ben hiç mutlu değilken mutlu numarası yapmadım.yani tabiki her evli çift gibi tartışmalarımız oldu ama ciddi anlamda mutluluğumu etkileyecek şeyler değildi.
yapmak zorunda kalanlara saygı duyuyorum.
tabi eğer elinde bir işi,arkasında bir ailesi yoksa;çoluk çocuğu varsa...
ben mutsuz olduğum,sevgi ve saygı görmediğim bir evliliği sürdürmem.çocuğuma rağmen.çünkü biliyorumki ayrılsam ailem yanımda,kendimide çocuğumuda paşalargibi yaşatacak mesleğim var.kimse olmasada işim var.
ama işi,desteği olmayan ne yapsın.
uzaktan yaparsın,edersin,başarırsın cümleleri kolay söyleniyor.kişi kendi başına olsa yaparda belki.ama çocuğunuda kendiyle beraber belirsizliğin içine sokmak istemeyebilir anne.çekinir,korkar.
anneler hayata iki eleriyle tutunamıyor hiç bir zaman.bir elleri hep yavrularında olmak zorunda.boşta kalan elde kayda değer bişeyler varsa belki,ama bunun dışında çok zor...:a015: