Benim hayalimde; yanında hiç sıkılmadığın, sabahtan akşama özleyip hiç ayrı kalamadığın, birbirinizi mutlu etmek için çabaladığın, aileden arkadaştan öteye koyduğun, tartışma sonrası birkaç saatte eski hale dönebildiğin, sarılmadan duramadığın bir ilişki vardı. Eşimle hep bir şeyler eksik, olmuyor. Çok kendi halinde. İnatçı, dediğim dedik. Bir şey söylerim yok der neden derim tersler. Böyle biri yani. Saatlerce konusuyoruz ama birbirimizi anlamıyoruz. Bi anlatamadım ona herkesin farklı şeylerden mutlu olacağını. En son ya ayrılalım ya da bi şeyler düzelsin kaldıramıyorum artık dedim. Ki doktor da strese tahammülümün zayıf olduğunu ruhen ve bedenen(demir eksikliği) güçlenmem gerektiğini söyledi. Tamam gidelim mahkemeye boşanalım ondan sonra mutlu mu olacaksın dedi. Ne ayrılmak istiyoruz ne isteklerimizden taviz veriyoruz. Peki bundan sonra oldurabilir miyiz? Nasıl birbirimizi anlamaya başlar, bağlanır, huzur veririz? Ayrılacaksam da hiç keşkem olmasın istiyorum. Burada çok takılıyorum ama kendi evliliğimi yoluna koyamadım. Tavsiyelere ihtiyacım var.. bir müddet ayrı mı kalsak acaba?
Bu sadece sende değil karşı tarafta da bitiyor
Dünya iyisi olsan da eşin tersleyerek vs konuşuyorsa nereye kadar susabilirsin?
Benim evliliğim ilk satırlarda yazdığın gibi.
Bunun için ne yaptın dersen buna kesin bir cevabım yok.
Gerçekten birbirimize büyük sevgi ve bağlılığımız var. Bu da birbirimize anlayış göstermemize neden oluyor sanırım. Birbirimizin düşünce ve fikirlerini beğenmesek de saygılı olmaya çalışıyoruz.
Evlilikte iki taraf da kendi bencil isteklerinden ödün verebilmeli. Yoksa anlaşmak mümkün olmaz, sürekli bir gerilim olur.
Siz bi adım atın bakın ondan da geliyor mu
Tek taraflı fedakarlıkla da yürümez
Eğer adımlarınızın karşılığını göremezseniz yollarınızı ayırmayı o zaman düşünürsünüz...