-
-
Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.
Eşim bebek istiyor, ben kararsızım...
- Konu Sahibi meserret
- Başlangıç Tarihi
kaçtıkça bu fikri iyice kafanızdan atarsınız bi bakarsınız bi boşluk var o zamanda yapmak istersiniz ama gene korkularınızla yüzleşirsiniz buna aniden karar veriliyor zaten çok aman aman düşünen yoktur herhalde annelik çok meşaketli bi görev ama bi o kadarda güzel senden bi parça doğuyor ve hergün yavaş yavaş büyüyo bazen çok çileli bazende çok eğlenceli bi hal alıyor çok zor çock büyütmek ama ona değiyor ufacık elleri ufacık ayakları miss gibi kokusu ve uyuduğunda kanatsız bi meleğe dönüşü paha biçilemez bi duygu ve zaman geçtikçe problemler çıkıyo olmayadabiliyor yaşda çok önemli bi etken sizin için zaman gelmiş valla bende çok uykuma düşkünümdür Rabbimde gönlüme göre verdi kızımın uykusunda problem çekmiyorum uyutuyor beni eşimde yardım eder diyosun çocuk kendine baktırıyor zatn çocuktan sonra hayatın daha bi düzenli oluyor yani korkulucak bişey yok Rabbim sağlıklı ve hayırlı evlat versin annelik çok kutsal ve çok güzel bi duygu Rabbim olmayanlarada versin
- 22 Aralık 2010
- 292
- 17
- 118
- 34
bencede bebek sahibi olmanızın tam zamanı...
ben 20 yaşındayım şuan 25 haftalık hamileyim belki sana çok yardımcı olamam çünkü bende bebeğim dünyaya gelince nelerin degişecegini pek bilemiyorum ama bi arkadaşımızın yazdıgı gibi hamilelikte bile başlıyor sorumluluk yediklerine içtiklerine dikkat ediyorsun öncelikle... ben şuan için sadece bunları yaşadım ama onun hareketlerini hissettigimde okadar mutlu oluyorum ki karnımdayken bile onu yiyesim geliyor. ben ev hanımıyım okadar çok uyuyorum uykuyu okadar çok seviyorum ama o dogdugunda uyuyamıycam diye korkmuyorum bian önce zaman geçsin istiyorum sabırsızlıkla onu bekliyorum :)
pişman olmuyacaksın bence de :)
ben 20 yaşındayım şuan 25 haftalık hamileyim belki sana çok yardımcı olamam çünkü bende bebeğim dünyaya gelince nelerin degişecegini pek bilemiyorum ama bi arkadaşımızın yazdıgı gibi hamilelikte bile başlıyor sorumluluk yediklerine içtiklerine dikkat ediyorsun öncelikle... ben şuan için sadece bunları yaşadım ama onun hareketlerini hissettigimde okadar mutlu oluyorum ki karnımdayken bile onu yiyesim geliyor. ben ev hanımıyım okadar çok uyuyorum uykuyu okadar çok seviyorum ama o dogdugunda uyuyamıycam diye korkmuyorum bian önce zaman geçsin istiyorum sabırsızlıkla onu bekliyorum :)
pişman olmuyacaksın bence de :)
emin ol sonradan hiç pişman olmucaksın bende 3 seneye yakın istememiştim daha sonradan ister istemez hamile kaldım ve test yaparkende fazla heyecanım yoktu negatif çıkar diye düşünmüştüm ama pozitif çıktığını görünce çok mutlu olmuştum o duygu çok farklı özellikle ultrasonda gördüğün o zman o zaman ki duygu farklı hem mutlu oluyosun hem içinden ağlamak geliyo anlatılamaz bi duygu bu ama malesef ben 8 haftalıkken bebeğimi kaybettm onun için sonrasını bilmiyorum 
Çocuk sahibi olmak bence bir insanın hayatında verebileceği en önemli karar, dünyaya bir bebek değil, bir birey getireceğinizin ve hayatınızın en az 18 yılında bu bireyden sorumlu olacağınızın farkında olmalısınız.
Öyle; yaptım oldu, anne olunca seversin, doğunca alışırsınla olacak iş değil bence, arkadaşlar kusura bakmasın ama bu tarz yorumları sevmediği biriyle evlenmeye zorlanan kızlara “nikahta keramet vardır” demeye benzetiyorum.
Bence kafanız karışıkken, aceleye getirip böylesi önemli bir kararı düşünmeden vermeyin, sonra çok pişman olursunuz ve bu pişmanlığın geriye dönüşü yok, yanlış zamanda evlenince boşayabiliyorsunuz, yanlış işi, yanlış arkadaşı değiştirebiliyorsunuz ama istemeden sahip olduğunuz bir çocuk için ben hazır değilmişim, vazgeçtim, pişman oldum diyemiyorsunuz, deseniz de fayda etmiyor artık ona bakmaya mecbursunuz.
Öyle; yaptım oldu, anne olunca seversin, doğunca alışırsınla olacak iş değil bence, arkadaşlar kusura bakmasın ama bu tarz yorumları sevmediği biriyle evlenmeye zorlanan kızlara “nikahta keramet vardır” demeye benzetiyorum.
Bence kafanız karışıkken, aceleye getirip böylesi önemli bir kararı düşünmeden vermeyin, sonra çok pişman olursunuz ve bu pişmanlığın geriye dönüşü yok, yanlış zamanda evlenince boşayabiliyorsunuz, yanlış işi, yanlış arkadaşı değiştirebiliyorsunuz ama istemeden sahip olduğunuz bir çocuk için ben hazır değilmişim, vazgeçtim, pişman oldum diyemiyorsunuz, deseniz de fayda etmiyor artık ona bakmaya mecbursunuz.
onu düşünürsek hiç bi zaman çocuk sahibi kimse olmak istemezdi sadece 18 yaşına kadar değil hayatı boyunca her an yanında olmamız gerekiyo çünkü bi insan kaç yaşına gelirse gelsin annesi gözünde küçük bi çocuk gibi. çocuğun sorumluluğu sadece 18ine gelene kadar değil evlense bile o sorumluluk hala annedeve babada oluyo çünkü evlendiği zaman banane şimdiden sonra kocası ilgilensin demekle olmuyo en ufak bi yardım da koşan yine anne oluyo bunu unutmayalım. işte ömür boyu bi çocukla ilgilenicez diye de çocuğu uzun süreler ertelemek ilerde pişmanlığı gösterir keşke daha erken anne olsaydm diye düşünürsün o zmaan
Eğer yaşlılığınızda tek başınıza kalmak istemiyorsanız çocuk şart!
Ha bugün ha yarın derken sizinde dediğiniz gibi yaş geçiyor!
Yaşınızda 29 ee epey bi yol almışsınız..Daha ne kadar ertelenebilinir ki bu iş.
30 unuzdan sonra çocuk bakmak dahada zor olur.
Bence seneleri boşa geçirmeyin.
İllaki zorlukları olacaktır bundan kaçış yok ama birde getirilerini göz ardı etmemek gerekir bu bebek işinin.
Zorluklarıyla 30 unuzdan sonra uğraşmak yerine bir an önce bebiş yapın o zamana büyütmüş olursunuz çocuğunuzu..rahata ermiş olursunuz kısacası..
Ha bugün ha yarın derken sizinde dediğiniz gibi yaş geçiyor!
Yaşınızda 29 ee epey bi yol almışsınız..Daha ne kadar ertelenebilinir ki bu iş.
30 unuzdan sonra çocuk bakmak dahada zor olur.
Bence seneleri boşa geçirmeyin.
İllaki zorlukları olacaktır bundan kaçış yok ama birde getirilerini göz ardı etmemek gerekir bu bebek işinin.
Zorluklarıyla 30 unuzdan sonra uğraşmak yerine bir an önce bebiş yapın o zamana büyütmüş olursunuz çocuğunuzu..rahata ermiş olursunuz kısacası..
Siz manevi sorumluluk hissediyor olabilirsiniz, ancak resmi olarak reşit olmuş bir kişi artık kendi kendinden sorumludur, yasal olarak ona karşı bir yükümlülüğünüz kalmamıştır.
Hem siz ömür boyu o sorumluluk devam edecek derken, konu sahibine, çocuk yaparsanız ömür boyu ondan sorumlu olacaksınız, artık kendinize ait bir hayatınız olmayacak mı demek istiyorsunuz?
Sadece Meserret arkadaşımız değil ben de merak ediyorum, bir insan nasıl kendini feda edebilir, bu nasıl bir sevgidir???
neden annelerimiz hep öyle yapmıyolar mı hem hayatnız olmucak demiyorum ki hem çocuklu hemde istediğini yapan hayatını yaşayan anne çok var sonuçta çocuğun okula başlıcak o okuldayken yeteri kadar kendine vakit ayırabilirsin ya da küçükken bi yere gitmek istediğinizde eşinizle arkadaşınızla vs annenize ve ye kayınvalidenize çocuğu bırakıp gezebilirsiniz
Arkadaşlar, öncelikle kıymetli deneyimlerinizi, fikirlerinizi paylaştığınız için çok teşekkür ederim, dünden beri uyuyamıyorum, sürekli düşünüyorum kafamı en çok kurcalayan konu da bana kimin yardımcı olacağı, çalışmaya başladığımda bebeğe kimin bakacağı...
Annemle farklı şehirlerde yaşıyoruz ve sağlık problemleri var, gelip bir süre yanımda kalsa da sonrasında döner.
Kayınvalidemle aramız çok kötü, açıkcası ona çocuğumu emanet edemem, kendisi yurt dışından torunları geldiğinde, ki kocaman kızlar ve yılda bir gördüğü için özlemiş olması lazım, 1 hafta dayanamayıp çocukları dövmüş bir insan. Şu an görüşmüyoruz ama şimdiden torunum olursa gelir ben bakarım diyormuş, açıkcası yuvaya veririm yine ona baktırmam, bu da ciddi bir sorun olacak şimdiden hissediyorum. Bana kızacaksınız belki, senin çocuğunda onun da torunu diyeceksiniz ama eşimin annesi de olsa böyle sinirli, agresif, torunlarına şiddet uygulayan bir kadını çocuğuma yaklaştırmam, gelip görsün ama asla yalnız bırakmam.
Peki çocuğuma kim bakacak? gerçekten çok karışığım
Annemle farklı şehirlerde yaşıyoruz ve sağlık problemleri var, gelip bir süre yanımda kalsa da sonrasında döner.
Kayınvalidemle aramız çok kötü, açıkcası ona çocuğumu emanet edemem, kendisi yurt dışından torunları geldiğinde, ki kocaman kızlar ve yılda bir gördüğü için özlemiş olması lazım, 1 hafta dayanamayıp çocukları dövmüş bir insan. Şu an görüşmüyoruz ama şimdiden torunum olursa gelir ben bakarım diyormuş, açıkcası yuvaya veririm yine ona baktırmam, bu da ciddi bir sorun olacak şimdiden hissediyorum. Bana kızacaksınız belki, senin çocuğunda onun da torunu diyeceksiniz ama eşimin annesi de olsa böyle sinirli, agresif, torunlarına şiddet uygulayan bir kadını çocuğuma yaklaştırmam, gelip görsün ama asla yalnız bırakmam.
Peki çocuğuma kim bakacak? gerçekten çok karışığım
kayınvalidene güvenemiyosan etrafında bi araştırma yap çok iyi bebek bakan kişiler var güvenebilceğin biri olursa bebeğine o bakabilir
29 yaşındasın, 5.5 yıllık evlisin.
Ama çocuk yapmak senin için "ani bir karar"..
Yani hiç mi düşünmedin çocuk konusunu bu 5.5 sene içinde..
"Bir an evvel yap" anlamında söylemiyorum, ama evli bir insan planlamaz mı hiç çocuk yapmayı-yapmamayı 5.5 sene içinde..
Benim anlamadığım senin için çocuk fikrinin nasıl "ani" olabildiği..
Bir de eşinin "hamilelikte bol bol rapor alırsın,doğum izninde de para alır, sonra istifa edersin vs" tarzı yaklaşımı da pek etik değil açıkçası..
Ama çocuk yapmak senin için "ani bir karar"..
Yani hiç mi düşünmedin çocuk konusunu bu 5.5 sene içinde..
"Bir an evvel yap" anlamında söylemiyorum, ama evli bir insan planlamaz mı hiç çocuk yapmayı-yapmamayı 5.5 sene içinde..
Benim anlamadığım senin için çocuk fikrinin nasıl "ani" olabildiği..
Bir de eşinin "hamilelikte bol bol rapor alırsın,doğum izninde de para alır, sonra istifa edersin vs" tarzı yaklaşımı da pek etik değil açıkçası..
Hiç ciddi ciddi düşünmemiştim, aileler tarfından ne zaman konu gündeme gelse, kim bakacak, daha erken v.s. diyip erteledik.
Kendi aramızda da hep ilerde yaparız bir tane dedik, o ilerisi ne zaman gelecek hiç düşünmedik açıkcası.
Evet eşimin düşüncesi iş ahlakı açısından doğru değil ama zaten benim çalıştığım yerde iş etiğinden söz edilmesi mümkün değil... iş yerinde çok ciddi sıkıntılarım var, yöneticimle kavgalıyız zaten aylardır istifaya zorlanıyorum, işten atmak için bahane bulamıyorlar, tazminatımı da ödemek istemiyolar, o yüzden dayanılmaz baskılar görüyorum, artık sabredemediğim için ben de işten ayrılmayı düşünüyordum.
Eşim de madem bu kadar çektin, doğum yapmadan ayrılma diyor, şimdi burdan ayrılıp yeni bir yere girsem ilk 1 yıl doğum izni alamıyorum biliyorsunuz, bu durumda yaş olacak 32 (çocuk dediğiniz de ha deyince olmuyor, en iyi ihtimalden sözediyorum)
Zaten muhtemelen hamile olduğumu öğrenince tazminatımı verir gönderirler (şirket politikası böyle, hamilelere tazminat verip kapıyı gösteriyorlar, işte etik anlayışları bu) bu durumda doğum masrafları ve en azından çocuk 2-3 yaşına gelene kadarki harçlığım çıkar, sonra da işe başlarım. Bu anlamda eşime kızamıyorum, aslında maddi anlamda mantıklı düşünüyor.
Maalesef özel şirketlerde yaygın olarak yapılan bir şey bu, kadınlar hamile kaldığında hem doğum izni boyunca yerine elemen almak zorunda kalacaklarından, hamileyken ve izin dönüşü verimli olmuyor anlayışıyla işten atıyorlar, iş dünyasında kadın olmanın zorlukları bunlar.
Bence eşiniz, tazminatı bilmemneyi bahane ediyor, baba olmak istiyor, çünkü çocuk istemeyen biri bunları düşünmez bile, açıkcası bana şimdi 100 bin TL keş para verseler yine de çocuk yapmam!
Bir an hiç bebeğiniz olamayacağını düşünün. Çok üzülür müydünüz? Ona göre verin kararınızı. Sonra eğer karar verirseniz ve Allah nasip eder de bir evlat sahibi olursanız kimin bakacağını nasıl olacağına karar verirsiniz. Korkmuşumdur hep önyargılı olmaktan. Varsayımlarla hareket etmekten. Zaman neyi getirir bilemezsiniz.
Eşimle 10 yıldır birlikteyiz ve Allaha Şükür, bugüne kadar en ufak bir yanlışı olmadı bana, ama işte anne olmak o sorumluluk çok zor geliyor
o zaman eşini kırma ve bir tane Allahın izniyle bebişiniz olsun sende 29 yaşındaymışsın az bi yaş değil bence sorunlarında yokmuş maşallah hadi güzel haberlerini bekliyoruz
Maalesef bu konuda kötü bir deneyimim de oldu, evlendikten kısa bir süre sonra nefrit oldum, böbreklerimde taş da vardı, çok ağır ilaçlar kullanmak durumundaydım, tedavim devam ederken, korunduğumuz halde hamile kalmışım, doktor ilaçların bebeği etkilemiş olabileceğini, yine de biraz bekleyip gözlemlememiz gerektiğini söyledi, hayati tehlikem olduğu halde tedavimi yarım bıraktım, bebeği dünyaya getirecektim ama kısa bir süre sonra karnımda öldü
Biz de zaten daha erkendi diye teselli ettik kendimizi, sonra da hep daha erken erken diye geçiştirdik, bi baktık yılları devirmişiz böyle...
biz daha cok yeni evliyiz 7 aylık ama benim eşimin ileriye dönükte bir cocuk istegi ve sevgisi yok(31 yasında) sen istemesen hiç yapmam istemiyorum diyo.keske o istesede ben yapmasam biraz daha bekleyelim desem.. ama istemiyoo işte.. bende o istemeden istemeyecegime göre olmucak yanii. zaten 2 ay ilac kullanmadım doktor yasakladı. korunmadıkta. ama hamile kalmadımm. o da kafamı kurcalıoo. neyse yani belki size bir fikir olur diye yazdımm. bide böyle durumlar var
