Merhabalar size kısa ve öz biraz hayatımı özetliyeyim ben 6yıldır evliyim ve iki çocuğum var ve hiç mutlu değilim evet eşimi seviyorum ama bence sevgi yetersiz evlendiğimizden beri hep beni eziyor hiç derdimi anlatamıyorum oda dinleyen biri değil açıkçası kandınlara karşı hep erkeklik taslama derdinde beni sevdiğini söylüyor fakat ben hissetmiyorum ilişki konusunda sıkıntımız yok ama bazen kullanılmış gibi hisediyorum hanı derlerya etrafımda bir insan var ama ben hep yalnızım ben onun için çok şeyden vazgeçtim özgürlüğümden mesela kendim olmaktan mesela bazen mutlu olunca çocuk gibi sevinirya insan öyle sevinince sen oruspumusun diyor bu konuşması çok zoruma gidiyor ne beni nede çocuklarımı hiç çıkarmaz daha doğrusu bizimle hiç vakit geçirmez bir ihtiyacımız olduğunda veya onu merak ettiğimde telefonla aradığımda arar aramaz nasılsın demeden okadar söyleniyorki konuşmadan görüşürüz deyip kapatıyorum genelde kadınlar herşeye söylenir bizde ise çok farklı o hep söyleniyor yani evet şiddet yok fakat psikolojik baskı çok var bilmiyorum benmi çok abartıyorum yoksa yaşadıklarımı normal değil inanki anlayamıyorum neyse bunu size yazmamın bir sebebi var elbette siz benim yerimde olsaydınız boşanırmıysınız çocuklarınıza rağmen bana bir akıl verin