- 27 Mayıs 2011
- 6.949
- 12.556
- 448
İyi geceler..
Aslında herkes farklı görüşlerdedir ve bu pek tabi normal bir şey. Ancak ben birazdan anlatacağım sıkıntımla ilgili olarak, yalnızca olumlu bakan kişilerden yardım istiyorum. Yani desteğe ihtiyacım var tek başıma mümkün değil yapamıyorum.
Allah a şükür kötü bir aileye gelin gitmedim. Ne kötüler var görüyoruz. Ama iyi de değil. Nişanlılık ilk bir kaç sene çok güzeldi. Kv fobisi olan biri için karşımdaki kadın tam göğsüne yatmalıktı, görümce desen güler yüzlü çok sevecen. Ben dokunsal bir insanım ve zırt pırt sarılıyorduk her şey iyiydi.
Ama özellikle son 3 senedir kötü.. Aslında ben biraz saftiriğim anlamamışım da eşim keşke annem seni kızı gibi görseydi lafını diyene kadar beni seviyor sanıyordum kv.. Şimdilerde daha bir dikkatli bakıyorum pek sevmiyor.. Ya da eskisi kadar.. Haa yaptığı kötü bir şey var mı derseniz yok ama iyi bir şey de yok. Tamamen nötr...
Asıl problemim görümcemle. O kadar severdim ki. Şimdi yukarıda Allah var kalbim buz kesti.. Bir araya her gelişimizde kavga ediyoruz. Kp bile bunları bir daha bir araya getirmeyin dedi. Her sene kavga. Daha ilk kavgamızda ablacım dedim affet dedim (kendimi haklı gördüğüm halde) o da afferin böyle yola gel işte falan dedi.. Şimdi bunlar fondu.. Yani asıl büyük kavgamız 2 sene önce oldu. Aylarca konuşmadık. Özür dilemedi. Ben de dilemedim (Çünkü artık o kadar kavga ettik ki huyunun değişmediğini gördüm. Bir kez daha alttan almadım) Bir kaç ay geçince arada çocuk var mecbur gelip gidecekler konuşmaya başladık. Eskisi gibi samimi davrandı gülüştük şakalaştık.
Sonra onu ziyaret etmeye evine gittik. Başka bir şehire taşınmıştı. O kadar misafirperverdi o kadar ilgiliydi ki o geçmişte yaşananları unutmuş gene samimi davranmaya başlamıştım. Sonra ise hani derler ya incir çekirdeğini doldurmayan bir olaydan fırtınalar koptu..
Olayın ayrıntısını yazmama gerek var mı bilmiyorum. Sadece sonucunu yazayım.. Eşime saatlerce beni kesti duyduğumu bile bile.. Hakaretler etti.. Meğersem her şeyi içine atmış. Tüm o kavgaları serdi ortaya.. Neler neler.. Benim ailemi de katarak.. Nasıl kini varmış nasıl nefret edermiş. Şu kadarını söyleyeceğim sadece; eşim abla ne yapıyorsun o şimdi ağlıyordur içeride dedi o da ağlasın ne var.. ben de ağlarım ağlamayla kimse erimez dedi..Nisan ayıydı. O günden beri hiç görüşmedik. Bu hafta sonu evime gelecek kızımı görmeye..
Nefsimle mücadele içindeyim.Özür dilemeyecek biliyorum. Ben olaydan kendi anneme dahil hiç kimseye bahsetmedim. o ise anlatmıştır ailesine.. çünkü kv bana hep soğuk. ve kim bilir neyi neye katarak anlattı.. ama ben ne konuda yardım istiyorum biliyor musunuz.
o kadar ağır geldi ki o laflar nefsime.. ne yüzüne bakasım ne hizmet edesim ne gülesim var. Ama ben Allah rızasını gözetmeye "çalışan" (gözeten diyemiyorum) biriyim. Bunun bir imtihan olduğunu söylüyorum sürekli kendime. Ve hadislere sarılmaya çalışıyorum. Sılai Rahim gözetin diyor ya. Size kötü davransalar da iyi davranın diyorlar ya..
Yapamıyorum içim buz gibi.. Ben diyorum enayi miyim. Ohh saysın saysın yüzüme tükürsün çok şükür diyeyim.. Kavgamda bana yardımcı olun şu nefsimi ezin de yufka olayım haftasonuna kadar..
Hem bu dünya o kadar küçük o kadar boş ki... Böyle durumlardan harikalar yaratmış insanlara ihtiyacım var. Beni daha doğrusu benliğimi yola getirin lütfen. İnanın ne yapacağımı bilemez haldeyim...
Ha bu arada yazının başlığı eşimin rızası, ailesi ve nefsim olacaktı.. Onu bile tamamlayamamışım. Doğru ya, hangi eş ailesi kötü olsa da karısının onlarla arasının kötü olmasını ister ki? (Bu arada eşim bana demişti ki görüşmek istemezsen anlarım ama görüşmen çok daha iyi olur.)
Aslında herkes farklı görüşlerdedir ve bu pek tabi normal bir şey. Ancak ben birazdan anlatacağım sıkıntımla ilgili olarak, yalnızca olumlu bakan kişilerden yardım istiyorum. Yani desteğe ihtiyacım var tek başıma mümkün değil yapamıyorum.
Allah a şükür kötü bir aileye gelin gitmedim. Ne kötüler var görüyoruz. Ama iyi de değil. Nişanlılık ilk bir kaç sene çok güzeldi. Kv fobisi olan biri için karşımdaki kadın tam göğsüne yatmalıktı, görümce desen güler yüzlü çok sevecen. Ben dokunsal bir insanım ve zırt pırt sarılıyorduk her şey iyiydi.
Ama özellikle son 3 senedir kötü.. Aslında ben biraz saftiriğim anlamamışım da eşim keşke annem seni kızı gibi görseydi lafını diyene kadar beni seviyor sanıyordum kv.. Şimdilerde daha bir dikkatli bakıyorum pek sevmiyor.. Ya da eskisi kadar.. Haa yaptığı kötü bir şey var mı derseniz yok ama iyi bir şey de yok. Tamamen nötr...
Asıl problemim görümcemle. O kadar severdim ki. Şimdi yukarıda Allah var kalbim buz kesti.. Bir araya her gelişimizde kavga ediyoruz. Kp bile bunları bir daha bir araya getirmeyin dedi. Her sene kavga. Daha ilk kavgamızda ablacım dedim affet dedim (kendimi haklı gördüğüm halde) o da afferin böyle yola gel işte falan dedi.. Şimdi bunlar fondu.. Yani asıl büyük kavgamız 2 sene önce oldu. Aylarca konuşmadık. Özür dilemedi. Ben de dilemedim (Çünkü artık o kadar kavga ettik ki huyunun değişmediğini gördüm. Bir kez daha alttan almadım) Bir kaç ay geçince arada çocuk var mecbur gelip gidecekler konuşmaya başladık. Eskisi gibi samimi davrandı gülüştük şakalaştık.
Sonra onu ziyaret etmeye evine gittik. Başka bir şehire taşınmıştı. O kadar misafirperverdi o kadar ilgiliydi ki o geçmişte yaşananları unutmuş gene samimi davranmaya başlamıştım. Sonra ise hani derler ya incir çekirdeğini doldurmayan bir olaydan fırtınalar koptu..
Olayın ayrıntısını yazmama gerek var mı bilmiyorum. Sadece sonucunu yazayım.. Eşime saatlerce beni kesti duyduğumu bile bile.. Hakaretler etti.. Meğersem her şeyi içine atmış. Tüm o kavgaları serdi ortaya.. Neler neler.. Benim ailemi de katarak.. Nasıl kini varmış nasıl nefret edermiş. Şu kadarını söyleyeceğim sadece; eşim abla ne yapıyorsun o şimdi ağlıyordur içeride dedi o da ağlasın ne var.. ben de ağlarım ağlamayla kimse erimez dedi..Nisan ayıydı. O günden beri hiç görüşmedik. Bu hafta sonu evime gelecek kızımı görmeye..
Nefsimle mücadele içindeyim.Özür dilemeyecek biliyorum. Ben olaydan kendi anneme dahil hiç kimseye bahsetmedim. o ise anlatmıştır ailesine.. çünkü kv bana hep soğuk. ve kim bilir neyi neye katarak anlattı.. ama ben ne konuda yardım istiyorum biliyor musunuz.
o kadar ağır geldi ki o laflar nefsime.. ne yüzüne bakasım ne hizmet edesim ne gülesim var. Ama ben Allah rızasını gözetmeye "çalışan" (gözeten diyemiyorum) biriyim. Bunun bir imtihan olduğunu söylüyorum sürekli kendime. Ve hadislere sarılmaya çalışıyorum. Sılai Rahim gözetin diyor ya. Size kötü davransalar da iyi davranın diyorlar ya..
Yapamıyorum içim buz gibi.. Ben diyorum enayi miyim. Ohh saysın saysın yüzüme tükürsün çok şükür diyeyim.. Kavgamda bana yardımcı olun şu nefsimi ezin de yufka olayım haftasonuna kadar..
Hem bu dünya o kadar küçük o kadar boş ki... Böyle durumlardan harikalar yaratmış insanlara ihtiyacım var. Beni daha doğrusu benliğimi yola getirin lütfen. İnanın ne yapacağımı bilemez haldeyim...
Ha bu arada yazının başlığı eşimin rızası, ailesi ve nefsim olacaktı.. Onu bile tamamlayamamışım. Doğru ya, hangi eş ailesi kötü olsa da karısının onlarla arasının kötü olmasını ister ki? (Bu arada eşim bana demişti ki görüşmek istemezsen anlarım ama görüşmen çok daha iyi olur.)
Son düzenleme:
Konu yok 
