Herkese merhaba biraz uzun olacak zamanı olan okuyup yardımcı olursa sevinirim.
Öncelikle eşimden bahsedeyim. Eşimle çok severek 6 yıl sevgili olup sonrasında evlendik.
Düğün sırasında eşimin ailesi hiç bir şekilde oynamadı düğüne sahip çıkmadılar erkek tarafı genelde daha baskın oluyor ama bizim düğünümüzde benim ailem benim dostlarım vardı. Maddi olarak hiçbir fayda sağlamadılar yapılacak altınları eksik yaptılar abileri düğünümüzde yabancı gibi çeyrek taktı ve eşim yıllarca çalışıp bekar haliyle tüm aileye lüks bir ev alabilecek kadar maddi destek sağlamış ama kendi ihtiyacı olunca kimse borç bile vermedi ona. Bu arada benim güzel bir birikimim vardı sanmayın ki paraya ihtiyacı olan biriyim. Sadece kıymet verilmemesi zoruma gitti.
Tüm bu olanlara rağmen düğün sonrası kimseye karşı tavrı değişmedi. Hepsini çok sevip saydı.. Ben de uzatmadım ailedir diyip unuttum. Hatta kayınvalidemin bi yere borcu vardı evlendiğimiz günün ertesinde eşimi arayıp ağladı o sırada çok üzüldüm vicdan yaptım eşim anlamadı ama ben anladım ki maddi destek istiyor 3 yıl önceki parayla 25 bin tl verelim dedim. (Eşim telefonla konuşurken kaş göz yaptım) annesi beni bi kere arayıp sormadı teşekkür bile etmedi. Neyse dedim Allah için yaptım. Hep iyi anlaşalım istedim sorun çıkmasın mutlu bir aile olalım falan… Tabi sonrasnda farkettim ki çabalayan sadece benim ve buna bir dur dedim eşimle de konuştum olmaz böyle dedim. Eşim de evet haklısın diyip yine ailesini atmazdı her şeye göz yumardı susardı tartışırdık.
Eşimin ailesi nasıl desem tesettürlü bir aile.. benim ailemde öyle aslında ama tesettürlü olmayana karışmazlar kendi tercihi diyebilirler. Benim giyimim üstü Kapalı bir şekilde problem olmuştu ama açık giyinen biri de değilim kot bluz tarzı. Tabi ki kimse için kılık kıyafetimi değiştiremem. Eşimin ailesi çok tuhaf bir yapıda herkes ama herkes birbirinin yüzüne güler ama kimsenin birbirini sevmediğini hissedersin. Mesela bana o kadar tatlı dille konuşurlar ama o kadar samimiyetsiz gelir ki anlatamam..
Bu tür tutumları yüzünden eşimle çok tartıştık. Eşimle tartışma sebebim de şu onların bana hiçbir faydası yokken eşimin herkesin yardımına koşması.. Herkes derken gerçekten herkes.
İlk 1 yıl çocuk düşünmedik gezdik tozduk sonrasında rabbime şükür ki hamile kaldım. Her şey çok güzel gidiyordu eşimi çok seviyordum her şeyi kafamdan atıp önüme bakıyordum çok mutluydum hem de deli gibi. İnsanlar beni görünce o kadar pozitiftim ki herkesin enerjisini arttırıyordum. Herkese evlenin falan diyordum
Doğumum sırasında kayınvalidem aynı gün bize geldi annem de aynı şekilde ve eşim annesine söylemişti “anne ilk hafta kayınvalidem gelecek haftaya da sen gel” diye. Niye geldiğini anlamamıştık meğerse çocuğun hediyesini takıp bi daha gelmemek içinmiş. Doğum yaptığım gün annem yanımda kalmıştı ben de o da çok yorgunduk kayınvalide gelince annem bi de ona hizmet etti yemek meyve vs. Kayınvalide de yardım ediyormuş gibi gözüküp etmedi. Akşamı gitti ve oğlunu aradı oğlum ben çok hastayım ilaç alıyorum fln diyip bana yardıma gelmedi ben tam 6 ay boyunca bu çocuğa tek başıma baktım. Kolik bir bebekti o ağlardı ben de ağlardım ama bikaç saat değil uyanık olduğu her saniye ağlardı hep kucağımdaydı yemek yemezdim su içmezdim afedersiniz tuvalete bile gidemezdim annem ara ara gelirdi yemek evi toparlardı ama onun da kendi çocukları olduğu için bana yetemezdi. Bebeğim sabah 6da uyanır 3-4e kadar uyumazdı ben de o süreçte ağzıma bir lokma alamazdım emzirdiğim için içim kıyılırdı ama şu an dönüp bakınca o kadar aptalmışım ki çalışan bir kadınım öğretmenim ve bana yardım edecek biriyle anlaşabilirdim ama lohusa depresyonu sonucu hiç mantıklı düşünememişim. Eşim bu zorlu süreçte hiç ama hiç yardımcı olmadı tam tersi bu süreçten ve sıkıntıdan kaçmak için işi bahane edip evden çıkardı ve günden güne ondan soğudum nefret ettim şu an bebeğim büyüdü o zorlu günler geçti ve nedense aklı başına gelmiş eşimin(!) çok pişmanmış ama ben atlatamıyorum. Ailesini değil onu suçluyorum çünkü yazamadığım çok şey var daha. İlk hafta bebeğimi hastaneye yatırdık ve ailesinden bir kişi bile gelmedi bunu eşime söyleyince ailesini savundu tartıştık bunun gibi binlercesi.. Şu an ailesini savunmuyor ve görüşmüyor hepsine karşı tavırlı ama benim içim soğumuyor. Boşanmayı da düşündüm. Fikirlerinizi merak ediyorum
Karışık yazdım aslında. Eşim uyuduğu için bir hışımla içimdekileri karışık bir şekilde dökmüşüm.Ben çok da bir şey anlamadım anlattıklarınızdan. Doğumdan sonra ilk bir hafta kayınvalidenizi istemediğinizi, annenizi istediğinizi yazmışsınız. Hatta eşiniz annesine ilk bir hafta gelme demiş. Yazınızın sonunda bebeğim ilk hafta hastaneye yattı eşimin ailesinden kimse gelmedi demişsiniz.
Benim giyimim ailesi için sorun oldu demişsiniz, bir olay yaşadınız onu anlatacaksınız sandım. Ama yüzüme iyi davranıyolar ama bence rahatsızlar bu durumdan demişsiniz. Ancak ortada bir olay yok.
Kayınvalidenizden uzun uzun şikayet etmişsiniz aslında hoşnut değilsiniz ondan ama bir yandan bana bebek bakımında size yardım etmesini beklemişsiniz. Şikayet ettiğiniz şeyler ve istekleriniz birbiriyle çok çelişkili.
Eşinizin kolik bebeğiniz varken yardım etmemesi konusunda ise yüzde yüz hak verdim size. Diğer kısımları çok çelişkili buldum.
Bu söylediklerinizi annem de söylüyor bilmiyorum psikolojik olarak iyi hissetmiyorumBana da olay biraz garip geldi. Garip derken bende böyleyim aslında da neyse. Hem istemiyorsunuz hem bozuluyorsunuz.
Bu konular bir tarafa gerçekten çok büyük bir olay yok ailesiyle ilgili. Yine de boşanmayı düşünüp içinizin soğuduğunı demişsinizz. Soğuduysa bişe diyemem, bi çok sebebi vardır belki yazılan yazılmayan , ama sadece bu sebeplerden soğuduysanız abartmayın derim.
Boşverin siz ailesini eşinize bakın, şu an pişman sizi koruyup kolluyor tavır koyarak. Bilmiyorum hakkınızda hayırlısı olsun
Tamam işte ilk bir hafta eş ailesinin gelmemesini kararlaştırmışsınız. Hatta eşiniz açık açık annesine gelme demiş. Ama bebek bu süre zarfında hastaneye gidince gelmediler diye bozuluyosunuz. Sizce normal mi bu? Aralarında sizin hakkınızda konuştuklarını nerden biliyosunuz? Gördüğünüzün yarısına duyduğunuzun hiçbirine inanmayın derler. Sağdan soldan duyduklarınız yüzünden kavga çıkarmayın derim.Karışık yazdım aslında. Eşim uyuduğu için bir hışımla içimdekileri karışık bir şekilde dökmüşüm.
Doğumdan sonra ilk bir hafta kayınvalidemi istemedim değil sezaryen olduğum için bebeğin altını değiştiremem diye düşündüm anneme daha rahat bir şekilde anne bebeğin altını değişir misin diye sorabilirim diye düşündüm. İkinci hafta daha toparlayacağımı düşündüm bir hafta benim annem diğer hafta da kayınvalide olarak 15 gün rahat atlatırım diye düşündüm. Evet kayınvalidemin davranışlarından hoşnut değildim ama dediğim gibi hep görmezden geldim. Bebeğimi 5. Gün hastaneye yatırdık 2 gece kaldık eve dönünce de hastanede de kimse gelmedi. Giyimimle ilgili kendi aralarında konuşmalar dönmüş. Zaten onlardan çok eşime kızıyorum
Aynen eşime kızgınım. Kayınvalide hastayım deyip 3 gün sonra eşimi aradı beni misafirliğe götürür müsün yemeğe davet edildim demişti yazamadığım çok şey varKimseye güvenip çocuk yapmıyorsunuz, kv hastaymış yardıma gelememiş olabilir, asıl suçlu olan yanınızda olmayan eşiniz. Mesai saatlerinde işte olması gerekiyor zaten de diğer saatlerde de mi yoktu? Önceki olayların hiçbirini anlamadım zaten yarım yamalak anlatmışsınız, eş ailesinin size bariz yaptıkları birşey yok. Eşinize kızgınsınız sadece.
Ama hastane farklı bir durum ben olsam gelirdim gelinimi torunumu görmeye. Belki fazla alınganlık yapıyorum bilmiyorum ama ben çok üzülmüştüm ağlamıştımTamam işte ilk bir hafta eş ailesinin gelmemesini kararlaştırmışsınız. Hatta eşiniz açık açık annesine gelme demiş. Ama bebek bu süre zarfında hastaneye gidince gelmediler diye bozuluyosunuz. Sizce normal mi bu? Aralarında sizin hakkınızda konuştuklarını nerden biliyosunuz? Gördüğünüzün yarısına duyduğunuzun hiçbirine inanmayın derler. Sağdan soldan duyduklarınız yüzünden kavga çıkarmayın derim.
Hayır tabi ki o ne demek. Tam tersi ne altın istersiniz dediklerinde annem bu konuları konuşmamıza gerek yok bizim bölgemizde usül bellidir diğer gelinlerine ne yaptıysanız aynısını yaparsınız dediYapılacak altınları eksik yaptılar demişsiniz,bir liste mi tutuşturdunuz ellerine?Tek haklı olduğunuz nokta,eşinize olan kırgınlığınız bu konuda.Eş ailesinde bir problem göremedim,anlattıklarından yola çıkarak.
Ama siz bunu dert edinmişsiniz ki eksik yaptılar demişsiniz.Burada hep söylüyoruz,eş ailesi bunları yapmakla yükümlü değil,belki dd insanların gücü buna yetti.Hayır tabi ki o ne demek. Tam tersi ne altın istersiniz dediklerinde annem bu konuları konuşmamıza gerek yok bizim bölgemizde usül bellidir diğer gelinlerine ne yaptıysanız aynısını yaparsınız dedi
Ben onu eskisi gibi çok sevmek istiyorum bununiçin zaman gerekli evet ama ara ara yaşadıklarım aklıma geliyor ne yapmalıyım bilmiyorumAnlattığınız kadarıyla ortada aşılamayacak bir şey göremedim ben açıkçası.Eşinizin size destek olması gerekirdi haklısınız,ama olmamış sonradan pişman olmuş.Bence affedilir mi evet affedilir.Çünkü anlattığınız kadarıyla ortada şiddet yok,hakaret yok,aldatma yok vs vs. Bence böyle bir sebepten yuvanızı yıkmayın.
Yemin ederim dert etmemin sebebi maddi değil kıymet vermemeleri. İnsan bi arayıp demez mi biz eksik yaptık ya da bu kadar yapabildik diye. Evet mecbur değiller ama söz de verilmesin. Ben onları zorlamadım hiç bir konuda ve bu yüzden eksik yapıldı kolay lokma görüldü. Bir çöp bile istemedim ama herşeyi isteyene fazla fazla yapılıyor bu bir gerçek Durumu olmayan kişiler değillerAma siz bunu dert edinmişsiniz ki eksik yaptılar demişsiniz.Burada hep söylüyoruz,eş ailesi bunları yapmakla yükümlü değil,belki dd insanların gücü buna yetti.
Bir evlilik terapistine gitseniz mesela eşinizle birlikte?Ben onu eskisi gibi çok sevmek istiyorum bununiçin zaman gerekli evet ama ara ara yaşadıklarım aklıma geliyor ne yapmalıyım bilmiyorum
Ben düğünde bana ne takilacağını bilmiyordum,umurumda da değildi çünkü sevdiğim insanla evleniyordum.Az altın takıldı diye de kendimi hiç kolay lokma olarak görmedim.Değerimizi belirleyen etkenler bunlar değil.Neyse,oldukça hassas birisiniz.Çift terapisi alarak çözümleyebilirsiniz belki de.Yemin ederim dert etmemin sebebi maddi değil kıymet vermemeleri. İnsan bi arayıp demez mi biz eksik yaptık ya da bu kadar yapabildik diye. Evet mecbur değiller ama söz de verilmesin. Ben onları zorlamadım hiç bir konuda ve bu yüzden eksik yapıldı kolay lokma görüldü. Bir çöp bile istemedim ama herşeyi isteyene fazla fazla yapılıyor bu bir gerçek Durumu olmayan kişiler değiller
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?