Bence de haklisiniz, ben de olsam katlanamazdim, ama sessiz de kalmazdim. Cocuklari alir karsima buyuk insan gibi konusurdum. Artik aile oldugumuzu, onlarin cocuklarin ablasi ve agabeyleri, benimkilerin de kardesleri oldugunu soyler, kutuplasmalara izin vermezdim. Temizlik, tertip konusunda onlara analari ogretmemisse ben ogretirdim, isterse uvey ana desinler, ne derlerse desinler. Yarin buyuduklerinde ogrettiklerinizin kiymetini anlar size dua ederler. Sofraya cagirirken "hadi herkes ellerini yikasin gelsin, sofra hazir" demekte ne var? Doktukleri, yaydiklarini kendilerine toplatirdim, ilk olarak neyi nasil toplayacaklarini ogretmekle, kendim gostermekle baslardim. Tuvaleti nasil kullanacaklarini, nasil birakacaklarini, neyle temizleyeceklerini, kirlilerini nereye atacaklarini, herseyi.. Kimse kimsenin hizmetcisi degil. Ustelik simdi ogrenmeyecekler de ne zaman ogrenecekler?
Arkadasimin 9 yasindaki oglu bir ay kadar bende kalmak zorunda kalmisti, okullar acildigi ve kendileri henuz bizim sehre tasinamadigi icin. O ufacik cocuk okuldan gelince ustunu cikarir asar, coraplarini cikarip katlayip yavrum yastiginin altinda tutardi temizlerse hala, ya da kalkip citileyip asardi kucucuk elleriyle ben daha ne yaptigini anlayamadan.. Ufacik birseyini yerlere attigini gormedim, tabagini kaldirmadan sofradan kalktigini da.. Yetistiren yetistirmis. Abisi de eltimde kaldi, ona verdigi cekmece kendininkilerden daha derli toplu imis. Iste, kimi analar cocuklarini daha kucucukken boyle egitiyor, o cocuk da kimselere agir gelmiyor. 9 yasinda erkek cocuk boyle iken, 12 yasindaki donunu ortaliklara atan kiz cocugunu kucuk diye savunmak abesle istigal.. Kucuk degil, terbiye gormemis demek daha yerinde, ayip nedir kimse ogretmemis iste bu.
Madem ki esinizin cocuklari, birbirinizi seviyorsunuz ve gecinmek durumundasiniz, o zaman anasinin ogretmediklerini, "saldim cayira mevlam kayira" diyerek buyuttuklerini bu yastan sonra da olsa siz egiteceksiniz. Hem onlara iyilik, hem kendinize..
Arkadasimin uveyanasi vardi, 15 yasinda idi. Butun gun bulasik, temizlik, toz alma islerini arkadasim yapardi, bir de 5-6 yasindaki kardesini bakardi (uveyanneden olma), kadin "yaptigin banaysa ogrendigin kendine" derdi hic unutmam. Ben de oyle diyorum kizlarima simdi..
Arkadasim o zamanlarda ondan cekinirdi ama kadin da onun ne kiyafetinden ne gezmesinden kisardi, guleryuzlu ve muhabbetliydi de ayni zamanda.
Onlarla konusun, arkadas olun, sayin, ama mutlaka kendinizi de saydirin, dediginizi yaptirin, guler yuzle, tatli muhabbetle.. Onlari tanimaya calisin, nelerden hoslandiklarini ogrenin, ufak tefek hediyeler alip mutlu edin. Deger verirseniz deger gorursunuz. Bu kisir dongu ancak boyle kirilir.
insallah düzelmiştir. ama ben seni anliyorum...bu durumlar cok zor. ancak eşin cocuklari kucuk yastaysa ve ikinci es benimseyip buyutebilmişse o bağ düzeb irtibat iletisim samimiyet saygi vs ne dersek diyelim kurulabiliyor. sonrasi zor...uvey anne olmak oz anne olmaktan daha zor bence...sınırları bilemiyorsun cunku...senin gozunden bakinca sen de haklisin. cocuklar da hakli...bence en iyisi boyle durumlara girismemek...ama hayat bu kader bu.
