- 20 Eylül 2025
- 79
- 53
- 3
- 27
- Konu Sahibi kataraktpenguen17
-
- #1
Selam kızlar
Aslında ne diyeceğimi tam bilmiyorum, bundan önce uzun süre (1.5 yıl gibi) platonik olduğum bir ilişki yaşadım diyebilirim, daha doğrusu yaşamak zorunda kaldım çünkü sevgili gibi herşeyi yapmamıza rağmen asla bir ismimiz konmadı, detaylara çok girmeyeceğim( tüm arkadaşlarımız her an sevgili olacağımızı, dışarıdan görenler olduğumuzu düşünüyordu) kendisine çok aşıktım hem de aşırı, ben olduk olacağiz diye düşünürken aslında sevgilisi olduğunu öğrendim( yemin billahi bilmiyordum öğrenince direkt soyutladım kendimi zaten)
Ama bu durum beni çok yıprattı hatta kelimenin tam anlamıyla çok mahvetti diyebilirim... Bunu nasıl tarif edeceğimi bilmiyorum sanırım sadece bu kadar uzun süre hayalleri yıkılmış olanlar ne dediğimi anlar
Halen aynı mekanlarda karşılaşmsk zorunda kalıyoruz, kendisine karşı bir düşmanlığım yok o konuyu da aştım zaten
Sadece kızlar... Duygusal anlamda çok yıpranmış hissediyorum kızlar, sanki bir parçam belki de en masum hislerim onunla ölmüş gibi, bazen bir anda o zamanlar neler çektiğim nasıl kahrolduğum aklıma geliyor, hiçbir zaman kimseye birşey anlatmayan ben annemin karşısınds hüngür hüngür ağlamıştım
O heyecanım kalmadı sanırım, onu sevmiyorum kesinlikle ama bazı zamanlarda aklıma o hallerim geliyor ve kendime üzülüp ona sinirleniyorum, bu olayların üzerinden neredeyse 1 yıldan uzun süre geçti, bu normal mi diye sorguladığım bir gündeyim, içimi dökmek istedim...
Aslında ne diyeceğimi tam bilmiyorum, bundan önce uzun süre (1.5 yıl gibi) platonik olduğum bir ilişki yaşadım diyebilirim, daha doğrusu yaşamak zorunda kaldım çünkü sevgili gibi herşeyi yapmamıza rağmen asla bir ismimiz konmadı, detaylara çok girmeyeceğim( tüm arkadaşlarımız her an sevgili olacağımızı, dışarıdan görenler olduğumuzu düşünüyordu) kendisine çok aşıktım hem de aşırı, ben olduk olacağiz diye düşünürken aslında sevgilisi olduğunu öğrendim( yemin billahi bilmiyordum öğrenince direkt soyutladım kendimi zaten)
Ama bu durum beni çok yıprattı hatta kelimenin tam anlamıyla çok mahvetti diyebilirim... Bunu nasıl tarif edeceğimi bilmiyorum sanırım sadece bu kadar uzun süre hayalleri yıkılmış olanlar ne dediğimi anlar
Halen aynı mekanlarda karşılaşmsk zorunda kalıyoruz, kendisine karşı bir düşmanlığım yok o konuyu da aştım zaten
Sadece kızlar... Duygusal anlamda çok yıpranmış hissediyorum kızlar, sanki bir parçam belki de en masum hislerim onunla ölmüş gibi, bazen bir anda o zamanlar neler çektiğim nasıl kahrolduğum aklıma geliyor, hiçbir zaman kimseye birşey anlatmayan ben annemin karşısınds hüngür hüngür ağlamıştım
O heyecanım kalmadı sanırım, onu sevmiyorum kesinlikle ama bazı zamanlarda aklıma o hallerim geliyor ve kendime üzülüp ona sinirleniyorum, bu olayların üzerinden neredeyse 1 yıldan uzun süre geçti, bu normal mi diye sorguladığım bir gündeyim, içimi dökmek istedim...