Akşam olsun istemiyorum.Esim yapi geregi ciddidir zatn,ama bu ara eve geliyor hiç konusmuyor benimle,bana kızmıs gibi.Somurtuyor,koltuga uzanıyor.Ben de artik bu suratsizligina katlanamiyorum aldim battaniyemi iceride koltukta uyudum gece.Ne yaptim ben bisey mi oldu diyorum,senle ne ilgisi var diyor.Güya isinde sıkıntılı.Tamam anliyorum bazen olabilir bu,yalniz kalmak istersin.konusmak istemezsin ama her gün her gün.Ne muhabbet açar ne konuşur.Bisey sorarim kisa cevaplar rahatsiz olmus gibi.Sonra iş sen elinden tlf düsmüyoya geliyor.çocugum dogdugunda da böyleydi.eve gelir yüzü gülmezdi.annem yardima babam da aksam cocugu sevmeye gelirdi,kös kös otururdu benimki.Haliyle ustlerine aliniyorlardi.Bisey sorunca isini söylüyodu bana.Simdi de hep kendine zaman ayirmak istiyo,cocuk 1.5 yasinda erken kalkiyo tepesine geliyo diye azarliyor.uyumuyor diye kiziyor.Bazen keske çocuk icin biraz daha bekleseydim diyorum.çok yoruldum.Bana tahammulu zaten kalmadi 2.5 senede.her yaptigim suç.bir bahane buluyor.ben de isimi sevmiyorum.ben de bunaliyorum.yalnizliktan elime tlf alip duruyorum.tek suçum bu benim.bir de evlrndikten sonra biraz kilo aldim.Biraz süse püse merakliymis kendisi.cocugum olali o kadar yorgunim ki stres beni mahvetti bir de üstune kilo.istedigimi giyip cikaramiyorum ki.acaba beni begenmedigi icin mi yapiyor.artk kavgalarimizda hakaret edip duruyor.en ufak lafima sesim yuksek soylediysem iste boyle somurtup duruyor.artk sinirlerim bozulmaya basladi.aksamlari öyle daraliyorum ki kendimi dısari atmak istiyorum.ne yapicam ben böyle ya.sizce erkekler is yerinde yasadiklari sorunu bu kadar yansitirlar mi gercekten neden bu mu.beni düsünmüyormu arada ne hale geliyorum.