Ah ah o ayri bir dert. Benim mesela babam cok ilgili bir babadir, yani sahip cikar, arar sorar, ilgilenir, herseyi alir vs ama cok sinirlidir. Hayatim boyunca hep babamin dayagini yedim. Cok da kufurbazdir. Bana kufretmese de yanimda kufurlu agzi hic durmaz, bagirmasi cagirmasi hic bitmez, bu durumdan cok rahatsiz oluyorum acikcasi. Bu gibi davranislarindan dolayi babamla beraber olmak bana rahatsizlik veriyor.
Annemle aramiz hic ama hic iyi degil. Biliyorum bir anne olarak beni seviyor, o da bana herseyi alir, verir ama bir dk lik muhabbetimiz yok. Yani iletisimimiz sifir. Beni hic dogru duzgun, arkadasca dinlemez, hic icimi dokemiyorum ona rahatca. Bir de yillarca beni dove dove buyuttu, anneme o yuzden taa kucuklukten beri hic isinamadim, hic opup kokladigini, sevdigini hatirlamiyorum. Gecen yil dogumda geldiginde iki ay boyunca beni lohusa halimle aglatti annem. Farkinda olarak, isteyerek yapmiyor biliyorum ama dengesiz, nerede nasil davranacagini, nerede nasil konusacagini bilmeyen bir karakteri var annemin. Bu haliyle istemeden cok fena ortalik karistiriyor, cok fena kalp kiriyor.
Erkek kardesimle de muhabbetimiz ve aramiz cok kotu. Siddetin cok yogun oldugu bir ailede buyuduk ikimiz de, birbirimizle cok kavga ettik. Sonralari ben nisanliyken bile erkek kardesim beni cok fena dovmustu, darp raporu alip, mahkemeye vermisligim bile var onu.
Bu kadar siddet ve kavga dolu bir ortamdan cikinca, bir de dedigim gibi hic erkek arkadasim olmamis, hic birini sevmemis, sevilmemisim, esimin ilgisine kanip bir anda asik oldum. Ilk baslarda hos gelen ilgisi ile baglandim ona. Sonra tabi saklamadi karakterini, nisanlilik, dugun, evlilik ilk yillar, sonraki yillar hep agzimdan burnumdan geldi. Ama bosanamadim. Simdi 5. yilimiz, kizim 18 aylik. Yok yani olmuyor, olmuyor, olmuyor....
rosalone
herkesin ve her şeyin daha iyisi vardır . Daha iyiyi ... en iyiyi bulmakla ya da beklemekle harcanan eforun mevcutu daha güzelleştirmeye çalışmaya harcanması gerek bence .
Böyle mi diyelim ? Bence demeyelim ....
