Evet bu aralar çok ilgili
Evet bu aralar çok ilgiliOnu eskisi gibi sevmen için bir çabası var mı peki ?
Demek ki soğuk insanlar yani yapacak bi şey yok. Farzedin ki eşiniz tek çocuk, o sizi kardeşlerime gidelim diye zorlamıyorsa burda kafaya takacak bi durum yok. Herkes kalabalığı sevmek zorunda değil, inanın oğlum insan görsün diye kaygım olmasa bende kimselere gitmem. Ne kdr az insan, o kadar kafa rahatlığı.Bu arada tek tek aklıma geldikçe yazıp içimi dökmek istiyorum. Çocuğumu görmeye kamyonlarım ve görümcelerim bebeğim tam 4 aylıkken geldiler. Nedenini hâla anlayamıyorum
Ailesini çok kafaya takmayın. Klasik erkek ailesi. Benim eşimin aileside böyle. Fazlası var eksiği yok. Ama eşiniz zor zamanlarda sizi yalnız bırakarak ayıp etmiş. Sorunu konuşarak halledemezseniz terapi alın birlikte.Herkese merhaba biraz uzun olacak zamanı olan okuyup yardımcı olursa sevinirim.
Öncelikle eşimden bahsedeyim. Eşimle çok severek 6 yıl sevgili olup sonrasında evlendik.
Düğün sırasında eşimin ailesi hiç bir şekilde oynamadı düğüne sahip çıkmadılar erkek tarafı genelde daha baskın oluyor ama bizim düğünümüzde benim ailem benim dostlarım vardı. Not: Düğünde oynamamalarının sebebi dini boyut değil. Çünkü sonrasında düğünlerde nasıl oynadıklarını hem de uzak akrabalarının düğününde kendi gözlerimle gördüm..
Maddi olarak hiçbir fayda sağlamadılar yapılacak altınların parasını eşim onlara önden verdi eksik yaptılar abileri düğünümüzde yabancı gibi çeyrek taktı ve eşim yıllarca çalışıp bekar haliyle tüm aileye lüks bir ev alabilecek kadar maddi destek sağlamış ama kendi ihtiyacı olunca kimse borç bile vermedi ona. Bu arada benim güzel bir birikimim vardı sanmayın ki paraya ihtiyacı olan biriyim. Sadece kıymet verilmemesi kurnazlık yapılması zoruma gitti.
Tüm bu olanlara rağmen düğün sonrası kimseye karşı tavrı değişmedi. Hepsini çok sevip saydı.. Ben de uzatmadım ailedir diyip unuttum. Hatta kayınvalidemin bi yere borcu vardı evlendiğimiz günün ertesinde eşimi arayıp ağladı o sırada çok üzüldüm vicdan yaptım eşim anlamadı ama ben anladım ki maddi destek istiyor 3 yıl önceki parayla 25 bin tl verelim dedim. (Eşim telefonla konuşurken kaş göz yaptım) annesi beni bi kere arayıp sormadı teşekkür bile etmedi. Neyse dedim Allah için yaptım. Hep iyi anlaşalım istedim sorun çıkmasın mutlu bir aile olalım falan… Tabi sonrasnda farkettim ki çabalayan sadece benim ve buna bir dur dedim eşimle de konuştum olmaz böyle dedim. Eşim de evet haklısın diyip yine ailesini atmazdı her şeye göz yumardı susardı tartışırdık.
Eşimin ailesi nasıl desem tesettürlü bir aile.. benim ailemde öyle aslında ama tesettürlü olmayana karışmazlar kendi tercihi diyebilirler. Benim giyimim üstü Kapalı bir şekilde problem olmuştu ama açık giyinen biri de değilim kot bluz tarzı. Tabi ki kimse için kılık kıyafetimi değiştiremem. Eşimin ailesi çok tuhaf bir yapıda herkes ama herkes birbirinin yüzüne güler ama kimsenin birbirini sevmediğini hissedersin. Mesela bana o kadar tatlı dille konuşurlar ama o kadar samimiyetsiz gelir ki anlatamam.. Eşime beni çok sevdiklerini anlatıp ertesi günü bana tepeden bakıp laf sokarlar..
Bu tür tutumları yüzünden eşimle çok tartıştık. Eşimle tartışma sebebim de şu onların bana hiçbir faydası yokken eşimin herkesin yardımına koşması.. Herkes derken gerçekten herkes.
İlk 1 yıl çocuk düşünmedik gezdik tozduk sonrasında rabbime şükür ki hamile kaldım. Her şey çok güzel gidiyordu eşimi çok seviyordum her şeyi kafamdan atıp önüme bakıyordum çok mutluydum hem de deli gibi. İnsanlar beni görünce o kadar pozitiftim ki herkesin enerjisini arttırıyordum. Herkese evlenin falan diyordum
Doğumum sırasında kayınvalidem aynı gün bize geldi annem de aynı şekilde ve eşim annesine söylemişti “anne ilk hafta kayınvalidem gelecek haftaya da sen gel” diye. Niye geldiğini anlamamıştık meğerse çocuğun hediyesini takıp bi daha gelmemek içinmiş. Doğum yaptığım gün annem yanımda kalmıştı ben de o da çok yorgunduk kayınvalide gelince annem bi de ona hizmet etti yemek meyve vs. Kayınvalide de yardım ediyormuş gibi gözüküp etmedi. Akşamı gitti ve oğlunu aradı oğlum ben çok hastayım ilaç alıyorum fln diyip bana yardıma gelmedi ben tam 6 ay boyunca bu çocuğa tek başıma baktım. Kolik bir bebekti o ağlardı ben de ağlardım ama bikaç saat değil uyanık olduğu her saniye ağlardı hep kucağımdaydı yemek yemezdim su içmezdim afedersiniz tuvalete bile gidemezdim annem ara ara gelirdi yemek evi toparlardı ama onun da kendi çocukları olduğu için bana yetemezdi. Bebeğim sabah 6da uyanır 3-4e kadar uyumazdı ben de o süreçte ağzıma bir lokma alamazdım emzirdiğim için içim kıyılırdı ama şu an dönüp bakınca o kadar aptalmışım ki çalışan bir kadınım öğretmenim ve bana yardım edecek biriyle anlaşabilirdim ama lohusa depresyonu sonucu hiç mantıklı düşünememişim. Eşim bu zorlu süreçte hiç ama hiç yardımcı olmadı tam tersi bu süreçten ve sıkıntıdan kaçmak için işi bahane edip evden çıkardı ve günden güne ondan soğudum nefret ettim şu an bebeğim büyüdü o zorlu günler geçti ve nedense aklı başına gelmiş eşimin(!) çok pişmanmış ama ben atlatamıyorum. Ailesini değil onu suçluyorum çünkü yazamadığım çok şey var daha. İlk hafta bebeğimi hastaneye yatırdık ve ailesinden bir kişi bile gelmedi bunu eşime söyleyince ailesini savundu tartıştık bunun gibi binlercesi.. Şu an ailesini savunmuyor ve görüşmüyor hepsine karşı tavırlı ama benim içim soğumuyor. Boşanmayı da düşündüm. Fikirlerinizi merak ediyorum
Bu iyi birşeyEvet bu aralar çok ilgili
Bana soğuklar evet ama kendileri bilir artık benim ailem de kalabalık sayılır onlarla görüştürürüm kafaya takmayacam artık onlarıDemek ki soğuk insanlar yani yapacak bi şey yok. Farzedin ki eşiniz tek çocuk, o sizi kardeşlerime gidelim diye zorlamıyorsa burda kafaya takacak bi durum yok. Herkes kalabalığı sevmek zorunda değil, inanın oğlum insan görsün diye kaygım olmasa bende kimselere gitmem. Ne kdr az insan, o kadar kafa rahatlığı.
Evet birkaç sefer konuştuğumuz için artık biliyordur diye umuyorum şu an bana hep şunu söylüyor senin artık hiçbir konuda üzülmeni istemiyorum bunun için elimden geleni yapacağımBu iyi birşey
Bu kırgınlıklarından haberi var mı eşinin. Tam olarak neye kırgın olduğundan
şu an için hallettik sayılır. Umarım bundan sonra her şey güzel olurAilesini çok kafaya takmayın. Klasik erkek ailesi. Benim eşimin aileside böyle. Fazlası var eksiği yok. Ama eşiniz zor zamanlarda sizi yalnız bırakarak ayıp etmiş. Sorunu konuşarak halledemezseniz terapi alın birlikte.
Peki eşin onlara gidip gelme mevzuu arama sorma konusu da sana baskı yapar mı ? Yok torunlarını görsünler gitmemiz lazım bilmem ne diyeBana soğuklar evet ama kendileri bilir artık benim ailem de kalabalık sayılır onlarla görüştürürüm kafaya takmayacam artık onları
Bu konuyu konuştuk çocuğu görmek isterlerse kendi götürebilir de hiç sanmıyorum zaten hiç öyle bir istekleri olmadıPeki eşin onlara gidip gelme mevzuu arama sorma konusu da sana baskı yapar mı ? Yok torunlarını görsünler gitmemiz lazım bilmem ne diye
Hiçbir zaman unutamayacağız orası kesin.. Benim eşim ağlama sıralarında yanımda değildi belki yanımda olsa o da o şekilde davranırdı artık orasını kestiremiyorum. Eşiniz düzelmiştir umarım. Benim eşim şu an için daha çok yardımcı oluyor ama insanın içi hep bir buruk.. Umarım ben de geçti gitti o günler diyebilirim çünkü hâla çok zorAyy sanki kendi yaşadıklarimdan kesitler gördüm konunuz da.
Benim eşimde hiç yardımcı olmadı, hatta baskı yaptı. Bağırdı çağırdı çocuk ağlarken . SUSTUR ŞUNU falan derdi.Nasıl? Düğmesi mi var? Nasıl susturacagim ? Neyse geçti gitti o günler. İçimde oluşan kırıkların haddi hesabı yok. İlk çocuk 12 yaşında ...
Ben de çocuk ilk dogdugunda yardımcı tutmustum yarım gün, o gelmese resmen aç kalırdım bebek sürekli kucağımda mizlanirken hiçbir iş yapamiyordum...siz yine sansliymissiniz anneniz var benim annem de yok vefatbetti..Keşke ben de öyle yapsaydım ve keşke onlardan bişey beklemeseydim
Yaa harikasınız o kadın için bu yaptığınız çok anlamlı olmuştur diye düşünüyorum. Ben de nerde bir hamile yeni doğum yapmış birini görsem elimden geleni yapmaya çalışıyorum istemsizce empati kuruyorum. Dediğiniz gibi insan olmak zor değilBen de çocuk ilk dogdugunda yardımcı tutmustum yarım gün, o gelmese resmen aç kalırdım bebek sürekli kucağımda mizlanirken hiçbir iş yapamiyordum...siz yine sansliymissiniz anneniz var benim annem de yok vefatbetti..
Burdaki bakmak zorunda degilci tayfa da bana ilginç geliyor, bakmak zorunda tabii ki değil ama ilk birkaç ay haftada 2/3 gün gelip biraz bebek pispislasa bir kap yemek getirse de ölmezdi değil mi? Bu isler gönül işi, belli ki oğluna da size de torununa da değer vermiyorlar..
Bugün Kocamın iş arkadaşının evine gittik ikiz bebekleri oldu daha çok küçükler...Bi mutfağını topladım ,bebeği oyaladim, annesi oturtup bir soluklandi...İnsan olmak çok zor değil sadece bazı şeyleri gönülden istemek lazım...
seni tabii ki çok iyi anlıyorum...ama sonuçta kayınaileni değiştiremezsin... değiştirebileceğin tek şey kendinsin... bu zamanlar geçecek zorluklar yavaş yavaş kolaylaşıyor... benim kızım da 3 yaşına geldi çok şükür zorluğu kalmadı...Yaa harikasınız o kadın için bu yaptığınız çok anlamlı olmuştur diye düşünüyorum. Ben de nerde bir hamile yeni doğum yapmış birini görsem elimden geleni yapmaya çalışıyorum istemsizce empati kuruyorum. Dediğiniz gibi insan olmak zor değil
Anneniz için çok üzgünüm başınız sağolsun mekanı cennet olsun inşaallah
Sanırım benzer şeyler yaşamışız beni anladığınızı hissettim. Kayınvalidem aradığında 7 saattir uyanığım ama hiç bişey yiyemedim dediğimde vah vah diyişini unutamıyorum. Evlerimiz çok uzak da değildi ayrıca…
Yani kimse gelip sonsuz bakamaz ki zaten istediğimiz o değil. Emzirme alt değiştirme bunları zaten biz yapıyoruz ama sizin de dediğiniz gibi hafta da birkaç gün ilk zamanlarda gelip biraz pışpışlasalar onları zorlamazdı.
Asıl sorun bize değer vermemeleri değil inanın yine vermesinler ama karşılık olarak bizden de her şeyi beklemesinler. Kendi sorunlarında ölüp bitelim ama onlar bize uzaktan baksın istiyorlardı
Neyse ki çok şükür her şey gelip geçti hiçbir şey kalıcı değil. Herkes yaptığıyla kalıyor
Evet bu aralar ben de tam bu konu hakkında çevreme bakınıyordum. Çok şükür şu an çok daha rahatım. Eşim de destek oluyor artık. Sizin adınıza çok sevindim güle güle büyütün kızınızıseni tabii ki çok iyi anlıyorum...ama sonuçta kayınaileni değiştiremezsin... değiştirebileceğin tek şey kendinsin... bu zamanlar geçecek zorluklar yavaş yavaş kolaylaşıyor... benim kızım da 3 yaşına geldi çok şükür zorluğu kalmadı...
tabii ki kimse kimseye güvenerek sorumluluk altına girmemeli ama sonuçta sosyal bir varlığız, yardımlaşmaya ihtiyaç duyuyoruz...nesiller boyunca insanlar yardımlaşarak , sosyalleşerek evrimleşti. çekirdek aile olarak her şeyi halledip evimize kapanmamız evrimsel olarak gerçekçi bile değil (Sapiens kitabını okuyanlar bilir).
ekonomik durum uygunsa yarım gün , ya da haftada birkaç saat oyun ablası vs desteği almanızı şiddetle öneririm.
çok teşekkür ederim. 0-3 yaş arası her şeyi oyunla öğreniyorlar. o yüzden oyun ablası ya da oyun grubu tarzı yerler çok faydalı.Evet bu aralar ben de tam bu konu hakkında çevreme bakınıyordum. Çok şükür şu an çok daha rahatım. Eşim de destek oluyor artık. Sizin adınıza çok sevindim güle güle büyütün kızınızı
Bunları duymak çok güzel. Bir yandan hemen büyüsün bir yandan bu anların tadını çıkarayım diyorumçok teşekkür ederim. 0-3 yaş arası her şeyi oyunla öğreniyorlar. o yüzden oyun ablası ya da oyun grubu tarzı yerler çok faydalı.
benim kızım da oyun grubuna gidiyordu fakat malum son zamanlardaki salgından dolayı ara verdik kasımdan beri. Mayıs haziran gibi önce yarım gün sonra tam gün kreşe vereceğim.
benim de eşim çok destektir bu arada saatlerce sıkılmadan oynar , fazla mesai yaptığımda çocuğa tek başına ekransız bakmayı başarıyor...büyüdükçe işler kolaylaşıyor.
Yok konuşuldu aslında.. Zaten sorunun kaynağı eşim. Bana destek olsa kimseye ihtiyacım kalmazdı. Şu an destek oluyor pişman olduğunu da söylüyor. Unuttum denemez ama samimiyetine inandım gibi.Konuda neden eşinizin ailesinden daha büyük suclu olduğu konuşulmuyor? Kv de ayıp etmiş haklısınız. Ama onun sorumluluğu değil bebek kocanizin sorumluluğu yardım etmek. Kendisi kaçamaz öyle. Sakin unutmayın kocanızın yaptıklarını
Yazdıklarınızı okuyunca nasıl olabilir dedim hemen hemen benzer şeyler bizde eşimle 5 yıldır evliyiz ve aynı olaylar sarmalı benimde başımdaydı taki hamile kalıp bebeğimle ilgilenmeye başlayana kadar sonra baktımki ben onlara hayatımda çok yer veriyormuşum aslında değmiyorlar bunu geç öğrendim meğerse biz eşimle evlenmek istediğimizde herkes karşıymış daha geçen aylarda öğrendim küçük kuzeni ağzından atıverdi :)) kayınvalidem eşim onun sözünü dinlemiyor benimle evlenmek istiyor diye çok ağlamış .. Herneyse tek gelinleri olarak sevilmediğimi bilmek onur verici :) gururum okşandı adetaHerkese merhaba biraz uzun olacak zamanı olan okuyup yardımcı olursa sevinirim.
Öncelikle eşimden bahsedeyim. Eşimle çok severek 6 yıl sevgili olup sonrasında evlendik.
Düğün sırasında eşimin ailesi hiç bir şekilde oynamadı düğüne sahip çıkmadılar erkek tarafı genelde daha baskın oluyor ama bizim düğünümüzde benim ailem benim dostlarım vardı. Not: Düğünde oynamamalarının sebebi dini boyut değil. Çünkü sonrasında düğünlerde nasıl oynadıklarını hem de uzak akrabalarının düğününde kendi gözlerimle gördüm..
Maddi olarak hiçbir fayda sağlamadılar yapılacak altınların parasını eşim onlara önden verdi eksik yaptılar abileri düğünümüzde yabancı gibi çeyrek taktı ve eşim yıllarca çalışıp bekar haliyle tüm aileye lüks bir ev alabilecek kadar maddi destek sağlamış ama kendi ihtiyacı olunca kimse borç bile vermedi ona. Bu arada benim güzel bir birikimim vardı sanmayın ki paraya ihtiyacı olan biriyim. Sadece kıymet verilmemesi kurnazlık yapılması zoruma gitti.
Tüm bu olanlara rağmen düğün sonrası kimseye karşı tavrı değişmedi. Hepsini çok sevip saydı.. Ben de uzatmadım ailedir diyip unuttum. Hatta kayınvalidemin bi yere borcu vardı evlendiğimiz günün ertesinde eşimi arayıp ağladı o sırada çok üzüldüm vicdan yaptım eşim anlamadı ama ben anladım ki maddi destek istiyor 3 yıl önceki parayla 25 bin tl verelim dedim. (Eşim telefonla konuşurken kaş göz yaptım) annesi beni bi kere arayıp sormadı teşekkür bile etmedi. Neyse dedim Allah için yaptım. Hep iyi anlaşalım istedim sorun çıkmasın mutlu bir aile olalım falan… Tabi sonrasnda farkettim ki çabalayan sadece benim ve buna bir dur dedim eşimle de konuştum olmaz böyle dedim. Eşim de evet haklısın diyip yine ailesini atmazdı her şeye göz yumardı susardı tartışırdık.
Eşimin ailesi nasıl desem tesettürlü bir aile.. benim ailemde öyle aslında ama tesettürlü olmayana karışmazlar kendi tercihi diyebilirler. Benim giyimim üstü Kapalı bir şekilde problem olmuştu ama açık giyinen biri de değilim kot bluz tarzı. Tabi ki kimse için kılık kıyafetimi değiştiremem. Eşimin ailesi çok tuhaf bir yapıda herkes ama herkes birbirinin yüzüne güler ama kimsenin birbirini sevmediğini hissedersin. Mesela bana o kadar tatlı dille konuşurlar ama o kadar samimiyetsiz gelir ki anlatamam.. Eşime beni çok sevdiklerini anlatıp ertesi günü bana tepeden bakıp laf sokarlar..
Bu tür tutumları yüzünden eşimle çok tartıştık. Eşimle tartışma sebebim de şu onların bana hiçbir faydası yokken eşimin herkesin yardımına koşması.. Herkes derken gerçekten herkes.
İlk 1 yıl çocuk düşünmedik gezdik tozduk sonrasında rabbime şükür ki hamile kaldım. Her şey çok güzel gidiyordu eşimi çok seviyordum her şeyi kafamdan atıp önüme bakıyordum çok mutluydum hem de deli gibi. İnsanlar beni görünce o kadar pozitiftim ki herkesin enerjisini arttırıyordum. Herkese evlenin falan diyordum
Doğumum sırasında kayınvalidem aynı gün bize geldi annem de aynı şekilde ve eşim annesine söylemişti “anne ilk hafta kayınvalidem gelecek haftaya da sen gel” diye. Niye geldiğini anlamamıştık meğerse çocuğun hediyesini takıp bi daha gelmemek içinmiş. Doğum yaptığım gün annem yanımda kalmıştı ben de o da çok yorgunduk kayınvalide gelince annem bi de ona hizmet etti yemek meyve vs. Kayınvalide de yardım ediyormuş gibi gözüküp etmedi. Akşamı gitti ve oğlunu aradı oğlum ben çok hastayım ilaç alıyorum fln diyip bana yardıma gelmedi ben tam 6 ay boyunca bu çocuğa tek başıma baktım. Kolik bir bebekti o ağlardı ben de ağlardım ama bikaç saat değil uyanık olduğu her saniye ağlardı hep kucağımdaydı yemek yemezdim su içmezdim afedersiniz tuvalete bile gidemezdim annem ara ara gelirdi yemek evi toparlardı ama onun da kendi çocukları olduğu için bana yetemezdi. Bebeğim sabah 6da uyanır 3-4e kadar uyumazdı ben de o süreçte ağzıma bir lokma alamazdım emzirdiğim için içim kıyılırdı ama şu an dönüp bakınca o kadar aptalmışım ki çalışan bir kadınım öğretmenim ve bana yardım edecek biriyle anlaşabilirdim ama lohusa depresyonu sonucu hiç mantıklı düşünememişim. Eşim bu zorlu süreçte hiç ama hiç yardımcı olmadı tam tersi bu süreçten ve sıkıntıdan kaçmak için işi bahane edip evden çıkardı ve günden güne ondan soğudum nefret ettim şu an bebeğim büyüdü o zorlu günler geçti ve nedense aklı başına gelmiş eşimin(!) çok pişmanmış ama ben atlatamıyorum. Ailesini değil onu suçluyorum çünkü yazamadığım çok şey var daha. İlk hafta bebeğimi hastaneye yatırdık ve ailesinden bir kişi bile gelmedi bunu eşime söyleyince ailesini savundu tartıştık bunun gibi binlercesi.. Şu an ailesini savunmuyor ve görüşmüyor hepsine karşı tavırlı ama benim içim soğumuyor. Boşanmayı da düşündüm. Fikirlerinizi merak ediyorum
Güncelleme: Herkese yorumları için çok teşekkür ediyorum konuyu çözdük sayılır