Adımı nerden bildiniz

ya sadece şaşkınlığımı dile getirmeye çalışıyorum hani beklemediğim birinden hatta hayatta en güvendiğim insandan gelmesi hem de bir anda gelmesi beni mahvetti. Ki ben ayrıldığımızda çok daha küçüktüm, bi bebeğim vardı. Yani o zaman affetmek o kadar kolaydı ki. Kim 22 yaşında karnında bebekle babasının evine dönmeye cesaret edebilir? Cahildim diyebileceğim bir yaşta bile ben onu arkamda bırakıp döndüm buraya . Şimdiden sonra hiç dönmem . Sadece bu upuzun sessizlikten sonra bir anda bu çabalar , onu tekrar görmem.. aylarca beraber uyuyup uyandığım o insan bir anda kocaman bir adam gibi çıktı karşıma. Hani herşey tekrar kabardı içimde . Yaşadığım travmalar, nefretim, yalnızlığım.
Çalıştığım iş yerine stajyerler geliyor ilçedeki myo dan . Aramızda 1 yaş var onlarla . Her gün fıkır fıkır kaynıyorlar yarın ne giysek nerden ne alsak çıkışta ne yapsak diye . Uzun uzun bakıyorum. Üzülüyorum ya . Ben ister miydim böyle olsun. Ben bebeğimi böyle bir hayatta ziyan edeceğimi bilsem güvenir miydim bu adama .