kim olsa kızar bu duruma.eşiniz madem işsiz bi allahın kulu gelipte ihtiyacınız varmı dıye sordumu size ki eşiniz kendi durumuna bakmadan gözünü karartıp size bile danışmadan tamam demiş.
Benim ailemin dışında bir Allah'ın kulu gelipte sormadı arkadaşım. Geçinebiliyormusunuz diye soran hiç olmadı, hatta tam aksine eşime sen hala işsizmisin diyenler oldu (kendi akrabaları, bizimkiler hep moral verdiler).
Annem babam sürekli sorar hatta, benim çok kızdığımı bilselerde ben farketmeden eve geldiklerinde para bırakır giderler. Bi bakarım çekmeceden para çıkıyor.
Eşimin aileside sağolsunlar pazar alışverişlerimizi yaparlar. Onlarada almayın dediğim halde devam ederler. Bir yerden sonrada ''almayın, vermeyin'' diyince üzülüyorlar, napacamı şaşırıyorum.
Kuzenin istediği parayı verdik bu arada. Ben eşimle konuştum, aylar sonra olabilecekleri söyledim. Söz verdiği için oda biraz pişman oldu gibi ama diğer taraftanda yardım etmeyi çok istedi.
Benden söylemesi dedim ve kararı kendine bıraktım. Kuzeni ile de görüştü, borcunu kısa sürede ödemesini istedi. O da tamam dedi ama ikiside çok mantıksız bir şekilde, ileriyi düşünmeden tamam diyorlar sürekli. Borcunu ödeyip ödeyemeyeceği belli bile değil. Verdiğimiz paradan ziyade birde kredi çekeceklermiş. Eşim kredi çekmesin diye verecekti o parayı oysa ama yetmezmiş bizim verdiğimiz borç, öyle söyledi kuzeni.
Ben parasında dedğilim inanın. Eşim gider benim kardeşime pahalı şeyler alır, kendi kardeşine almak istemez çok kızarım. Kardeşi okuyor ona azda olsa para göndermesini söylerim arada sırada. Ben demeden göndermez. Göndersede söylenerek gönderir, babam göndersin der. Keşke çok param olsada herkese yardımcı olabilsem. Ama beni düşündüren bir kaç ay sonrası. İnşallah düşündüğüm gibi olmaz.
Birde ben yüklü borç vermekten başka açılardanda çok çekinirim. Bırak akrabayı, kardeşler arasında bile çok büyük sorunlar çıkıyor bu nedenle.
Neyse bakıp göreceğiz.