2,5 yıllık evliyim,15 yaşında birbirimize aşık olmuştuk, 8 yıl konuştuk, şimdi6 aylık bir bebeğim var, çok mutsuzum, eşime karşı sevgim öyle azaldı ki, zaten aldatma durumları falan da oldu şuanda sadece kızım için evliliğime devam ediyorum, sanki bi sorun yok gibi, ne bu ev benim için bir yuva ne de eşim bir hayat arkadaşı. beni sevdiğini falan söylüyor ama sevgisini gösterecek hiçbirşey yapmıyor hatta bazen çok ilgisiz. zaten cinsel olarakda gitgide uzaklaşıyoruz. onunla konuşmak iletişime geçmek çok zor, ne beni dinler ne de anlamaya çalışır, hamileyken bile tartışmalarımız sırasında bana ne hakaretler etti. her zaman anne babasını benden önde tutar, hiç bir zaman savunmaz zaten babası çok geri kafalı ve cahil, Allahtan kayınvalidemle sorunum yok. işin garibi kocam kendini çok mükemmel bi eş zannediyor. neymiş beni annemlere götürüyomuş, aç açıkta değilmişim, içkisikumarı yokmuş... anlatacak öyle çok şey varki hangisini anlatayım bilemiyorum. bi de abuk sabuk düşüncelri var neymiş karı herzaman bulunurmuş da anne baba bulunmazmış, ben el kızıymışım, erkek bi adım önden gidermiş(ya dedem 70 yaşın üstünde onda bile bu düşünceler yok). evlendiğimizden beri borç ödüyoruz hem de eşimin amcasının borcunu. bıktım ya amcası da bunlar abuksabuk fikirler verir, karısını çocuklarının gözü önünde döver falan. bi de heryerde hava atarlar biz çok tutkun bi aileyiz diye. bana bi ayakkabı alır söyler de durur amcasına milyarlar verdi daha da ona yaranmaya çalışıyor ya mahvoluyorum. bu borçlar yüzünden hem benim ailemin taktığı takılar gitti hem de evliliğimizin ilk yılları mahvoldu. evlilikteki amaç hayatı paylaşmaktır, önemli olan bu tarz yükleri birlikte taşımaktır. ama hem beni her konuda geri plana atması,ilgisizliği, bana değer vermemesinden dolayı kendimi salak yerine konmuş gibi hissediyorum