İnanın bu başlığı açtığım günden beri düşünmekten ömrümden ömür gitti.
Önce gelişmeleri anlatayım, gebelik öncesi kontrol için doktora gittik, onlarca test ultrason falan hiç bir sorun görülmedi (oysa içten içe bir sorun olmasını istediğimi itiraf etmeliyim:26:)
Sonra işte ilişki günlerini falan anlattı doktor, tam o günler gelince bende sinirler boşaldı, bunca yıl sonra neredeyse vajinismus olucam, başladım ağlamaya istemiyorum diye, sürekli düşünüyorum, çocuk olursa nasıl bakarım, ya düşerse, hasta olur ölürse, benim yüzümden sakat kalırsa, ya yemezse, ya kaçırılırsa offffffffffff deliriyorum galibasonra eşim de beni rahat bırakmaya karar verdi, 1 hafta kadar bu konuyu hiç açmadı ama şimdi yine başladık, ben hiç baba olamayacak mıyım, ben çocuğumla maça gitmek, gitar çalmak istiyorum diye duygu sömürülerine başladı, yine başka konu konuşmaz olduk, ya inanamıyorum bu hale geldiğimize, 6 yıldır örnek çifttik biz, herkes mutluluğumuzu kıskanırdı, şimdi her gün ya ben ağlıyorum ya o ağlamaklı, napıcam ben ya çok korkuyorum
canım 2 yasında bır kızım var...
allah cumlesının cocugunu bagıslasın..
bende senın gıbı dusunuyordum ya bakamazsam ya bırsey olursa dıye..
ılk cocugumu kaybettım.. dunya basıma yıkıldı sandım..
sonra ıkız cocuklarıma hamıle kaldım. bırı karnımda oldu..
ama bırı hayatta.. yanımda..
ınan anne olmak bambaska bırsey..
allah ısteyen tum kadınlara nasıp etsın boyle guzel bır duyguyu..
