Eşimle 2 yıldır evliyiz bir bebeğimiz var 10 aylık evliliğimizin başından beri sıkıntılarımız vardı ama gittikçe büyüyor ve eşim artık bana değer vermemeye beni görmemeye başladı.Sevgiliyken bi kavga etsek çıkar gelirdi işini gücünü bırakıp gelme dediğim halde gelirdi benim sevdiğim şeyleri yapar yanıma gelmek için can atardı ben de ona ben seninle bu yüzden evleniyorum lütfen değişme benim için para pul önemli değil bana böyle ol yeter dedim. Düğüne yakın nikah olduktan sonra değişmeler farkettim ufak ufak hiçbir sözünde durmamaya başladı başkalarının yanında kahkahalarla güler benim yaptığım şakalara hiç gülmezdi.Annesi bir kavgamıza şahit oldu ve sonra hemen siz boşanın böyle gitmez dedi ve bende o gün kayışlar koptu kaynanama karşı içim çok soğudu eşime bakmıştım ama o da hiç annesine anne ne diyorsun öyle denir mi demedi sustu .Ve ben o an çıkıp gitmek istedim beni durdurdu sonra durdum ve hatta o kadından özür diledim gitmeye kalktığım için bu olay düğünden önce oluyor bana soğuk soğuk davranmaya başladı nedenini sorduğumda anneme saygısızlık yaptın dedi baya bi kendimi affettirmeye çalıştım . balayı planları yapan adam düğüne 1 hafta kala gitmeyeceğiz dedi bana yüz tane otel baktırmıştı. Onada hiçbirşey demedim sen yanımda ol yeter dedim.Neyse düğünden sonraki ilk gün annemde kahvaltıya gelsin dediği an kavgalar başladı cicim ayları olacak zannederken cehennem gibi günler durmak bitmiyordu bana hiç ilgi göstermiyor sadece onun yüzünden kavga ettiğimiz zaman gönlünü almaya çalışıyordu ama olayları hiç konuşmuyordu sorunları çözmüyordu çocuk gibi gıdıklıyordu bişeyler yapıyordu sürekli olayların üstünü bi şekilde kapatıyordu televizyondan kafasını kaldırmaz beni hiç dışarı çıkartmaz bana hiç para vermez dışarı çıkmama izin vermez her dediğini yaptım çevrem yok oldu ondan başka kimsem kalmadı hayatımda evde bana hiçbiryer danışmadı hep ailesine danışır hep ailesiyle vakit geçirmek isterdi bi söz verir asla tutmaz bi insan hiçbir sözünü mü tutmaz ya anlaşılmadıkça ilgisizlikten sevgisizlikten gözüm döndü artık en sonunda küfürler etmeye ve bağırmaya başladım eşim artık iyice benden koptu o zamanlar birde hamileydim neden çocuk yaptın bu adamdan diyecek olanlar zorla yaptı ben istemiyorum dedim seninle evliliğimiz güzel ilerlemiyor dedim ama ben istiyorum diyip zorla çocuk yaptı çocuk doğdu çocuğu zorla kucağına veriyordum sevsin diye ama anneler anlar ya sevmiyordu bi garip bakıyordu 10 dk oyalanıyor tv bakıyordu derken artık pazar günleri de çalışmaya başladı pazar günü bari çocukla ilgilensin ben biraz dinleneyim diyorum ama yok sürekli ben çalışıyorum sürekli dırdır ediyorsun seninle ilgilenemem sen saygısızsın senin yüzünden sana böyle davranıyorum beni bu hale getirdin diyordu ama baştan beri böyleydi zaten bu sebep beni bu kadar çileden çıkartan neyse yalnız hissediyorum haftaiçi zaten geç geliyor 9 gibi 10 gibi o saate çocuk uyuyor zaten herşeye çalışıyorum bahanesini buluyor kendi işinde çalışıyor birde ama çocuğa oyuncak alalım dediğimde param yok bana para vermiyor sonra üst üste söyleseydin verirdim unutuyorum diyor onuda bana yıkıyor biraz sen ilgilen çocukla yoruldum artık diyorum bakamıyorsan ben bakarım diyor anneliğimden vuruyor beni yalnızlığa alıştırdın diyorum sonra sana ihtiyacım kalacak mı diyorum banane diyor sıktın artık laflarından iğreniyorum dırdır yapma adam ol sana düzgün davranırım diyor ama tek başıma çabalamaktan yoruldum artık hiçbi şekilde düzelmeyecek sanırım kendimi suçlu hissediyorum küfür etmeseydim acaba daha düzgün davranır mıydı diye ben evliliği bile beceremedim diyorum hep kendimi suçluyorum ne seni seviyorum diyor artık dönüyor yatıyor yatakta hiç sarılmıyor bile cinsellik için yaklaşıyor sadece şefkatini hiç hissetmiyorum bi derdimi anlattığım zaman ne çok dırdırcısın hiç benden memnun değilsin ben çalışıyorum eve geliyorum napıyorum dışarda mı sürtüyorum diyor