Cumartesi gecesi eşimle gezmeden dönerken aramızda bir konuşma geçti, ben de ciddi olmayarak, şakalaşırken ona anne ve babasının da duyacağı şekilde salak dedim ki ben bunu çok sevimli gördüğüm şeye de söylerim, yani benim için bir hakaret değildir. ayrıca daha önce onun da benimle öyle şakalaştığı olmuştur. Herneyse anne ve babasının yanından ayrılınca beni azarlamaya başladı; vay efendim ben nasıl ona salak dermişim, salakmış zaten yoksa benimle böyle konuşur muymuş vs...
Ben de alındım; eve gider gitmez gidip yattım, baktım o salonda koltukta uyumuş, içime sinmedi kalktım elini tuttum hadi yatağa gel diye çağırdım, elini elimden çekti kalktı geldi yatağa. yatakta da sanki ben vebalıymışım gibi uç kısma sırtını döndü yattı. dün sabah arkasından yanaştım, sırtına yaslanarak uyuyayım diye ama hiç oralı olmadı ki eminim benim yanaştığımı hissettiğine.
koskoca pazarımız da birbirimizden ayrı odalarda yatarak tek kelime konuşmadan geçti. dün gece yine yatakta hiç oralı olmadan uyudu. bu davranışı çok kalbimi kırıyor. daha önce aramızda konuştuğumuz bir kelime yüzünden insan hamile eşine bu kadar tavır yapar mı... ben bir başkasının çocuğunu mu taşıyorum da böyle davranıyor bana. şu iki gece yüzünden sabahtır hakkımı helal etmeyeceğim bana şu halimde neler hissettiriyor diyorum sonra tövbe ediyorum

ama çok kırgınım ve bu yaptığı hiçbir zaman içimden çıkmayacak. 2 gün önce hissettiğim sevgiyi, aşkı hissedemiyorum.
NOT: Hatalıyım farkındayım, hamileliği kullandığım yok, sadece biraz zor bir hamilelik geçiriyorum. her gün düzenli ağlama krizlerim oluyor ve onun bu ilgisizliği kalbimi kırdı o kadar.