Aslında istediğim bir -iki sene .Çocuğa bakması kafi.O zamanda benim maaşla evi geçindireceğiz.Çünkü emekli olmasına yaştan dolayı çok var.Evle ilgili hiçbirşeyi düşünmüyorum .Zaten pek bir şey beklemiyorum.Yapsaydı şimdiye kadar yapardı .
Seminerlere gidemiyorum.Özellikle Antalyada ülkenin çeşitli yerlerinde kurslar var.Haftaiçi en az 2-3 günlük genellikle bir hafta.İş arkadaşlarım sürekli gidiyorlar ben sadece seyrediyorum.
Eşim istediği an izin alamıyor.Çocuğun mamasınıda benle o yapabiliyor.Eşim evde olmayınca korkuma karşıya bile gidemiyorum.2 senedir doğrudürüst bir şey yapamıyorum.
Konudaki ticari atılımları, ev satıp onu sermaye yapmayı çıkarıyorum. Çünkü bunu zaten siz onaylamıyorsunuz ki mantıklı olan da bu bence.
Şimdi siz klasik memur gibi mesai yapıyorsunuz. Haftasonları boş.
Eşinizin haftaiçi 3 günü gündüz boş, diger 2 gün de babanız idare ediyor.
Dolayısıyla iş yorgunlugunuzu atmak istediginiz günlerde çocuklu ilgili sorumluluklarınızı yerine getirebilmek için kendinize zaman ayıramıyorsunuz.
Eşiniz zaten işinden şikayetçi bırakmak istiyor. O bıraksın rahat etsin, ben de bazı haftasonları kendimle ilgili seylere veya haftaici sehir dısında 1-2günlük seminerlere vs katılabileyim istiyorsunuz.
Diyelim ki bunu 1 yıl yaşadınız, rahatladınız. Sonrası ne olacak?
Eşiniz tekrar işe geri gönebilecek mi ya da başka bir işe girebilecek mi?
Oglunuz önümüzdeki yıl universitede olursa tek maaşla ona destek olabilecek misiniz?
Bence hemen bu tür riskler almak yerine mevcut düzeniniz içinde de yapabileceginiz alternatiflerinizi elemiş olun önce.
Karşıya gecemiyorum diyorsunuz ama cmt veya pazar cocugunuza gündüz bakamaz mı eşiniz?
Hafta içi zaten o bakıyor diyorsanız aksamları da siz bakmış oluyorsunuz. Bunun gece-gündüz diye ayrımı yok ki.
Ya da 2günlük bir gezi... Her hafta sektirmeden yaşamak istediginiz ve bu durumda eşinizin çok yorulacagı bir bakım degil bence. 2 gun siz gidersiniz bir sonraki hafta o da kendisi için birşeyler yapar. Bir sonraki hafta bu sefer ikiniz beraber gidersiniz babanız bir gun daha bakar.
Bir de çocugunuzun tam olarak durumunu anlamadım ama onu da alıp cıkabilmeniz mümkün degil mi? Arada hep beraber bir yerlere gidemez misiniz?
Eşiniz ve sizden başka kimseyi yormak istememenizi anlıyorum. Çocuk sizin ortak kararınız, sosyal hayatta geri kalacagınız şeyler olacagını bilseniz de bir başka kazanım için fedakarlık ederek o kararı almış oluyorsunuz; tüm sorumlulugu da sizindir. Ancak engelli olacagını ve bu kadar zorlanacagını bilemezdiniz ki, seçme şansınız olmadı yani.
Yaştan bagımsız olarak her aile için bazı kısıtlamalar getiren bir durumun içindesiniz ve yakınlarınızın destegini mecburiyet halleri ile sınırlı tutmayın bence.
Zorlanıyorsunuz, bu durumda neden yardım istemeyesiniz ki?
Tamamen mutsuz oldugunuzda veya psikolojiniz bozuldugunda büyük oglunuz daha mı mutlu olacak? Ya da babanız yaşlılıgımı iyi geciriyorum diye mi sevinecek? Eşiniz ayda 1 gün sizden daha fazla baktı diye zorda mı kalacak? Ücretli birini düzenli olarak tutmak istemeseniz de bazı günler çagırmanız çok mu kötü bir şey? (vicdanlı birine denk gelirseniz emin olun çok da iyi bakarlar)