ayyy kendimi gördüm sen de resmen. ben de aynı şekilde düşünüyorum eşim de işin ucundan tutmazsa salıveriyorum gidiyor. ama dağınık pis evde de huzursuz oluyorum. kavga çıkarıyorum bazen evi şey götürüyo biri girse salonu tuvalet sanacak yeter eve giresim gelmiyo diye. eşim annesinin evinde kendi suyunu bile kendisi almaz annesinden ister! ben annemin evinde ne süpürge çalıştırdım şimdiye kadar ne bulaşık makinesi ne çamaşır makinesi. yatağımı toplamamak için kapımı kitler çıkardım evden

öğrencilik evimse 3 kafadar arkadaşça tek bir kaşık kalmayana kadar bulaşık yıkamadığımız hatta tavayı ıslak mendille silip tekrar kullandığımız bir evdi
ikimiz de testembel gelmişiz bu yaşa. alışmak biraz zor oldu. ilk sene eve davetsiz biri gelecek diye kapı çalınca ikimiz de korkulu gözlerimizle birbirmize bakıyoduk

sonra işte temizlik yaptığımız zamanlarda ben hep motive ettim eşimi ya bak ne güzel oldu, insanın içi açılıyo, temiz evde oturmak kadar keyiflisi var mı, daha sık yapalım falan... şimdi de haftada bire düşürdük. eşim evde olmazsa ben tek yapıyorum ama o da geldiğinde yorgunum yemek yok diyorum yemeği yapıyor bulaşıkları makineye atıyor falan öyle idare ediyorum arada

ama konu açılınca hiç bana yardım etmiyosun diye şikayet etmedim, bu benm işim değil, evi temizlememi istiyosan çıkayım işten evi hergün pırıl pırıl yaparım. 8 saat milletle uğraşıcağıma 1 saatte temizliği yapar akşama kadar da yatar popo büyütürüm dedim. o yüzden şimdi bana yardım ettiğini düşünmüyor ev işlerine el atmanın kendi görevi oldğunun farkında