Merhaba hanımlar
Kafam çok karışık size danışmak istiyorum
eşim Homeofis çalışıyordu. Hep rahat ve az kazançlı bir işi olmuştu. Fazla çalışmayı sevmezdi. Ben de kendimce kazancı olan biriyim. bağımsız çalıştım arada hep gelirim oldu. Babamın vefaatıyla da bir ev kaldı. Yıllarca onun kirasını ve büyük küçük her kazancımı eve verdim, eşimin kazancı düşük diye. Eşim evlenirken eşya alamamıştı, umurumda olmamıştı. Edindiğim birikim ve mehrim ile birkaç yıl sonra evi sıfırdan ben güzelce döşedim. Sonra babamdan kalan evi satıp bir ödemeli eve girdik epey güzel bir ev. Aidatları bir yıl ben ödedim eşim sadece üstüne azıcık koydu. Derken ben artık rahatsız olmaya başladım. Çünkü eşim sanki ona sürekli bakmamı ister gibiydi. Kenara para koysam hemen eriyordu. Ben kazandıkça daha az çalışıyordu. Ama iyi anlaştığımız için sorun etmemiştim. Derken bir gün artık böyle olmaz sen daha çok çalış ve eve bak, ben üstlenmeyeceğim deyip kazancımı ayırdım, altın yapıp kenara attım. Sonunda annemle ortak bir ev aldım. Evi aldıktan sonra kendimi kullanılıyormuş gibi hissettim bir de yoruldum ve çalışmayı bıraktım. Üçüncü çocuğu istedik ve şuan da hamileyim. Sorun bundan sonra başladı. Benim aktif olmam, ailemden miras gelmesi vs falan eşim o kadar alışmış ki, afalladı. Meğer arka planda pekte çalışmıyor ve kazanmıyormuş. Sonra birden işten çıkarıldı. Aslında işten çıkarılacağı bariz gibiydi ama eşim kafaya takmamıştı. Şimdi asla işleri beğenip bir işe girmiyor. Bir taraftan iş arıyor gibi görünüyor yani anlayamıyorum. Çalışma dünyası ona ağır geliyor gibi. Ben artık hiçbir şey yapmayacağımı net olarak ilan ettim ki, kesin kararlı olduğumu anlayınca epey üzüldü ama bana asla çalış diyecek değil. Benim evin yükünü kendiliğimden üstleneceğimi sanmıştı çünkü ben aşırı işgüzar biriyim. Ama artık bu rol değişimden bıktım. Kendimi ve çocuklarımı geliştirecek bir hayata geçtiğimi ilan ettim. Yazarlık falan yapıyorum ki bunlar para getirmiyor. Kişisel hayatımda aşırı mutluyum şuanda adeta yaşadığımı hissediyorum ilk defa. Ama o epeydir boşta olduğu için evin aidatları, birikti borçlar arttı. İşi gücü çocukların dersleri, çocuklara kitap okuyup ufuklarını geliştirmeye çalışmak, onlara yabancı dil öğretmek, onlarla pasta yapmak, eğitim seminerlerine katılıp iyi bir baba olmaya çalısmak falan vs hep bizimle birşeyler yapmaktan keyif alıyor ne yapacağımı bilemiyorum. Çalışması için resti çekemiyorum. Onu dinleyince hemen hak veriyorum. Nasıl rest çekilir bilmiyorum. Kavga etmeyi bilmem, parasız da yaşarım ama böyle bir yapıda olmam onu buna mı itiyor acaba? Sorun benim beklentisizliğim mi, başka bir kadın olsa ne yapardı? Lütfen bana bir akıl verin kendi alttan alıcı huyumda kayboldum sanırım.
Kafam çok karışık size danışmak istiyorum
eşim Homeofis çalışıyordu. Hep rahat ve az kazançlı bir işi olmuştu. Fazla çalışmayı sevmezdi. Ben de kendimce kazancı olan biriyim. bağımsız çalıştım arada hep gelirim oldu. Babamın vefaatıyla da bir ev kaldı. Yıllarca onun kirasını ve büyük küçük her kazancımı eve verdim, eşimin kazancı düşük diye. Eşim evlenirken eşya alamamıştı, umurumda olmamıştı. Edindiğim birikim ve mehrim ile birkaç yıl sonra evi sıfırdan ben güzelce döşedim. Sonra babamdan kalan evi satıp bir ödemeli eve girdik epey güzel bir ev. Aidatları bir yıl ben ödedim eşim sadece üstüne azıcık koydu. Derken ben artık rahatsız olmaya başladım. Çünkü eşim sanki ona sürekli bakmamı ister gibiydi. Kenara para koysam hemen eriyordu. Ben kazandıkça daha az çalışıyordu. Ama iyi anlaştığımız için sorun etmemiştim. Derken bir gün artık böyle olmaz sen daha çok çalış ve eve bak, ben üstlenmeyeceğim deyip kazancımı ayırdım, altın yapıp kenara attım. Sonunda annemle ortak bir ev aldım. Evi aldıktan sonra kendimi kullanılıyormuş gibi hissettim bir de yoruldum ve çalışmayı bıraktım. Üçüncü çocuğu istedik ve şuan da hamileyim. Sorun bundan sonra başladı. Benim aktif olmam, ailemden miras gelmesi vs falan eşim o kadar alışmış ki, afalladı. Meğer arka planda pekte çalışmıyor ve kazanmıyormuş. Sonra birden işten çıkarıldı. Aslında işten çıkarılacağı bariz gibiydi ama eşim kafaya takmamıştı. Şimdi asla işleri beğenip bir işe girmiyor. Bir taraftan iş arıyor gibi görünüyor yani anlayamıyorum. Çalışma dünyası ona ağır geliyor gibi. Ben artık hiçbir şey yapmayacağımı net olarak ilan ettim ki, kesin kararlı olduğumu anlayınca epey üzüldü ama bana asla çalış diyecek değil. Benim evin yükünü kendiliğimden üstleneceğimi sanmıştı çünkü ben aşırı işgüzar biriyim. Ama artık bu rol değişimden bıktım. Kendimi ve çocuklarımı geliştirecek bir hayata geçtiğimi ilan ettim. Yazarlık falan yapıyorum ki bunlar para getirmiyor. Kişisel hayatımda aşırı mutluyum şuanda adeta yaşadığımı hissediyorum ilk defa. Ama o epeydir boşta olduğu için evin aidatları, birikti borçlar arttı. İşi gücü çocukların dersleri, çocuklara kitap okuyup ufuklarını geliştirmeye çalışmak, onlara yabancı dil öğretmek, onlarla pasta yapmak, eğitim seminerlerine katılıp iyi bir baba olmaya çalısmak falan vs hep bizimle birşeyler yapmaktan keyif alıyor ne yapacağımı bilemiyorum. Çalışması için resti çekemiyorum. Onu dinleyince hemen hak veriyorum. Nasıl rest çekilir bilmiyorum. Kavga etmeyi bilmem, parasız da yaşarım ama böyle bir yapıda olmam onu buna mı itiyor acaba? Sorun benim beklentisizliğim mi, başka bir kadın olsa ne yapardı? Lütfen bana bir akıl verin kendi alttan alıcı huyumda kayboldum sanırım.
Son düzenleme:
" falan derdin gurur duyardin esinle ama iste erkek olunca insanin bazi beklentileri oluyor
ama neticede turkiyede yaşıyoruz.
fazlasıyla yüklenmişsiniz sorumlulukları…
