Ben boşanmadım, ancak boşanma sürecini yaşayan bir arkadaşım var onun hayatına tanık oldum.
Ailesine yakın bir daire tuttu kendisine.
Taşınmak çocuklar için ciddi bir travma (3,5 yaşındaydı oğlu boşandığında).
Bu yüzden zamanla alıştırdı, zaten 1 sene sürdü tam anlamıyla boşanma kararları (çocuk için beklemişlerdi).
İlk önce daireyi tuttu, yavaş yavaş taşındı.
Bir gece taşındığı dairede kaldıysa, bir gece eski evinde kaldı ki çocuk bunalıma girmesin diye.
Tabii pedagog yardımı da aldı bu süreçte.
Şimdi ayrılalı 2 sene oluyor.
Çocuk ile alakalı dönem dönem sorunlar yaşamıyor değil.
Çocuk aklı sonuçta, babasını her istediği zaman görebiliyor olmasına rağmen, babası ile aynı evde yaşamak istediği oluyormuş.
Arkadaşımla biz arada görüşüyoruz, çocuklarımız yaşıt.
Ancak genelde bize gelmez, oğlum babasına düşkün bir çocuk, kendi çocuğu açısından sorun oluşmaması için, bende anlayışlı davranıyorum haliyle.
Genelde gündüz görüyoruz bir birimizi.
Zor bir süreç o muhakkak.
Gün gelecek eski eşiniz çirkefleşecek.
Gün gelecek siz aklınıza gelenler yüzünden sinirleneceksiniz.
Çocuğunuz eşinize verdiğiniz zamanlarda (arkadaşım bazen 3 gün Cuma - Cumartesi - Pazar/ bazen 2 gün veriyor - babanın müsaitliğine göre değişiyor bu zamanlar) onun için kaygılanacaksınız, ne yapacağınızı bilemeyeceksiniz.
Arkadaşım elinden geldiğince babası ile oğlu arasındaki bağın zedelenmemesi için uğraşıyor. Ancak erkekler kadınlar gibi olmadığından bazen ince düşünemiyorlar, davranışlarının nelere sebep vereceğini düşünmeden de hareket ediyorlar. Bu yüzden dikkatli olunmasında fayda var.
Arkadaşımın eşi neyseki biraz mantıklı ve çocuğunu seven bir insan olduğu için genelde iki taraftada dolduruşa gelme problemi olmuyor.
Benim en çok duyduğum malesef ki, çocuk annedeyken babasının kötülenmesi, babadayken de annenin kötülenmesi. Bence bu bir çocuğa yapılabilecek en büyük hata ve yanlışlardan bir tanesi. Bir insan nasıl çocuğuna öz ebeveynini kötüleyebilir ki? En dikkat etmeniz gereken konu bu olmalı bence, eğer eski eşinizle konuşabilme imkanlarınız varsa, bunu muhakkak net bir dille konuşun. Sizin çocuk ile ve babasının çocuk ile arasında olan bağ çok önemli, kimsenin de bu konuda müdahale etmemesi gerekir.
Sizin de psikolojik destek almanızı tavsiye ederim.
Arkadaşım bilinçli birey olduğundan hem kendisi destek aldı, hem de çocuğu sıkmadan onun için de destek aldı.
Bu süreci o anlamda (zorluklarına rağmen) rahat atlattı diyebilirim.
Şu anda hayatı düzene girdi, çocuğu güzel bir okula gidiyor.
Kendisi hala çalışmıyor çocuğuna odaklandığı için (ayrıca maddi durumu da iyi olduğundan).
Tavsiyem eğer sizin de çalışmama gibi bir durumunuz imkanınız varsa çalışmayın.
Maddi anlamda zorluklarınız olacaksa da, çalışın ve bunu ertelemeyin.
Arkadaşım en büyük sıkıntıyı işe dönmede yaşıyor, çünkü çok uzun yıllar ara verdi ve çocuğu da annesini "ev hanımı" olarak kanısadığından işe dönmesi biraz sıkıntılı bir süreç olacak.
Hakkınızda hayırlısı olur umarım.
Ama herkes bu süreci bir şekilde kendi yöntemleri ile atlatıyor, ben inanıyorum ki sizde atlatacaksınız.
Müsterih olun, burada temel konu çocuğunuz, onun mutluluğu ve sağlıklı gelişimi.
Eminim bu konuda da elinizden geleni yapacaksınızdır.
Rabbim yardımcınız olsun inşallah.
