın''diye..eee haklı çocuk...
çektiğim sıkıntılara gelince ev taşımaktan bel fıtığı oldum artık gündelik işlerimi zor yapıyorum,7 tane ev değiştirdim,bütün eşyalarım değişti,8 yaşındaki oğlum dış karakollarda arkadaşsız tek başına büyüdü,psikolojisi bozuldu,şırnakta doğum yaptım ,orda bir köy evinde oturdum,elektrik sürekli gider,su yok,evde fareler cirit atıyor,misafir gelse evden utanıyorum,korkudan uyuyamıyorum bide hamilelik korkunç günlerdi...
SONUÇ:ben sürekli taşınmaktan gezmekten çocuklarımın okul değiştirmesinden nereye gideceğiz diye düşünmekten eşimle birlikte yoruldum
ben devlet memuruyum,bir evimiz var,birkaç yıl içinde bir yolunu bulup mesleği bırakmak istiyoruz,ben kendim devlet memuruyum eşimde iyi kötü bir iş bulursa nasılsa geçiniriz,en azından çocuklarım okul değiştirmez,eş dost akrabayla büyür,bir evim olur,eşyalarımız kırılıp dökülmez diye hayal kuruyorum...