Aynı durum bende de mevcut, benim de 1 yıllık ilişkim bitti. Adamı hayatımın merkezi yaptığım için ne doğru düzgün arkadaşlarımla çıkıp gezdim, ne farklı bir ortama katılma gereği duydum. İlk zamanlarımız iyi olsa da karşımdaki insanın ne denli bencil olduğunun farkındaydım bana sesini yükseltirdi devamlı falan ama benim en ufak hatamda terk etti beni. Çok üzüldüm, ilk günler yemek yiyemedim, ağlamamak için yatağıma giremedim koltukta uyuyakalırdım annem uyandırıp yatağına git derdi. İlk günler dediğim de topu topu 1 hafta önce falan işte, sonra bir dostum var bir de ablam çok destek oldular bana kafamı dağıttım şu an yaşadığım çoğu şeyden pişmanlık duyuyorum ve geri dönse kabul etmem yalnızca onun pişmanlığını görmek istiyorum. Hala durup durup sinirleniyorum, kafama takıyorum, adam resmen beni ortada bıraktı diyorum ama geçecek elbet biliyorum. Ben bir de ondan başka bir insanı aklımın ucundan geçiremezdim tamam bu adamın ne kadar yanlışı olsa da görmezden gelip hayatımı bununla sürdürebilirim derdim bu yüzden beni terk ettiğinde çok yıkıldım hala da yerden kalkmaya çalışıyorum. Adamın karşısında zırıl zırıl ağladım hiç acımadı duvar gibi durdu istemediğini söyledi. Zaman ilerledikçe ilk zamanlar bunları düşününce içimin acıdığını hissediyordum ama bak 1 hafta geçti ben kızgınlık, hırs, nefret duymaya başladım. Tabii bunların da bizi tüketmesine izin vermememiz lazım, en güzeli zaman ve kendimizi geliştirebileceğimiz şeylere yönelmememiz. Benim bu dönemde en çok değer verdiğim insanlardan duyduğım şey şu oldu: "Sana kendini değersiz hissettiren biriyle asla birlikte olma ve o kişi için üzülme."