Ben de bunu merak ediyorum iste. Hic erkek tanimadim, sosyal olarak bile bir erkek arkadasim olmadi. Esim kisisini ile de zaten internetten tanistik, biraz ilgi gosterince, birkac mesaj atinca kandim hemen. Oyle gonlumu almak icin hediyeler, cicekler, bocekler de almadi ki hic. Birkac mesajina tav oldum, o kadar bombostu ki kalbim. Ee tabi adamin zekasi, kariyeri ve akademik idealleri de vardi bana etkileyici geldi. Aslinda ben yokluga pek katlanamam, baba evinde de yokluk gormedim o yuzden durumumuzun iyi olmasi kismi hosuma gidiyor.
Ama cok buyuk bir egosu var, benimle degil kimseyle mutlu olmazdi esim. Benimle degil kiminle evlenirse evlensin hep yukardan bakar, hep asagilardi. Cevremizde de cok nadir ben gibi her isi yapan, ayaklarinin uzerinde duran kisiler. (kendimi ovmek icin soylemiyorum) Cogu kisi ingilizce bilmiyor, araba kullanamiyor, master, doktora yapmiyor, hatta guzel yemekler bile yapmiyor, ben hepsini yapmama ragmen yaranamiyorum, hala cenesi hic durmadan beni asagilar, sikayet eder, hakaret eder, elestirir. Mesela araba kullanmami surekli elestirir, anneligimi elestirir, teknoloji kullaniminda bir yanlisim olsun sen teknoloji calisiyordun de mi der elestirir. Surekli sorumsuz der bana, yorgunluktan uyuyakalayim elestirir. Yemek yapamayayim, yetisemeyim elestirir. Bir yere gidelim dedigimizde, gidiyorsak bile yol boyu cenesi durmaz. Hep benim istedigim oluyormus da, hep ben mutlu olayim diye geziyormusuz da, ben kendimden baska kimseyi dusunmuyormusum da vs vs vs. Ben gezmek istiyorum ya o yuzden.
Koskoca ABD deyiz, ikimiz de maasliyiz cok sukur, ilk evden cikisimiz, tatilimiz 4. senemizde oldu, o da benim zorumla iste.
Yani tabi aslinda kendini de saklamadi, ilk tanistigimizdan gunden beri tum egosuyla karsimda duruyordu. Birkac mesaja kanip da asik olan benim. Butun hata bende. Ne flort doneminde ayrildim, ne nisan atabildim. amannn oyle iste, konu da sapiyor da icimi dokuyorum ne yapayim.
