merhaba kızlar
2,5 yıllık evliyim...eşimle aramız uzun süredir bir iyi bir kötü....anlaşmıyoruz artık onu bilmem ama ben her geçen gün ondan soğuyorum..araya soğukluk girincede bazı şeyleri daha iyi görmeye başladım...önceden ona dair herşeyi koşulsuz seviyordum sorgulamadan buna ailesi de dahil...ama anladım ki o kadar da mükemmel değiller..
biz evlendiğimizden beri bebek istiyoruz yada ben istiyorum artık bilmiyorum...ben bi kaç kez doktora gittim bişey çıkmadı..bir kere doktora gittiğimizde doktor beni muayene ettikten sonra eşimi çağırdı ondanda bir takım tahliller istedi..neyse eşimde bir takım sıkıntılar çıktı ama basit boyutta işte o zamandan beri aramız iyi değil
doktora gitmiyo yaptığım kürleri içimiyo yemiyo..tamam gitcem dio benimle dalga geçer gibi beni aylarca oyalıyo...bu yüzden o kadar kavga ettik ki...ve eşim sinirlenince ayarı kaçıyo adamın çok kırıcı oluyo...artık bende onu sallamıyorum ama bunu bilerek yapmıyorum...en son yine bana söz verdi ama yapmadı..ben bi kaç gündür tamamen soyutladım onu hayatımdan...ilgilenmiyorum ama dediğim gibi bilerek değil içimden gelmiyo...sabah tam işe geldim aradı..
benim yüzüm gülmüyomuş..beni mutlu edmiyomuş daha ne yapacakmış...tabi yine o haklı
bende yaptığı olumsuz herşeyi yüzüne vurdum...kabul etmedi tabii bende sen bilirsin dedim umurumda değilsin dedim
sen hep istediklerin olsun istiyosun olmayınca sıkıntı çıkarıyosun o isteiği olana kadar bana kan kusturyosun ben sen den ne istesem yapmıyosun dedim..ki bu sadece bebek olayı için değil herşey için geçerli bir şeyi bi kere solemeli ve o şey hemen olmalı yoksa insanda huzur falan birakmaz..hem inat hemde dehşet sinirli
bende o kunuyu buraya getirince hem ağladım hemde ağzıma geleni söledim
-sen benim yüzüm gülmüyo die bile benle kavga ediyosun bi düşün acaba ben ne yaptım ki bu kadın böle davranıyo die dedim
sen mutsuz olmayı seviyosun dedi bana..ben doktora gitmiyorum die yapıyosun dedi..bende ister git ister gitme dedim..ben 30 yaşıma geldim annelik hakkımı senin inatınla mahvetmeyeceğim dedim...çocuğumda olmadıktan sonra neden katlanayım ki sana dedim...ee katlanma o zaman dedi bende sinirle ole yapıyacam ya gidersin doktora, yada ben senin hayatından giderim dedim..kendi ailen çekemiyo seni sen de bi sorun var demmeki dedim...
bole bole baya telde kavga ettik en son artık sinirimden kudurmak üzeriydim..sana bi süre müddet hem psikolojik destek al hemde bebek için doktora git...dedim..yoksa ben sinirinle baş edemiyorum...bole çalış evde çalış işte çalış ne için çocuğumda olmadıktan sonr deim sen olma dedim ...benle inatlaşma dedi iki doktrada gitmiyorum dedi..bende bir şey yok dedi...iyi ozaman ende yokum dedidö
ya karışı olmuş olabilir kızlar ama hala sinirim geçmedi..ve bıktım ondan inadından emri vakılerinden düşüncesizliğinden yoruldm...kuduryorum hala sinrden...ya varmı eşini ikna edebilen yoksa boşayacam ben bu adamı
2,5 yıllık evliyim...eşimle aramız uzun süredir bir iyi bir kötü....anlaşmıyoruz artık onu bilmem ama ben her geçen gün ondan soğuyorum..araya soğukluk girincede bazı şeyleri daha iyi görmeye başladım...önceden ona dair herşeyi koşulsuz seviyordum sorgulamadan buna ailesi de dahil...ama anladım ki o kadar da mükemmel değiller..
biz evlendiğimizden beri bebek istiyoruz yada ben istiyorum artık bilmiyorum...ben bi kaç kez doktora gittim bişey çıkmadı..bir kere doktora gittiğimizde doktor beni muayene ettikten sonra eşimi çağırdı ondanda bir takım tahliller istedi..neyse eşimde bir takım sıkıntılar çıktı ama basit boyutta işte o zamandan beri aramız iyi değil
doktora gitmiyo yaptığım kürleri içimiyo yemiyo..tamam gitcem dio benimle dalga geçer gibi beni aylarca oyalıyo...bu yüzden o kadar kavga ettik ki...ve eşim sinirlenince ayarı kaçıyo adamın çok kırıcı oluyo...artık bende onu sallamıyorum ama bunu bilerek yapmıyorum...en son yine bana söz verdi ama yapmadı..ben bi kaç gündür tamamen soyutladım onu hayatımdan...ilgilenmiyorum ama dediğim gibi bilerek değil içimden gelmiyo...sabah tam işe geldim aradı..
benim yüzüm gülmüyomuş..beni mutlu edmiyomuş daha ne yapacakmış...tabi yine o haklı
bende yaptığı olumsuz herşeyi yüzüne vurdum...kabul etmedi tabii bende sen bilirsin dedim umurumda değilsin dedim
sen hep istediklerin olsun istiyosun olmayınca sıkıntı çıkarıyosun o isteiği olana kadar bana kan kusturyosun ben sen den ne istesem yapmıyosun dedim..ki bu sadece bebek olayı için değil herşey için geçerli bir şeyi bi kere solemeli ve o şey hemen olmalı yoksa insanda huzur falan birakmaz..hem inat hemde dehşet sinirli
bende o kunuyu buraya getirince hem ağladım hemde ağzıma geleni söledim
-sen benim yüzüm gülmüyo die bile benle kavga ediyosun bi düşün acaba ben ne yaptım ki bu kadın böle davranıyo die dedim
sen mutsuz olmayı seviyosun dedi bana..ben doktora gitmiyorum die yapıyosun dedi..bende ister git ister gitme dedim..ben 30 yaşıma geldim annelik hakkımı senin inatınla mahvetmeyeceğim dedim...çocuğumda olmadıktan sonra neden katlanayım ki sana dedim...ee katlanma o zaman dedi bende sinirle ole yapıyacam ya gidersin doktora, yada ben senin hayatından giderim dedim..kendi ailen çekemiyo seni sen de bi sorun var demmeki dedim...
bole bole baya telde kavga ettik en son artık sinirimden kudurmak üzeriydim..sana bi süre müddet hem psikolojik destek al hemde bebek için doktora git...dedim..yoksa ben sinirinle baş edemiyorum...bole çalış evde çalış işte çalış ne için çocuğumda olmadıktan sonr deim sen olma dedim ...benle inatlaşma dedi iki doktrada gitmiyorum dedi..bende bir şey yok dedi...iyi ozaman ende yokum dedidö
ya karışı olmuş olabilir kızlar ama hala sinirim geçmedi..ve bıktım ondan inadından emri vakılerinden düşüncesizliğinden yoruldm...kuduryorum hala sinrden...ya varmı eşini ikna edebilen yoksa boşayacam ben bu adamı