ya öyle bir adam oldu ki konusamıyorum ona ulaşamıyorum. gercekten ben konusarak helledilmeyecek bişey olmadıgına inanıyorum. ama adam beni dinlemek istemiyor ben susmadıgım için bıraktı gitti. ewde oturcagıma parkta otururum dedi. o kadar agladım ki hem arkasından hem yanındayken hiç umrunda değilmiş gibi dawrandı. 1 hafta boyunca ailem bizimle kaldı adamın bi kere yüzü gülmedi. bi kere onlarla oturup hal hatır sormadı o kadar agrıma gitti ki bu durum. ben ne kadar salakmısım onun ailesini geldiginde böyle dawranmamısım dedim. bana söyledigi tek sey "beni sewmeyeni ben de sewmem" diyor. sanırım annemden bahsediyor ama onların da esime karsı ne önünden ne arkasından söyledikleri olumsuz bişey yok. kızlar pişman oldum ailemi cagırdıgım için yanıma yemin ederim. her gün stres her gün sıkıntı. tatsızlık olmasın diye hep tuttum ama annemler gidince ben de patladım. ewe dönünce üstüne kız kuzeni war o aradı bi de onla yarım saat sohbet etti. bi sinir oldum bana kadınlarla bişey konusamam diyen adama. dayanamayıp patladım o kızın adını söyelerek bi esra kadar değeri yok benim kardesimin dedim. gelecegim konusunda umutsuzum. psikologa gitmeyi düşünüyorum artık. ikimiz yalnızken sorun yok ama aileme karsı bu sogukluğu, sewgisizliği artık benim de ona we ailesine olsan sewgimi tamamen bitirdi. napıam bilmiyorum cok doluyum. ailemde uzak olup da en azından bi eşim war diye sarılabilseydim bu kadar koymayacaktı gercekten. ama son zamanlarda o kdr değişti ki, o kadar ilgisiz oldu ki.. ya diyorum insan gündüz esini bi kez aramaz mı, hiç özlemez mi, seni sewiyorum demez mi. böle dedğimde ben içimden sewen biriyim der. böyle nereye gidicez gercekten umutsuzummmmmm...
((
