Eşim bebeğimizi herkesten kıskanıyor

mdys .!.:

Merhabalar, biz eşimle ailelerden uzak bir şehirde çalışıyorduk, 7 ay önce bebeğimiz oldu. Hep hayal ettiğimiz gibi ben ücretsiz izin aldım eşim de üzerine düşen herşeyi yapıyor severek bakıyoruz, ara ara zorlansak da idare ediyoruz. Ben ücretsiz izne ayrılmadan önce bir eğitim kazandım eşim de o şehre tayin istedi ve temmuzda tayin oldu. Bu süre zarfında ailelerimiz bebegi sadece 2 kere gördü. Evi kapattık eşim yeni şehre taşıyana kadar ben ve bebeğim sırayla hem daha rahat etmek için hem de vakit gecirsinler diye ailelerin yanında kalacağız. Eşim de mehil izninde bizimle sonra haftasonları gelecek. Ne olduysa bu sürede oldu. Ben aslında biraz çekiniyordum kayınvalidem ve kendi babam biraz fazla fikir beyan eder iki tarafta da sıkıntı yaşar mıyım diye bence ben çok iyi idare ettim. Bazen bisey diyorlar ama kibar bir şekilde sınır çiziyorum konu kapanıyor. Ama eşim resmen terör estiriyor herkese. Ailelerden kendi ailesi de dahil çocuğu kıskanıyor kimseye vermek istemiyor gibi davranıyor. Korkar uzaktan sevin, aman düşürmeyin, onu vermeyin, bunu yapmayın, bağırmayın, sessiz konusun, ışığı açmayın, ses yapmayın. Yani söyledikleri yanlış degil ama o kadar panik ki artık dalga konusu olduk. İnsanlar korkarak kucağına alıyor bebeğimi. Ben zaten primer sorumluluğu asla başkasına vermem ama biraz da onlar severken ilgilenirken rahatlamak istiyorum ya kendi alıyor ya hemen bana sesleniyor seni istiyor diye. Defalarca konuştum bak insanları kırıyorsun böyle olmaz, onlar da aylardır bekliyor sevmek icin diye yok tamam diyor yine aynı. Dedelerine bebek arabasını sürdürürken bile tetikte kalıyor. Üzülüyorlar haklı olarak ben de kendimi kötü hissediyorum nasıl çözebilirim bunu ?

Genişletmek için tıkla...

ssusam .!.:

Bence çok güzel bir şey ben eşleriniz olan kişiyim eşim de siz az daha zorlasam bebeğimin yanından yavaş geçin rüzgar hasta edecek diyebilirim sjdjdkdk ama yemin ederim istemsiz oluyor birisi severken oynarken öyle kalbim çarpıyor ki sanki her an düşürecekler ya da bebeğimin başına bir şey gelecek gibi hissediyorum. Sadece eşime ve kendime güvenebiliyorum. Ayrıca yalan söylemeyeyim bazen kıskanıyorum da. Kendimi törpüledim insanlara bir şey demiyorum ama kendimi yiyip bitiriyorum yani eşiniz bir şey demese kendini yer bitirir istemsiz oluyor. Mesela bebeğimle müstakil evde bahçeye çıkıyorlar en fazla 5 dakika sabredebiliyorum sonra hemen peşlerinden gidiyorum. İnanılmaz uykum oluyor beni düşündüklerinden sevmek bakmak istiyorlar veriyorum 5 dakika olmadan zımba gibi kalkıyorum oysa bebeği vermesem bebeği uyutmaya çalışırım asla uykum açılmaz daha bir sürü şey. Normal değil biliyorum tek temennim bebeğim büyüdükçe bu durumu almam. Birde sabah uyandığımda inanılmaz özlüyorum ya da biri severken hadi sev bitir bebeğimi geri ver diyesim geliyor. Geçen biri bebeğimi hafif yukarı kaldırdı heyecanla hayırr diyerek yerimden öyle bir hopladim ki ama refleks djdjdj oysa ben bebeği uçak gibi hareket ettiriyorum evde gezdiriyorum. Başkasına güvenemiyorum

Genişletmek için tıkla...

homeostasis .!.:

Çözebilececeğinizi pek sanmıyorum. Eşinizin içinde halletmesi gerek. Ancak şu hareketleri bir kadın yapsa neredeyse kimse çekinmezdi bebeğe yaklaşmaktan, saygı göstermezlerdi.

Genişletmek için tıkla...

yenGEnC .!.:

yoo benim ablam oyle mecbur saygi gösteriyoruz ne yapacağız.
konu sahibi bence bir cozum bulun yoksa sonu gelmez yeğenim 8 yasinda gecenlerde nisanlimla ben arabayla markete gidecektik, gelmek istedi. ben teyzesiyim nisanlimin yeğenimden kucuk 20 cocukla ormana gittigi bir isi vardi yillarca, simdi de 15 cocuktan sorumlu.
ve yeğenim dünyanın en uslu cocugu, mama sandalyesine oturur kemerini baglardi:)
bunlara ragmen 8 yasindaki kizinin tek basina bizimle markete gitmesine izin vermedi - kizi dahil hepimiz gelme dememize ragmen nolir nolmaz dedi geldi ayni gece cocuk benle uyumak istedi (odamda iki ayri yatak vardi) ona bile izin vermedi.
yani gecer diye bekleme asla gecmez
annem de zaten ablamin birkac doz düşüğü. o da değişmedi biz otuzlarin ortasina vardik da

Genişletmek için tıkla...

Khomyuk .!.:

Ay ablan nankör ya, bulmuş da bunuyor cidden. Hadi ilk aylar insan bir buldumcuk oluyor yapıyor öyle şeyler yapıyor da 8 yaşında çocuğu da hala teyzesinden saklamak da cidden anormal.
Benim oğlan 8 yaşında keşke biri gel dese de göndersem diye geziyorum ben
Hatta yakın arkadaşımla birbirimize çocukları yatılı gönderip az kafa dinlemeye başladık bu sene itibariyle.
Valla ablanın yerinde olmak isteyen çok insan varken yaptığına bak

Genişletmek için tıkla...

yenGEnC .!.:

nankör demeyeyim ama bu hareketi bizi de sogutuyor cogu seyden
misal cocuk tiyatrolarina bayiliyorum, birsuru bilet aldim. israrla sen gelme, kapida bekleme dememe ragmen sadece 1 kere evde durdu. israrla girmese bile kapida bekliyor eve beraber geciyoruz.
bir kere gelmemisti onda da cocugu oyun alanina götürdüm, kitapciya gittik elsaydi tiyatro - elsali kitap kar temali kalem falan aldik konusa konusa geldik bir anımız oldu cocukla.
onun dışında basbasa anımız yok neredeyse ne benle ne ananesi dedesiyle

Genişletmek için tıkla...

yenGEnC .!.:

yoo benim ablam oyle mecbur saygi gösteriyoruz ne yapacağız.
konu sahibi bence bir cozum bulun yoksa sonu gelmez yeğenim 8 yasinda gecenlerde nisanlimla ben arabayla markete gidecektik, gelmek istedi. ben teyzesiyim nisanlimin yeğenimden kucuk 20 cocukla ormana gittigi bir isi vardi yillarca, simdi de 15 cocuktan sorumlu.
ve yeğenim dünyanın en uslu cocugu, mama sandalyesine oturur kemerini baglardi:)
bunlara ragmen 8 yasindaki kizinin tek basina bizimle markete gitmesine izin vermedi - kizi dahil hepimiz gelme dememize ragmen nolir nolmaz dedi geldi ayni gece cocuk benle uyumak istedi (odamda iki ayri yatak vardi) ona bile izin vermedi.
yani gecer diye bekleme asla gecmez
annem de zaten ablamin birkac doz düşüğü. o da değişmedi biz otuzlarin ortasina vardik da

Genişletmek için tıkla...

Khomyuk .!.:

Mesela bu en başta çocuğa haksızlık. Çocuğun anne babadan başka kuracağı ilişkiler de olmalı. Çocuğa iyi gelen bir şey yakın aile ilişkileri. Böyle yaparak çocuğa yapıyor en büyük haksızlığı. 8 yaşında bir çocuğun annesi olmadan aile büyükleriyle teyzelerle halalarla vakit geçirebilmesi lazım. Zaten çocuk günün 8 saati okulda o yaşta, okulda duran çocuğu akrabalarından esirgemek cidden normal bir kada değil. Yazık ediyor çocuğuna

Genişletmek için tıkla...

mdys .!.:

Merhabalar, biz eşimle ailelerden uzak bir şehirde çalışıyorduk, 7 ay önce bebeğimiz oldu. Hep hayal ettiğimiz gibi ben ücretsiz izin aldım eşim de üzerine düşen herşeyi yapıyor severek bakıyoruz, ara ara zorlansak da idare ediyoruz. Ben ücretsiz izne ayrılmadan önce bir eğitim kazandım eşim de o şehre tayin istedi ve temmuzda tayin oldu. Bu süre zarfında ailelerimiz bebegi sadece 2 kere gördü. Evi kapattık eşim yeni şehre taşıyana kadar ben ve bebeğim sırayla hem daha rahat etmek için hem de vakit gecirsinler diye ailelerin yanında kalacağız. Eşim de mehil izninde bizimle sonra haftasonları gelecek. Ne olduysa bu sürede oldu. Ben aslında biraz çekiniyordum kayınvalidem ve kendi babam biraz fazla fikir beyan eder iki tarafta da sıkıntı yaşar mıyım diye bence ben çok iyi idare ettim. Bazen bisey diyorlar ama kibar bir şekilde sınır çiziyorum konu kapanıyor. Ama eşim resmen terör estiriyor herkese. Ailelerden kendi ailesi de dahil çocuğu kıskanıyor kimseye vermek istemiyor gibi davranıyor. Korkar uzaktan sevin, aman düşürmeyin, onu vermeyin, bunu yapmayın, bağırmayın, sessiz konusun, ışığı açmayın, ses yapmayın. Yani söyledikleri yanlış degil ama o kadar panik ki artık dalga konusu olduk. İnsanlar korkarak kucağına alıyor bebeğimi. Ben zaten primer sorumluluğu asla başkasına vermem ama biraz da onlar severken ilgilenirken rahatlamak istiyorum ya kendi alıyor ya hemen bana sesleniyor seni istiyor diye. Defalarca konuştum bak insanları kırıyorsun böyle olmaz, onlar da aylardır bekliyor sevmek icin diye yok tamam diyor yine aynı. Dedelerine bebek arabasını sürdürürken bile tetikte kalıyor. Üzülüyorlar haklı olarak ben de kendimi kötü hissediyorum nasıl çözebilirim bunu ?

Genişletmek için tıkla...

mdys .!.:

Merhabalar, biz eşimle ailelerden uzak bir şehirde çalışıyorduk, 7 ay önce bebeğimiz oldu. Hep hayal ettiğimiz gibi ben ücretsiz izin aldım eşim de üzerine düşen herşeyi yapıyor severek bakıyoruz, ara ara zorlansak da idare ediyoruz. Ben ücretsiz izne ayrılmadan önce bir eğitim kazandım eşim de o şehre tayin istedi ve temmuzda tayin oldu. Bu süre zarfında ailelerimiz bebegi sadece 2 kere gördü. Evi kapattık eşim yeni şehre taşıyana kadar ben ve bebeğim sırayla hem daha rahat etmek için hem de vakit gecirsinler diye ailelerin yanında kalacağız. Eşim de mehil izninde bizimle sonra haftasonları gelecek. Ne olduysa bu sürede oldu. Ben aslında biraz çekiniyordum kayınvalidem ve kendi babam biraz fazla fikir beyan eder iki tarafta da sıkıntı yaşar mıyım diye bence ben çok iyi idare ettim. Bazen bisey diyorlar ama kibar bir şekilde sınır çiziyorum konu kapanıyor. Ama eşim resmen terör estiriyor herkese. Ailelerden kendi ailesi de dahil çocuğu kıskanıyor kimseye vermek istemiyor gibi davranıyor. Korkar uzaktan sevin, aman düşürmeyin, onu vermeyin, bunu yapmayın, bağırmayın, sessiz konusun, ışığı açmayın, ses yapmayın. Yani söyledikleri yanlış degil ama o kadar panik ki artık dalga konusu olduk. İnsanlar korkarak kucağına alıyor bebeğimi. Ben zaten primer sorumluluğu asla başkasına vermem ama biraz da onlar severken ilgilenirken rahatlamak istiyorum ya kendi alıyor ya hemen bana sesleniyor seni istiyor diye. Defalarca konuştum bak insanları kırıyorsun böyle olmaz, onlar da aylardır bekliyor sevmek icin diye yok tamam diyor yine aynı. Dedelerine bebek arabasını sürdürürken bile tetikte kalıyor. Üzülüyorlar haklı olarak ben de kendimi kötü hissediyorum nasıl çözebilirim bunu ?

Genişletmek için tıkla...

Goklerce .!.:

Benim de cocugm var ezberden konusmuyorum ama bunlar sağlıklı değil, tamam herkesin bebeği kendine güzel ama şöyle düşünün sıradan bir bebek abartmayın ya, bizm halkimDa var bu sanki bu kadar abartma....bence bir yardım alın bu konuda çünkü zamanla cocugunuzun psikolojisinibve sosyal hayatını da etkileyeceksiniz, bebeklikten bile anlıyorlar bırakın sosyal zekası gelişsin cocugun

Genişletmek için tıkla...

ssusam .!.:

Zaten herkes beğenmedim atmış elimde olmadan yapıyorum ama aslında kendimle ya da eşimle o şekilde değilim veya bebek kendisi dururken de. Mesela 4 aydan sonra denize girebileceği için akşam üstü denize girdik ya da bir çok arkadaşım bebekle araç süremiyor korkuyor ama ben sürüyorum. Birde yaşıtlarıma veya küçüklere daha çok güveniyorum. Bunun sebebini de şuna bağlıyorum, büyükler kendi bildiklerini bebege uyguluyorlar. Ben yanlış olduğunu düşünsem bile umursamıyorlar. Arkamı döndüğüm an bir şey yapacak gibiler. Mesela bebek ağlayınca bana seslenmek yerine kendileri susturmaya çalışıyor ama öyle bir şey yapamazlar bu daha anneye bağımlı bir bebek tabi ki beni istiyor. Yaşıtım tecrübesiz birine verdiğim zaman yanlış giden bir şey olduğunu düşününce bana sesleniyor. Birde ben bebeğimi hiç sallamadim ama annemi de kayınvalidemi de sallamaya çalışırken yakaladım. Bunun dışında da bir şey yaparken bana danışmazlar diye korkuyorum. Sonuçta bebek benim bebeğim. Büyüdüğü zaman da bir kuralım olursa ona uymazlarsa da aynı davranırım. Mesela 2 yaşa kadar çikolata vermeyi düşünmüyorum ya da ekran göstermeyi aman ne olacak diye vereceklerini düşündüğüm için bu kadar tetikteyim

Genişletmek için tıkla...

Khomyuk .!.:

Ay ablan nankör ya, bulmuş da bunuyor cidden. Hadi ilk aylar insan bir buldumcuk oluyor yapıyor öyle şeyler yapıyor da 8 yaşında çocuğu da hala teyzesinden saklamak da cidden anormal.
Benim oğlan 8 yaşında keşke biri gel dese de göndersem diye geziyorum ben
Hatta yakın arkadaşımla birbirimize çocukları yatılı gönderip az kafa dinlemeye başladık bu sene itibariyle.
Valla ablanın yerinde olmak isteyen çok insan varken yaptığına bak

Genişletmek için tıkla...